Mijlpaal voor Herman De Croo: 50 jaar in het parlement
Op 31 maart 2018 zit Herman De Croo vijftig jaar als volksvertegenwoordiger in het parlement. Sinds het liberale icoon voor het eerst in het parlement kwam in 1968, was hij onder meer minister in verschillende departementen, partijvoorzitter voor VLD en Kamervoorzitter tijdens de regeringen-Verhofstadt. Een terugblik, met ook enkele treffende archiefbeelden.
Herman De Croo (80) is een icoon van de Belgische politiek. Bij de verkiezingen van 31 maart 1968 wordt hij voor de eerste keer verkozen voor het kiesarrondissement Oudenaarde. Hij is dan 28 jaar. Sindsdien is De Croo nooit meer uit de parlementen verdwenen, met uitzondering van zijn senatorschap begin de jaren '90.
Als de kiezer wil, blijf ik in de Kamer tot mijn dood. Daarna verhuis ik naar de Senaat
De Croo zit vanaf 1968 in het parlement voor PVV, de voorganger van VLD en nog later Open VLD. Voor hij zijn zitje in het parlement krijgt, is de jonge De Croo al burgemeester van Michelbeke. Die gemeente gaat later als deelgemeente op in Brakel, de vaste thuisbasis van de De Croos. In 2012 staat Herman De Croo zijn burgemeesterschap af aan zijn zoon en huidig vicepremier Alexander De Croo.
In zijn parlementaire carrière maakt De Croo de geleidelijke federalisering van België mee, van de eerste staatshervorming tot de zesde. Hij is ondertussen meer dan tien jaar minister, eerst van Nationale Opvoeding, later onder andere van Pensioenen, Verkeerswezen en Buitenlandse Handel. Hij voert grote hervormingen door bij het spoor, met de afschaffing van heel wat stations. Van die periode herinnert hij zich vooral hoe hij Jean-Luc Dehaene het parlement uit praatte, toen hij de regering ervan beschuldigde te speculeren met overheidsgeld, de zogenoemde "swap-affaire":
(Lees verder onder het videofragment)
Het liberaal icoon heeft een waslijst aan titels op zijn cv. Een overzicht is dan ook onvermijdelijk onvolledig. Vanaf 1995 wordt De Croo voor twee jaar partijvoorzitter van VLD. Als de liberalen in 1999 na een lange oppositieperiode terug in de regering komen, wordt De Croo Kamervoorzitter in de paarsgroene en paarse regeringen-Verhofstadt. Ondertussen krijgt De Croo ook de eretitel van minister van Staat. Toch is zijn politieke parcours niet vlekkeloos. Hij komt onder meer in opspraak door zijn nauwe contacten met het Mobutu-regime in Congo.
(Lees verder onder de foto)
Sociaal-liberaal en belgicist
De Croo heeft zich altijd geprofileerd als sociaal-liberaal. Dat betekent dat de marktwerking wordt gestimuleerd, maar dat er ook aan sociale herverdeling wordt gedaan. Dat maakt hij hier duidelijk met zijn typerende oneliners of "decrooïsmen", te gast bij De Zevende Dag in 2006:
(Lees verder onder het videofragment)
De minister van Staat heeft het niet altijd hoog op met Vlaams-nationalisten. In april 2007 tekent De Morgen zelfs op: "Ik ben echt geen Vlaams-nationalist omdat ik echt niet mentaal gehandicapt ben." Die uitspraak wordt hem kwalijk genomen, en in Terzake licht hij toe dat hij zelf geen nationalist is. De Croo onderhoudt anderzijds goede banden met het Belgisch koningshuis.
(Lees verder onder het videofragment)
De komende weken staan er voor De Croo allerlei vieringen op de agenda. Op 25 april volgt een huldezitting in het Vlaams Parlement en er komen ook verschillende boeken uit.
