Claire getuigt over dag waarop beide zoontjes vermoord werden door hun vader: “Hij beschouwde ze als zijn bezit"

In de jaren negentig leerde Claire de jonge Darren Sykes kennen. Het was onmiddellijk liefde op het eerste gezicht. “Hij stuurde me elke dag een rode roos. Zo probeerde hij me te overtuigen om met hem op date te gaan. Ik was op dat moment nog te jong om te beseffen dat hij een dominante persoonlijkheid heeft. Pas jaren later had ik dat door.”

Een jaar nadat ze elkaar leerden kennen, stapte het dolgelukkige koppel in het huwelijksbootje. Hun toekomst leek rooskleurig. Maar toen Claire hem vertelde dat ze zwanger was van een jongen, veranderde zijn humeur compleet. “Ik voelde me gelukkig, maar hij werd chagrijnig omdat ik hem niet al mijn aandacht meer gaf. Hij zag zijn nog ongeboren zoon als een concurrent.” Darren kon zich niet langer beheersen en werd agressief, zowel verbaal als fysiek.

De dag dat haar tweede zoon geboren werd, wilde Claire niets liever dan een goede moeder voor haar beide kinderen zijn. “Ik hield meer van mijn kinderen dan van het leven zelf. Darren deed niets anders dan schreeuwen tegen onze jongens. Ik verdedigde hen altijd en had liever dat hij zijn frustraties op mij uitwerkte dan op Jack en Paul.” De jonge vrouw hield het niet langer uit met haar agressieve man en trok samen met haar kinderen naar haar moeder om er tot rust te komen, maar Darren kon haar opnieuw overtuigen om terug te keren. Hij smeekte haar en zei dat hij zou veranderen. “Ik was stom en aanvaardde zijn excuses.” (Lees verder onder de foto.)

Die excuses waren slechts schijn. De thuissituatie werd voor Claire en haar zoontjes elke dag erger. Geweld en scheldpartijen waren dagelijkse kost. Claire vond uiteindelijk toch de kracht om voorgoed weg te gaan van de agressieve Darren. “De jongens zagen hun vader nog twee keer per week. Telkens zo'n twee uur. Ik gaf hen een telefoon mee, zodat ze me op elk moment van de dag konden bellen als er ook maar iets zou zijn.”

Toen Claire na een werkdag thuiskwam, zag ze dat Paul en Jack hun gsm niet hadden meegenomen. “Mijn hartslag ging plots sneller”, getuigt ze. “Ik was bezorgd dat hij hen slecht zou behandelen.” Claire zou die dag vreselijk nieuws te horen krijgen. Een agent belde aan en bracht de bezorgde moeder naar het kinderziekenhuis van Sheffield. De agenten vertelden haar dat Darren het huis in brand had gestoken op het moment dat Paul en Jack in hun slaapkamers waren. Jack probeerde zijn jongere broer Paul in veiligheid te brengen. Ook Darren bleef in de brand achter. Hij overleefde het niet. De brandweer kon de jongens uit het huis redden, maar hun toestand was kritiek. Jack en Paul werden met spoed naar het ziekenhuis overgebracht, waar ze niet veel later stierven. 

“Ik voel me er nog steeds ziek door”, vertelt Claire. “Mijn jongens dachten dat hun vader hen die dag zou meenemen om nieuwe sportkleren te kopen. Het achtervolgt me dat mijn kinderen zijn gestorven in vreselijke omstandigheden. Ik was er niet op het moment dat ze me het meest nodig hadden. Eigenlijk wilde ik niet meer leven. Maar al snel besefte ik dat ik wel nog een keuze had, mijn kinderen hadden die niet.”

De volgende maanden werd Claire op de proef gesteld. Ze was niet alleen haar beide zoontjes verloren, ook het huis dat ze ooit samen met Darren had gekocht was helemaal verwoest door de brand. Ze ging door een diep dal, maar vond de kracht om door te gaan. Momenteel helpt ze andere vrouwen die in een echtscheiding verwikkeld zijn. "Ik wil een gelijkaardige situatie voorkomen. Zoiets mag nooit meer gebeuren."