"Beste Laurent, geld maakt niet gelukkig, doe afstand van je titel..."

Beste Laurent,

Je zal me vergeven dat ik je zo familiair aanspreek, maar tenslotte hebben we wel wat meegemaakt samen toen ik een paar reportages over je maakte. Dat was in de tijd toen Jan Van Rompaey nog talkshows presenteerde op de VRT. Lang geleden, inderdaad en misschien ben jij dat vergeten, maar ik houd er onvergetelijke herinneringen aan over!

Laurent, ik heb met je te doen. Ik ben al een hele tijd bezorgd om jou. Ik vond dat je er de laatste jaren steeds minder goed begon uit te zien. Ik stelde me ook vragen toen ik je vorig jaar met dopjes in je oren zag luisteren naar de finalisten van de Koningin Elisabethwedstrijd. Je gaf me de indruk dat je heel graag elders zou geweest zijn dan in Bozar die avond.

Nu sta je meer dan ooit in het nieuws. Ik las in de krant dat de gewesten van dit land geld zouden moeten ophoesten omdat ze ten onrechte te weinig geld hebben gegeven aan vzw's die ooit voor jou zijn opgericht en die al een hele tijd opgedoekt zijn omdat jij eigenlijk ook niet goed wist wat je ermee aan moest.

Het is in de vzw met de merkwaardige naam KINT, gemakkelijker te onthouden dan"Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie" dat ik je ooit ontmoette.

Ik maakte voor de openbare omroep een reeks reportages over hoe mensen ontbijten en door de juiste connecties van Jan Van Rompaey mochten we ook jou filmen, vroeg in de ochtend. Ik weet nog hoe we in spanning zaten te wachten en toen je er eindelijk aankwam vroeg je ons nog een kwartiertje geduld. Dan mochten we binnen in je ontbijtkamer, maar tot mijn niet geringe ontgoocheling veegde je net de laatste kruimels van je ontbijt weg. Daar ging mijn reportage ...

Maar als compensatie mocht ik je een paar weken later een dag volgen. Nu ja, volgen, dat was ook niet altijd gemakkelijk, want je reed zo snel met je dure auto, dat we je meteen kwijt waren. We kwamen uiteindelijk net aan toen jij weer weg ging van de plechtigheid waar je de eregast was.

Uiteindelijk kon ik je toch filmen toen je een school bezocht, ergens in Vlaanderen. Ik zal nooit de plechtige stilte vergeten die de kinderen in afwachting van jouw komst in acht namen en die slechts verstoord werd door het luidruchtig gebrul van jouw limousine toen je als een racepiloot aan de schoolpoort stopte.

Je deed toen wat je moest doen, maar je leek verveeld, alsof je je afvroeg waarom je daar rondliep terwijl schattige meisjes je bloemen aanboden. Nadien begon je met ons te praten. Het leek wel of je toch aan iemand moest zeggen wie je nu eigenlijk echt was. "Weet je", zei je me terwijl je me recht in de ogen keek, "Ik ben geen normale prins. Ik ben speciaal!"

Wat je daarmee bedoelde, begreep ik die avond toen we je achterna reden naar Laken en je plots stopte aan een fastfoodrestaurant langs de A12. Ik schoot de beelden die mijn prinselijke reportage naar een ongekend niveau stuwde. Dat je nadien in het geniep ook de hamburger van de cameraman verorberde en geen geld bleek bij te hebben, vergaf ik je graag. Ik was vereerd om een prins te mogen inviteren, het weze in een baanrestaurant. Ik geef toe dat ik in stilte hoopte dat je je schuld zou afbetalen door me op een lunch ten paleize uit te nodigen.

Helaas heb ik sindsdien niets meer van je gehoord.

Maar nu ik die brief lees die je aan de vertegenwoordigers van het volk heb gericht, moet me toch iets van het hart. Hou nu toch eens op met je Calimero-gezeur over je dotatie! Geld, Laurent, maakt niet gelukkig. Je hebt nu al veel meer dan je onderdanen.

En die huilerige klacht dat je niet begrepen wordt! En dat je nooit hebt mogen doen wat je wou omdat je familie je in een keurslijf heeft gehouden.

Ik weet dat het niet gemakkelijk is om prins te zijn. Maar weet je, het is ook niet altijd gemakkelijk om geen prins te zijn.

Laurent, Monseigneur, je wordt later op het jaar 55. Een prachtige leeftijd heb ik dat zelf gevonden, met die twee identieke cijfers. Laat dat een keerpunt zijn in je leven. Je zegt zelf dat je getrouwd bent met de vrouw die je liefhebt. Je hebt schatjes van kinderen, een prachtig huis. Wat houdt je eigenlijk tegen om definitief foert te zeggen tegen je koninklijke familie?

Doe afstand van de titel die je zo zwaar weegt. Je zal dan misschien je prinselijke toelage verliezen, maar je krijgt iets onbetaalbaar in de plaats: je vrijheid. Een gewoon gelukkig menselijk bestaan, ver van protocollaire verplichtingen, een leven zoals jij dat zelf wil. Het zou een waardig opgestoken middenvinger zijn naar iedereen die het slecht met je meent.

Als je dat een goed idee vindt, kom ik graag eens bij je eten in Tervuren. Dat heb ik toch nog van je te goed! Laat maar iets van je horen, Laurent!

je stille vriend,

Luckas