"Ik ontmoette een bejaarde vrouw op de bus. Ze vertelde me de aangrijpende reden waarom ze naar de bioscoop ging en veranderde mijn leven voorgoed"

Het voorval speelde zich vorige maand af. Op nieuwssite Huffington Post doet ze haar relaas.

"Ooit tranen in de ogen gehad tijdens je woon-werkverkeer? (Nee, vertragingen en het missen van je aansluiting tellen niet mee).

Vorige maand was mijn avondlijke ritje nogal emotioneel. Tot het punt waarop ik de hele avond lang de tijd wilde terugdraaien en mijn handelswijze wilde veranderen. Dit is waarom:

Beeld je de scène in. Ik ben op weg naar de afspraak met de dokter, in een bus die getroffen lijkt te zijn door een ernstig geval van het 'roodlichtsyndroom'. De angst voor het missen van mijn afspraak, samen met het heen en weer schommelen - te wijten aan de aarzelende voet van de buschauffeur - maakten dat ik niet de meest aangename rit beleefde.

Een oudere dame zat naast me op de bus van lijn 27 richting Camden Town. Ze was elegant gekleed, haar make-up was perfect en ze droeg lange, zwarte kanten handschoenen. Ze was nog maar nauwelijks twee seconden mijn nieuwe buur op de bus en sprak me al aan:

'Excuseer, ik ben op zoek naar een bioscoop. Kun je me vertellen of deze bus in de richting van een bioscoop in Camden rijdt? Het maakt niet uit welke.'

Omdat ik hier de laatste jaren heb gewoond, legde ik uit dat ze naar cinema Odeon kon gaan als ze de bus verliet aan halte Camden Town Station.

Het waren haar volgende woorden die me echt hebben geraakt.

'Het is mijn 75ste verjaardag vandaag, zie je. En ik kan niet verdragen om die dag alleen door te brengen tussen de vier muren van mijn huis. Het kan me zelfs niet eens schelen welke film ik zie. Ik ga gewoon om wat geluid te horen, echt.'

Plotseling ging mijn hart sneller kloppen. Tijdens de twee haltes die ons nog samen op de bus restten, babbelden we over haar verjaardag en de gebouwen die we passeerden. We becommentarieerden de hoogbouwflats, de winkels en het weer. Het praatje dat ik normaal als vanzelfsprekend zou beschouwen, had haar dag gemaakt. Toen de bus mijn halte naderde, bedankte ik haar voor het babbeltje en wenste haar de allergelukkigste verjaardag en stapte uit.

De wachtkamer van een arts is uiterst geschikt om alles te overdenken. Een gedachte liet me niet los: waarom heb ik deze dame niet naar de bioscoop begeleid?

Jij denkt dat toch ook, geef maar toe! Ik had haar dag mooier kunnen maken door niet alleen samen met haar op zoek te gaan naar lawaai, maar juist  door haar gewoon mijn gezelschap te schenken. Ze was 75 jaar oud. Dat is 75 jaar lachen en vertellen. Waarom zou het nu moeten stoppen?

Ik dacht aan de duizenden mensen die een leven zonder communicatie moeten leiden, het is een deel geworden van wie ze nu zijn. Wanneer het leven beslist dat het jouw beurt is om eenzaam te zijn, zou dit niet moeten betekenen dat woorden enkel maar in je hoofd worden uitgesproken. Niemand kiest voor isolement. Dus als het toch gebeurt, loop je makkelijk helemaal vast. Niet wetende tot wie je je moet wenden om de stilte te doorbreken. Wanneer het leven zoals je het kent, plots onbekend wordt, en je al tientallen jaren geen nieuwe vrienden hebt moeten maken. En mijlenver leeft van welke familie dan ook. Of je familie is gestorven. En jij bent de laatste. Het is dan dat het echt moeilijk wordt.

Een gesprek voeren en gezelschap hebben. Twee dingen waar we niet vaak aan denken. Want voor de meesten onder ons is dit vanzelfsprekend of we zijn slechts een paar smartphone swipes verwijderd van een bekende stem. Maar wanneer je een leeftijd hebt bereikt waarop je niet mee bent met die dingen, wie zijn wij dan om iemand dergelijke mensenrechten te ontzeggen?

Het is een probleem dat iedereen kan treffen. Je hoeft geen 82-jarige weduwnaar te zijn om getroffen te worden door eenzaamheid. Er zijn veel mensen die zich in bepaalde omstandigheden alleen voelen. Sommige mensen kiezen ervoor om hun leven op deze manier te leven. En dat is prima. Maar niet iedereen kiest ervoor.

Ik zal me altijd schuldig voelen omdat ik niet naar de bioscoop ben gegaan met de dame in de bus. Maar ik zal altijd dankbaar omdat ze mijn ogen heeft geopend voor het probleem. Sinds die emotionele rit heb ik gezocht naar manieren om te helpen. We zullen het probleem misschien nooit kunnen uitroeien, maar we blijken wel tijd te hebben om uren aan een stuk te verspillen aan het scrollen op sociale netwerken. Maar dat maakt wel duidelijk dat we gewoon allemaal kunnen helpen. Als we de tijd voor iets willen maken, dan kunnen we dat. Zo simpel is het.

Dat is waarom ik nu vrijwilligerswerk doe bij de organisatie 'Age UK'. Via de telefoon word je gekoppeld aan een eenzame bejaarde, met wie je elke week een half uur belt en zo een vriendschap opbouwt. In deze tijd waarin mobiele telefoons aan ons lichaam lijken vast te plakken, kunnen we toch zeker 30 minuten per week spenderen om een bejaarde te laten glimlachen.

Een glimlach die de kracht geeft om te blijven leven ​​tot de volgende keer dat je elkaar spreekt. Een glimlach die verschijnt wanneer de telefoon rinkelt. Het betekent meer voor hen dan je ooit zal weten."