Wat begon met een paniekaanval, werd echte liefde: “Onze blind date zou nooit iets geworden zijn”

“Ik denk dat wij het koppel waren bij wie de mensen de meeste twijfels hadden. Fiftyfifty, dachten ze wellicht.” Lieve Vanoverschelde (28) slaat de nagel op de kop: haar huwelijk met Aljosja Van der Straeten (29) kon alle kanten uit. Twijfel was gegrond, zeker door de manier waarop de maatschappelijk werkster uit Brugge en de Gentse ambtenaar met elkaar omgingen.

De hele tijd zaten ze elkaar prikjes te geven. Plagen is om liefde vragen, maar toch. “Dat is gewoon onze manier van doen”, zegt Lieve. “Dat onnozel doen en plagen is niet omdat we bang waren om gekwetst te worden. We zijn gewoon zo.” Aljosja knikt: “We vinden het gewoon leuk elkaar op de toppen van de tenen te houden. Ik zou me zorgen maken als we die prikjes niet meer zouden uitdelen. Als ik ’s avonds zou thuiskomen en in de zetel zou ploffen, zonder mopje, dàn zou er iets mis zijn. Maar het is ook niet zo dat we de hele tijd onnozel doen tegen elkaar. We voelen perfect aan wanneer we serieus met elkaar moeten omgaan en wanneer niet. De voorbije maanden hebben we nooit van elkaar gedacht: Kom, doe eens normaal.”

Boven een schnitzel

Dat dit koppel niet meteen een flitsende start nam, geven ze allebei toe. “Ik had een ander type man in gedachten”, zegt Lieve. “Maar dat heeft me geen seconde tegengehouden om er niet vol voor te gaan.”

Aljosja: “Ik vond Lieve meteen een knappe vrouw, maar niet de persoon die ik zelf zou kiezen. Zet ons samen voor een blind date, het zal heel gezellig zijn, maar aan het einde van de avond zouden we zeggen: ‘Allez, merci, het was plezant, maar het gaat niks worden.’ Dat is de kracht van Blind Getrouwd: je moet je best doen, want je bent getrouwd. Dat klinkt heel erg als een verplichting, maar helpt wel om de dalletjes te overwinnen. We hebben altijd tegen elkaar gezegd dat we keihard ons best doen en dat we blijven proberen, wat er ook gebeurt.”

Zo’n dalletje, daar zat Lieve in op de tweede dag van haar huwelijk. Toen ze met Aljosja het vliegtuig nam voor haar korte huwelijksreis, kreeg ze een paniekaanval. “Door de vermoeidheid, wellicht, en de eerste teleurstelling. Die tweede dag was een beetje ongemakkelijk. Ik denk dat we allebei zin hadden om uit dat vliegtuig te springen. Aljosja lag naast me te slapen, ik zat aan het raam en kon niet weg. Ik dacht: ‘help!’”

Aljosja: “De cameraploeg had in de gaten dat Lieve het moeilijk had. Ze hebben ons die avond alleen gelaten. Dat heeft ons deugd gedaan. Die avond, boven een schnitzel in een Duits restaurant in Malaga hebben we gezegd: We gaan ons vijf weken amuseren, daarna zien we wel.”

Later, toen Aljosja alleen naar een trouwfeest ging in de VS, smolt de twijfel weg.

Lieve: “Ik zat er fysiek en mentaal een beetje door, ik had rust nodig.”

Aljosja: “De dag voor ik vertrok, had Lieve last van zware migraine. Daarom heeft ze me ook niet naar de luchthaven gebracht. Dat werd hier en daar een beetje verkeerd geïnterpreteerd.”

Lieve: “Toen Aljosja weg was, ben ik wel in ons appartement blijven wonen, ik wou het experiment niet verlaten. En de rust deed me goed. Ik stelde ook vast dat ik Aljosja wel miste. Dan werd ik ’s nachts wakker en dacht ik: Tiens, ik lig op zijn kant, meestal rol ik gewoon tegen hem aan. Toen Aljosja terug was, viel er een last van me af.”

Aljosja: “In ons hoofd hebben we toen beslist het te blijven proberen.”

Samenwonen

Zolang hun beslissingsmoment niet was uitgezonden, moesten Lieve en Aljosja zich samen gedeisd houden. Best stresserend, vond Lieve: “We namen zelfs apart de trein. Het leek wel alsof ik een affaire had. (lacht) Nu kunnen we verder werken aan onze relatie. We hebben elk nog ons appartement, maar ik werk in Gent, dus ik ben vijf dagen per week bij hem.”

Aljosja: “De avonden dat we elkaar niet zien, missen we elkaar wel, maar het stoort niet.” Lieve: “Ik kan naar de naailes blijven gaan in Brugge, naar de crossfit. Aljosja kan blijven D&D’en.” D&D’en? “Dungeons & Dragons (een gezelschapsspel met letterlijk kerkers en draken, nvdr.). Zijn spellekes, zeg ik altijd.” (lacht)