Anna (15) heeft een onverzadigbare honger en ze kan er niets aan doen. Intussen weegt ze 172 kilogram

Anna was een peuter toen vastgesteld werd dat ze leed aan het Prader-Willi Syndroom, een erg zeldzame genetische afwijking. Om te vermijden dat patiënten obesitas krijgen en hun gezondheid daaronder lijdt, worden ze op een speciaal dieet gezet. Maar daar proberen ze vaak op de meest slinkse manieren onderuit te komen. Ook bij Anna was dat zo, getuigt haar moeder. Zo stal ze eten van andermans bord en moesten haar ouders een slot installeren op de koelkast.

“Ze eet alles op waar ze maar de hand kan opleggen”, aldus mama Jennifer Hankins (37), die een bankkantoor uitbaat en met haar man David (41) ook nog een gezond zoontje Jack (12) heeft. “Ze heeft het niet onder controle. Ze heeft gewoon altijd honger.”

“’s Morgens staan we bijvoorbeeld op om te ontdekken dat ze ’s nachts uit bed is gekomen en een cake heeft gemaakt”, gaat ze verder. “Als we haar kamer opruimen, vinden we overal verpakkingen van opgegeten koekjes en snoep. Ze was daar altijd al heel sneaky en snel in. Als je vroeger frisdrank had, moest je altijd goed opletten of ze had je beker leeggedronken. En ze at gewoon mee uit je bord. Als je haar een koekje gaf en je liet de doos staan, was die voor je het wist leeg. We wisten niet hoe we het tegen konden houden. En intussen werd ze zwaarder en zwaarder.”

Als ouder was het volgens Jennifer niet eenvoudig. Want niemand wil dat zijn kind honger lijdt. “Aanvankelijk gaf ik haar eten omdat ik niet wist wat ik moest doen. Gelukkig vonden we toen Anna 14 was artsen die de situatie begrepen en zij hielpen ons. Ze zeiden ons dat Anna drie maaltijden per dag moest eten met veel groenten, een beetje vlees, rijst, fruit en vitaminesupplementen. Vet voedsel en snoep waren uit den boze. Ondanks het dieet, weegt ze intussen 172 kilogram.”

Het meisje zelf beseft heel goed wat er aan de hand is. En ze vertelt dat het heel moeilijk is om ermee om te gaan. Niet alleen omdat ze altijd honger heeft, maar ook door de gemene commentaar en starende blikken die ze vaak krijgt. “Als we een restaurant binnenwandelen, kijken de mensen automatisch naar ons. En kleine kinderen zeggen: ‘o, wat is ze dik!’ Ze begrijpen het niet.”

Desondanks laat Anna – die intussen zo zwaar is dat ze zuurstof nodig heeft en zich zelf niet meer kan aankleden – zich niet doen. Zo deed het meisje uit Louisville mee aan een schoonheidswedstrijd voor kinderen met een beperking en haalde ze de overwinning binnen voor haar thuisstaat Mississippi. In augustus mag ze deelnemen aan de nationale Miss Amazingwedstrijd in Chicago.

Ze doet al mee aan schoonheidswedstrijden sinds ze 9 is en ze won al alle 3 de competities. Volgens haar moeder geeft het haar zelfvertrouwen en doet ze niets liever dan zich op te kleden en haar haren en make-up te laten doen. En is ze verzot op zingen. “Het is ook goed dat ze ziet dat er nog andere kinderen zijn met een beperking, dat geeft haar het gevoel dat ze niet alleen is. Ik ween elke keer. Ik ben altijd nerveus voor haar, maar als ze daar dan staat en zichzelf kan zijn en stráált, wel, dat is een moment dat we al onze zorgen kunnen vergeten.”