“Advies is meestal een gerecycleerde ervaring, waarbij de lelijke stukjes wat worden opgesmukt, zodat de generatie erop weer dezelfde fout kan maken.” Voor mij zit Luc Lalaine, globetrotter, wereldreiziger, bon vivant én held van uw dienaar. Koning Luc reisde al toen de dieren nog spraken en ik was op bezoek bij hem op zijn eiland Lanzarote. Luc is ervan overtuigd dat naar Parijs reizen, louter om op de Eiffeltoren te staan, dodelijk kan zijn voor je ziel. En een selfie met de piramiden van Gizeh op de achtergrond? Compleet over het paard getild. Het leek alsof Luc die avond trouwens een missie had: hij wilde me laten zien hoe ik tourist traps uit de weg kon gaan. “Vermijd de wachtrijen. En alsjeblieft: boek nooit een rondreis die vooraf is vastgelegd.”

Als ik zeg dat Lalaine de wereld gezien heeft, dan is dat nog een zacht uitgedrukt: hij verzamelde met plezier vliegen tussen zijn tanden toen hij door de eindeloze Sahara met een BMW GS 1200 Adventure reed, hij trok op overlevingstocht door de Okavango-delta omdat hij daar zin in had en ging samen met een stamhoofd van de Himba’s door de Kalahari om het mooiste plekje van de zonsondergang te spotten. Ik tref hem terwijl hij zijn bagage pakt om te vertrekken naar Shenzhen, China. “De laatste keer dat ik er was”, zo zegt hij, “toen sprak ik geen Mandarijn.” En eerlijk gezegd? Met zijn 1m90 denk ik niet dat hij snel zou doorgaan voor een Chinees. “Maar ik weigerde om te eten in een Westerse tent, waar je werd aangesproken in het Engels. Ik at nog liever bij een kraam op de baan, waarbij ik moest aanwijzen wat ik wilde eten: een grote kom noedels met vlees.” Ik heb, denk ik, nooit iemand ontmoet die zo sappig over reizen kan vertellen als Luc. Hij spreekt het Thaise gerecht Yam Nua perfect uit terwijl hij het over lokale fijnproeverij heeft. “Het gaat over menselijke interactie,”, zegt hij terwijl hij een laatste onderbroek plooit, “Eerlijke momenten die je voor de rest van je leven koestert. Is jouw moeder bezorgd om je als je reist?” Ik knik. “Wel, zeg haar dan dat ze daarmee moet ophouden!” De onderbroek ploft in de reiskoffer. “We zijn tegenwoordig zo hard bezig met veiligheid en hygiëne, waardoor het onze reiservaring in de weg staat. Alle paden lijken betreden”

“En toch”, counter ik, “zijn er bestemmingen waar je het echte avontuur kan vinden.” Ik dacht aan Uruguay bijvoorbeeld, stond dat ooit al op je radar? “Betaalbaar, geweldige keuken, geweldige mensen.” vult Luc aan. “Of heb je al aan Oman gedacht? Muscat, de hoofstad, is prachtig want de wetgeving verbiedt hoogbouw waardoor de authentieke bouwstijl bewaard blijft. Er ‘s nachts op uit trekken, de woestijn in, terwijl je in een bedoeïenenkamp verblijft, heerlijk. Er zijn nog plaatsen die nog niet ontgonnen zijn, waar je een ongelooflijke ervaring kan hebben voor relatief weinig geld.”

Denk even aan de laatste keer dat je een trip boekte. Hoeveel tijd spendeerde je niet op TripAdvisor op zoek naar de beste restaurants en beste hotels? Ja, dat deed ik ook, tot voor kort. Luc haat TripAdvisors en Yelps. “Ik beschouw ze niet als betrouwbaar, want ik ken de mensen niet die reviews schrijven.” Dus vraag ik hem: wat doe je dan wél?

“Wil je dat echt weten?”, zo zegt hij, “Wel, je bezoekt een website als Chowhound.com en laat daar weten dat je net in het beste restaurant van, laat ons zeggen, Rome, gegeten hebt. Dan vernoem je een middelmatig restaurant genaamd Casa Di Mama, en voor je het weet springen er een honderdtal foodies op je dak die je gratis en voor niks het beste restaurant van Rome aanraden. Dat is mijn tactiek. De stroom van mensen die je zullen weten dat je een onwetende hond bent, een culinair barbaar, die je moet je er maar bij nemen.” Luc mag dan van de oude stempel zijn, maar zijn tactiek is me al verschillende keren goed van pas gekomen. En u, beste lezer, doet er uw ding mee...