"Mijn depressie heeft donkere schaduw geworpen op jullie jeugd": Lucy schrijft pakkende brief aan haar kinderen

"Lieve kinderen,

Er zijn dingen die geen enkel kind zou moeten doen. Een bezoek aan een ouder in een psychiatrisch ziekenhuis is daar een van.

Je zult nooit weten hoe schuldig ik me voel dat jullie, mijn geliefde zoon en dochter, dit hebben moeten meemaken, en dat jullie jeugd werd overschaduwd door mijn psychische problemen.

Een steeds terugkerende depressie gaat gepaard met schuldgevoelens. Niets laat me meer schuldig voelen dan te denken aan de impact die mijn wankele gezondheid op jullie jeugdjaren heeft gehad.

Je bent weken achter elkaar van me gescheiden geweest terwijl ik in een ziekenhuis lag, en jullie zagen me slechts af en toe een halfuur in een zielloze bezoekersruimte. Jullie liepen op de tippen van jullie tenen terwijl ik in bed lag met een emotieloze ogen en een pijnlijke ziel. Jullie omhelsden me en gaven me knuffelberen zodat ik me zou beter voelen. Jullie zijn op de dagen dat ik het dagelijkse leven niet aankon, opgevangen in huizen van vrienden.

Jullie hebben dag in en dag uit smakeloze diepvriesproducten gegeten omdat ik de energie niet kon opbrengen om iets voedzamer te koken. Mijn ziekte heeft jullie hele jeugd vertroebeld en hoewel mijn rationele kant beseft dat het niet iets is dat ik zelf kan beheersen, toch haat ik mezelf ervoor.

Wanneer ik in een crisis verkeer, zeggen vrienden, familieleden en zelfs artsen goedbedoeld dat ik aan mijn kinderen moet denken. 'Focus je op je kinderen', moedigen ze me aan. 'Je baby's hebben je nodig.' Ik weet dat hun opmerkingen met liefde worden gezegd, maar ze maken het nog erger. Ik ben niet de moeder die ik wil zijn; Ik ben niet de moeder die jullie verdienen.

Ik was niet veel ouder dan jij, mijn oudste kind, toen ik depressief werd. Dat baart me zorgen. Ik hoop dat je niet moet lijden zoals ik heb geleden. Of depressie erfelijk is, weten we niet, maar hoe dan ook, als je een wankele geestelijke gezondheid zal hebben, zal ik mezelf daarvoor de schuld geven. Eén ding stelt me ​​echter gerust en dat is je ongelooflijke veerkracht. Met de steun van je vader, grootouders en een stel geweldige vrienden die alles laten vallen om te helpen, lijk je de stormen min of meer ongeschonden door te komen. Je bent sterk en je verbaast me elke dag. Ik weet echter niet wat de toekomst zal brengen.

Ik blijf hopen dat ik uiteindelijk de juiste behandeling krijg die me gezond zal houden, maar dat is nog niet gebeurd. Ik ben bang voor een nieuwe crisis, weer een ziekenhuisopname, weer een periode van gedwongen afwezigheid. Maar weet alsjeblieft dat ongeacht de ups en downs, één ding constant is, en dat is mijn liefde voor jullie. Of ik nu in het ziekenhuis lig of thuis ben, ziek of stabiel ben, het verandert nooit. Niet nu. Nooit. Al mijn liefde is voor jullie,

Mama."

Wie vragen heeft over zelfdoding kan daarvoor terecht bij de zelfmoordlijn op het telefoonnummer 1813 of via zelfmoord1813.be