Direct naar artikelinhoud
vaderschap

Deze Gentse papa helpt andere vaders hun rol invullen

Niki Vanhamel.Beeld Gianni Barbieux

Het vaderschap is zo ingewikkeld dat papa's een coach nodig hebben om hen te begeleiden in de jungle van het opvoeden. Een beroep? Jazeker. Na Nederland volgt nu Vlaanderen. Niki Vanhamel is in Gent begonnen met 'Daddycation': zoekende vaders naar "verbindend vaderschap" coachen.

De vorige generaties kenden een klare rolverdeling: vader ging op jacht, moeder paste op grot en kinderen. Als die het te bont maakten, sprak vader hen kort en krachtig toe. 's Zondags kon hij naar het voetbal. Maar zelfs toen al wist de Nederlandse cabaretier Wim Sonneveld: “Een opvoeder? Dat is een stakker die in het duister tast.”

In 2018 is het vaderschap complexer. De grot blijft door de week onbeheerd achter en van vaders wordt nu ongeveer alles verwacht. Kostwinner en kok, annex (af)wasser. Kordaat voorbeeld en koesterende papa. Briljante minnaar die van aanpakken weet, maar moet opletten voor #MeToo. Een mens – minstens een man – zou voor minder het spoor bijster raken. Maar dan is er dus Niki Vanhamel.

'Voor vaders is er geen ondersteuning. Soms komen die op een punt dat ze het niet meer verwerkt krijgen'
Niki Vanhamel, vadercoach

Stoer en sterk

“Bij mijn weten ben ik de eerste coach in Vlaanderen die zich specifiek op vaders richt. Vaders die worstelen met hun rol in het gezin, die de huilbaby of het prematuurtje niet aankunnen, maar ook vaders die het moeilijk hebben met hun oudere kinderen. Kortom, alle vaders die niet tevreden zijn met hoe de dingen lopen."

Volgens hem gaan mannen nog steeds gebukt onder de clichés van 'stoer en sterk' en 'niet praten over gevoelens'. Maar nemen ze ook meer deel aan de opvoeding: ze zijn actiever in het gezin en ontwikkelen hun zachtere kant. "Die combinatie veroorzaakt stress en problemen", stelt Vanhamel. "Als het op opvoeden en relaties met de kinderen aankomt, is er eindeloos veel ondersteuning voor moeders. Voor vaders is er niks. Zij moeten het zelf maar oplossen. Soms komen ze op een punt dat ze het niet meer verwerkt krijgen.”

'Coaching is duurder dan een sessie bij de psycholoog. Ik probeer de prijs toegankelijk te houden: 55 euro per uur'
Niki Vanhamel, vadercoach

Zijn methode bestaat uit een-op-een coaching. Zo hoopt hij snel processen bloot te leggen en naar de persoon zelf te kijken. "Die ontdekt zo wat voor hem goed aanvoelt, welke manier van vader zijn hem het best past. Niet wat in de boekskes staat of wat de maatschappij oplegt. Het moet kloppen voor jezelf. Zo word je vader vanuit jouw kracht en ben je coherent met jezelf. Als je dat niet bent, voelt een kind dat. Dan werkt opvoeden niet.”

'Een kind dat lastig doet, heeft een onvervulde behoefte, last van opgekropte stress of meer informatie nodig'
Niki Vanhamel, vadercoach

Vanhamel hecht daarom veel belang aan de band ouder-kind. Wie een druk leven leidt, ziet die band soms snel verwateren. "In vergelijking met twee generaties geleden, toen de man kostverdiener was en de vrouw huisvrouw, is 38 uur per week aandacht van ouder naar kind verdwenen. Dat is 38 uur kwaliteitsvol contact minder", zegt hij. Het maakt volgens hem dat ouders vroeger meer mentale ruimte hadden om met hun kinderen om te gaan. Kinderen die dan weer meer buiten speelden, waar ze kunnen ontladen, en minder afgeleid zijn door smartphones en tablets. 

Onvervulde behoefte

Maar of het allemaal beter was vroeger? "Er waren dingen die beter waren, maar er zijn ook zoveel dingen die nu beter zijn. We moeten leren omgaan met wat de tijd ons brengt.” Van dat leren omgaan, heeft Vanhamel alvast zijn corebusiness gemaakt, en dat verdient niet onaardig. “Coaching is duurder dan een sessie bij de psycholoog. Ik probeer de prijs toegankelijk te houden: 55 euro per uur."

Al neemt het niet weg dat ook hij worstelt met het vaderschap. Dat hij zijn dochter goed opvoedt, zal hij nooit over zichzelf zeggen, geeft hij aan. "Maar door mijn opleiding en de boeken die ik las, heb ik 'handvaten' gekregen om het geworstel los te koppelen van mijn persoon. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat een kind inherent goed is en geen slechte bedoelingen heeft. Een kind dat lastig doet, heeft een onvervulde behoefte, last van opgekropte stress of meer informatie nodig. Ik zoek gericht welke van de drie oorzaken aan de orde is en speel daar op in. Dat schept heel veel rust.”