Cultband Unknown Mortal Orchestra excelleert opnieuw met soul en disco op 'Sex & Food'

In een alternatief universum waar radiozenders niet worden gecastreerd door marktonderzoek is Ruban Nielson een onvervalst popidool, links van Kanye, rechts van James Murphy. De vorige plaat van zijn Unknown Mortal Orchestra, Multi-Love, bulkte van de kwikzilveren popsongs die op wonderlijke wijze soul, psychedelica en funk incorporeerden. Wij luisterden er met rode oortjes naar maar de mainstreamgatekeepers vonden U.M.O. nog steeds te grillig en te weird voor hitparades en dagrotaties. Stel je voor zeg: een psychedelische indie-bastaard die een radiohitje scoort. Veel gekker mag het niet worden.

Nu ja, Nielson verbreedde zijn publiek sowieso dankzij Multi-Love: de Nieuw-Zeelandse Amerikaan speelde in grotere clubs en op kwaliteitsfestivals en werd genamedropt door coole muzikanten (Questlove van The Roots, bijvoorbeeld) en door trendsettende opiniemakers. Opmerkelijk genoeg gaat U.M.O. op Sex & Food niet dat extra stapje verder. Geen dure A-listproducer, geen opgepoetste sound die jongerenzenders het hof maakt, geen rap-featurings, geen geflirt met hippe muziektrends. De cocktail smaakt grotendeels zoals die van Multi-Love, alleen laat Nielson deze keer muziekgenres met elkaar clashen in plaats van ze tot een organische smoothie te mixen.

Riff-o-rama

Waarin verschilt de nieuwe worp met de vorige platen? Wel, de liefde voor Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Black Sabbath ligt er dik bovenop. Al van in het begin trouwens, wanneer het smerige 'Major League Chemicals' met veel fuzz tegen je knikker wordt gekwakt. Ook de single 'American Guilt' pocht met een riff-o-rama dat onbekommerd aan Jimmy Page refereert. “Oh no, here comes the American guilt!”, kreunt Nielson, zijn stem verzopen in krakende distortion. Het is onweerstaanbaar dommige rock-‘n-rollfun, ja, en hoorbaar het soort uitspatting waarop Nielson zichzelf al lang eens wilde trakteren.

Verwacht evenwel geen politieke strijdlust die met al dat ronkend gitaargeweld gepaard gaat. Nielson verklaart in interviews steevast dat hij vooral de emotionele achtergrond bij de maatschappelijke onrust van het hier en nu wilde schilderen: de angst en de frustraties, de weerstand en het assertieve protest. “Ik wil geen prekerige liedjes schrijven over politiek”, zei hij aan Under The Radar. “Anderzijds is het typisch voor deze tijd dat je bijna niet kunt ontsnappen aan politieke statements, hoe hard je ook probeert.”

Hoe getalenteerd!

Unknown Mortal Orchestra overrompelt ook deze keer pas wanneer Nielson en zijn kornuiten zwarte popmuziek naar hun indie-universum transponeren. 'Everyone Acts Crazy Nowadays' is fonkelende disco-soul die Larry Levan en John Morales ademt, om nog maar te zwijgen over Salsoul Orchestra en Hall & Oates. Fenomenale groove, superbe keyboardmotiefjes, overheerlijk refrein. Check ook 'How Many Zeros' waarin tegenritmes en sputterende ritmepatronen de song een jazzy feel verlenen. Alweer roep je: fuck zeg, hoe getalenteerd is die Nielson! Complexe muziekgenres als fusion en progrock op een geloofwaardige manier in undergroundrock smokkelen? Weinigen wagen zich eraan, nog minder volk komt ermee weg.

Organische disco nestelt zich in het schattige 'Hunnybee', een liedje over Nielsons dochtertje. De fragiele soulballade 'If You’re Going To Break Yourself' haalt de mosterd bij Curtis Mayfield, veel meer dan bij Prince, met wie U.M.O. soms nogal gemakzuchtig wordt vergeleken. Het handjevol folky lofi-liedjes waarmee de band naar een lagere versnelling schakelt, zijn dan weer leuk maar weinig memorabel. Nee, deze groep vonkt en knetter pas als zijn mojo naar behoren wordt aangezwengeld.

Hopelijk wordt u elke ochtend wakker met Sex & Food. Wij in elk geval wel. Waar komt anders die immer beate glimlach op onze tronie vandaan, denkt u?

Sex & Food verschijnt op 6/4 bij Jagjaguwar