Christophe Vekeman over "Mensen als ik": "Een zelfportret maak je altijd een beetje op de tast"
Christophe Vekeman heeft met "Mensen als ik" een nieuwe roman klaar. Net als "Hotel Rozenstok" is het een autobiografisch verhaal. "Alles is echt gebeurd, behalve wat ik heb verzonnen", zegt hij in "De wereld vandaag".
"Christophe "Buck" Vekeman was 44 jaar toen hij besloot eindelijk, voor het eerst in zijn leven, tot een gemeenschap te willen behoren. Hij vond dat hij "nieuwe vrienden" nodig had, maar de zoektocht naar zielsverwanten – en naar zichzelf – voerde hem algauw langs diepe afgronden van eenzaamheid en leidde ten slotte tot een spectaculaire, zij het hoogst noodlottige afloop."
Dat is een een notendop het verhaal van "Mensen als ik", de jongste roman van Christophe Vekeman. "Het vergt een bepaald soort moed om zo goudeerlijk mogelijk te zijn", zegt hij in "De wereld vandaag" op Radio 1 over het verhaal dat grotendeels autobiografisch is (zie audio boven).
"Ik heb geprobeerd een zo waarheidsgetrouw mogelijk zelfportret te componeren. Dat wil niet zeggen dat alles 1 op 1 met de werkelijkheid overeenkomt. Alles is echt gebeurd, behalve wat ik heb verzonnen."
In mijn persoonlijke leven maak ik geen strikt onderscheid tussen feit en fictie.
"Met "Hotel Rozenstok" heb ik mijn eerste autobiografische stappen gezet. Het was een boek dat afgleed in een uitzinnige fictieroman. In "Mensen als ik" wacht ik tot het uiterste einde om de echte fictie toe te laten. Het vergde iets meer volhouding."
"In mijn persoonlijke leven maak ik geen strikt onderscheid tussen feit en fictie. Iedereen verblijft in haar of zijn eigen kleine wereld die per definitie verschilt van de eigen kleine werelden van alle andere individuen die deze planeet bevolken."
Ik zie het boek als een echte ode aan het leven.
"In dit boek schrijf ik dat leven is als zwemmen onder inktzwart water met je ogen dicht. Ik denk dat dit ook geldt wat betreft de portrettering van jezelf. Een zelfportret maak je altijd een beetje op de tast. Je komt dingen tegen die je nooit had verwacht en je komt dingen tegen die al je leven lang meegaan."
"Ik zie het boek als een echte ode aan het leven. Ik ben het beginnen te schrijven toen ik me redelijk ernstige zorgen over mijn gezondheid maakte. Achteraf bleken die onterecht, gelukkig maar. Als je het risico loopt het leven achter je te laten, begin je te rekenen over wat je allemaal te verliezen hebt. Dat bleek ongelooflijk veel te zijn in mijn perceptie."
Geluk is een talent waarmee je wordt geboren. Ik heb het niet in grote mate.
"Geluk is een talent waarmee je wordt geboren. Ik heb het niet in grote mate, maar ik besef dat ik niks te klagen heb. Ik leid een gezegend bestaan. Dit is mijn 15e boek en ik ben blij dat ik ze allemaal heb kunnen schrijven en dat mensen ze lezen."
"Ik ben op 30 december geboren, 2 of 3 weken te vroeg. Was ik op tijd geboren, dan was mijn leven heel anders geweest. Ik had met andere mensen in de klas gezeten, ik zou mijn vrouw niet hebben ontmoet, misschien was ik geen schrijver geworden. Als je daarover nadenkt, kan je niet anders dan concluderen dat je het toeval minstens moet aanvaarden."