Wout van Aert neemt in emotionele brief afscheid van maatje Goolaerts

Vandaag geen koersrelaas op mijn website. Omdat het er gewoon niet toe doet. Ja, ik had weken naar Parijs-Roubaix -mijn favoriete kasseiklassieker- toegewerkt. Ik wilde er een sterk voorjaar op de weg afronden in stijl. Met een knalprestatie, om daarna samen met Sarah te genieten van een welverdiende vakantie. Het is helaas helemaal anders uitgedraaid: alle resultaten van het voorbije voorjaar verdwijnen in het niets bij het overlijden van onze ploegmaat Michael Goolaerts. Zo sluit ik mijn wegcampagne af met een wel zeer bittere nasmaak.

Het is en blijft onwezenlijk. Ik ken Michael al sinds ik aspirant was. We zijn allebei geboren in het jaar '94 en bovendien afkomstig uit dezelfde regio. We koersen dus al heel lang samen, weliswaar als concurrenten. Pas sinds vorig jaar zijn we ploegmaats. Ik herinner me Michael als een immer goedlachse kerel. Nooit slecht gezind en altijd extreem gemotiveerd. Een vat vol talent, al had hij iets meer tijd nodig om door te groeien dan ikzelf. Hij had dit jaar trouwens een grote stap voorwaarts gezet. Dat hij zich toch een heel voorjaar voor mij wegcijferde, zegt alles over zijn mentaliteit.

Parijs-Roubaix was ook Michael zijn droomkoers. Vorige woensdag gingen we met de ploeg de Hel nog verkennen. Bij Michael droop het enthousiasme er af. Ook tijdens de koers -eens de vroege vlucht vertrokken- praatten we elkaar nog. Hij zou me zo lang mogelijk bijstaan. Het is er niet meer van gekomen. Nee, ik heb tijdens de wedstrijd nooit geweten wat er aan de hand was. De ploegleiding heeft de beslissing genomen om mij niet op de hoogte brengen en ik denk dat dat de juiste keuze was. Iedereen was op dat moment trouwens nog in het ongewisse over Michael zijn toestand. De hoop dat het goed zou komen bleef lange tijd intact.

Pas na de wedstrijd ben ik ingelicht over de situatie. De daaropvolgende uren heb ik samen met de ploegmaats doorgebracht. Eerst op de teambus, later in het teamhotel in Nazareth. We zochten steun bij elkaar, terwijl we zijn blijven hopen op een positief signaal. Dat is er helaas niet meer gekomen. 's Avonds laat heeft Michael de strijd verloren. Een strijd die hij blijkbaar niet kon winnen. L’Enfer du Nord mène au paradis, luidt de slogan van Parijs-Roubaix. Ik weet niet wat ik me daar vandaag moet bij voorstellen…

Hoe groot de verslagenheid gisteren ook was, het lijkt alsof het vanmorgen bij het ontwaken pas echt is doorgedrongen. Ik ben niet alleen een super ploegmaat, maar ook een goede vriend verloren. Sarah en ik hebben ondertussen besloten om onze reis -we zouden woensdag voor een drieweekse roadtrip langs de Amerikaanse Westkust vertrekken- af te gelasten. We zouden er toch niet van genieten. En ik wil de uitvaart van Michael in geen geval missen. Die trip naar de States, die komt er ooit nog wel. Na de begrafenis plannen we wellicht een kortere alternatieve vakantie. Kwestie van toch even op adem te komen.

Tot slot wil ik, in naam van Sarah en mezelf, iedereen die Michael liefheeft veel sterkte toewensen. Mag ik nog een oproep doen? Alsjeblief, hou de herinnering aan Michael levendig! Herinner hem zoals ik dat zal doen: als die guitige kerel met die eeuwige glimlach. Het zal altijd een inspiratie blijven. Rust zacht daarboven, maat!