Ik wil niet bang zijn, maar hoe doe je dat?

Ik ben voor het eerst opa geworden deze week. Of beter, o-pascal, een roepnaam die mij na ons ‘gelukkig’ wedervaren op 22 maart in Zaventem, is toegestaan. Laat hem maar, onze ouwe, u kent dat wel. Enkele dagen na die vermaledijde dag op de luchthaven wenste ik mijn toen nog ongeboren kleindochter in deze kolommen een onbezorgd leven toe. Afgelopen woensdag hield ik haar bij valavond voor het eerst in mijn armen. Ze voelde warm. Ze keek mij niet aan, ik haar wel. Zij lachte niet, ik wel. Zij sliep, ik niet. Zij leek niet blij, ik des te meer. Zij was niet bang, ik wel. Zij leek niet te denken, ik wel. Niet over bommen en granaten, niet over Parijs, Zaventem, Bagdad of Istanboel. Wel over zoveel kwetsbaarheid, zoveel schoonheid, zoveel toekomst en hoe één verkeerde armbeweging dat allemaal in gevaar kon brengen. Geluk als voornaamste bedreiging, mag het nog?

Ik was moe donderdagavond en ging vroeg slapen. Naïef onbezorgd, gelukkige opa. Ik was vroeg wakker vrijdagmorgen, maar zelfs met slaapogen zag ik al vanop de trap hoezeer de voorpagina van de krant mij groot nieuws toeschreeuwde. Nice, een vrachtwagen, 77 doden (toen nog). Nee, niet opnieuw! Parijs, Zaventem, Bagdad, Istanboel, Nice… houdt dit dan echt niet meer op? Op pagina 3 van diezelfde krant een snoeiharde foto. Een bedekt lichaam, overleden. Daarnaast een pop, netjes aangekleed. Ongeschonden. Even voordien moet die nog het allerbeste vriendje geweest zijn van een kind. Ongetwijfeld genoot zij na van het vuurwerk, misschien nog zittend op de veilige schouders van haar papa of mama. Haar opa? En veilige schouders?

De dood hoort bij het leven, maar niet zo

Ik denk aan hoe mijn kleindochter intussen ook wakker wordt in de materniteit naast haar ouders. Veilig en beschermd, zoals elk kind dat verdient. Zoals niet elk kind krijgt. Mag ik lachen? Moet ik huilen? Hoe gaan opa’s eigenlijk slapen in Bagdad? Hoe word je wakker als de dood op elk moment uit de lucht kan vallen? De dood hoort bij het leven, maar niet zo. Ik sluit me aan bij de meest gestelde vraag van de dag, helaas zonder antwoord: wat kunnen we doen om deze waanzin te stoppen? Ik wil iets doen, maar weet niet wat. Bagdad, Istanboel, Nice… het lijkt veraf maar het is dichtbij. Zaventem was dichtbij, maar dat wil je dan weer ver weg.

Straks starten de Gentse feesten, is er 21 juli, komen de Lokerse feesten. En Waregem Koerse. En Tomorrowland. En… Intussen blijft terreurniveau 3 ons lot, zo verneem ik van minister Jambon en om een of andere reden merk ik plots ook opnieuw de militairen in het straatbeeld op. Er komen ook betonblokken en andere extra veiligheidsmaatregelen. Maar heerste in Frankrijk niet de noodtoestand? Ik wil niet bang zijn, maar hoe doe je dat? Ik durf liefde als antwoord te suggereren. En naïviteit, misschien vanuit een nieuwe grondstroom of op te richten beweging: N-vB. Naïviteit voor Beterschap. Niets dat helpt tegen de kogels en bommen van vandaag, maar mogelijk de enige basis als preventie tegen die van morgen. Voor u, voor mij. Voor onze kinderen en kleinkinderen. Voor alle kinderen en kleinkinderen.

Ik wil het mijn kleindochter graag nog lang en naïef toefluisteren als ze in bed moet. Slaap zacht schat. Ik wil daarbij zorgenvrij kunnen denken: en tot morgen. Nooit mag ik nog vergeten dat elke opa in Bagdad dat ook graag wil.