Officiële gegevens over het aantal personen met een beperking in een thuissituatie bestaan er niet, maar het HIG schat hun aantal op zeker twintigduizend. “De ‘vermaatschappelijking van de zorg’ verhoogt de druk op gezinnen. We moeten opletten dat we de mogelijkheden van gezinnen om zelf zorg aan te bieden niet overschatten. Het is daarom belangrijk om de geïnstitutionaliseerde zorg goed te blijven aanbieden. Als er over mantelzorg wordt gesproken, wordt trouwens het onderscheid tussen inwonen of niet zelden gemaakt. Maar het maakt een groot verschil.”

Het HIG merkt dat als gevolg van de vermaatschappelijking van de zorg ouders die kinderen hebben met een beperking mogelijk een grotere druk ervaren om ze in huis te nemen. “Er moet nagegaan worden of het niet vooral personen die het moeilijker hebben op de arbeidsmarkt die makkelijker zorgbehoevende kinderen in huis nemen. Het vergroot hun armoederisico en kan gevolgen hebben voor de opbouw van pensioenrechten. We willen niet de boodschap geven dat ze hun kinderen niet in huis kunnen nemen. Maar we moeten wel wijzen op de mogelijke neveneffecten.”

In het boek wordt verder onder meer aandacht gevraagd voor het groeiende aantal gezinnen met volwassen kinderen. In sommige gevallen gaat het om verdoken armoede, klinkt het. Verder pleit de auteur voor een beleid dat meer is dan een opsomming van van elkaar losstaande maatregelen. Hij spreekt in dat licht van een breed gedragen versie van het oude verhaal van “het gezin als hoeksteen van de samenleving” met aandacht voor de “dynamiek, flexibiliteit en diversiteit van de hedendaagse gezinnen”.