'Talk Show': Half amusant, half irritant

Het decor van Talk Show barst van jaren 70- en 80-kitsch: roze gordijnen, hoogpolig tapijt, een spiegelvloer… En dan de potsierlijke kostuums en kapsels van de vijf acteurs in hun vele rollen als studiogasten. Zelfs de gespreksitems zijn hilarisch: wie kijkt nu nog op van communes?

Als toeschouwer krijg je de rol van pseudopubliek bij de opnames. Een 'claque' geeft aan wanneer je hoort te applaudisseren. Toch imiteert Talk Show de studio niet natuurgetrouw. Integendeel. De acteurs lijken vaker kinderen die hun favoriete talkshow imiteren, dan gasten in een echt tv-programma. Dat verklaart waarom de studiogasten af en toe ook het koortje worden dat tussen twee gesprekken een dansje en liedje ten beste geeft, of waarom kinderen hier de rol van de technici spelen en de show dus ook nogal knullig verloopt.

Aanvankelijk liggen zelfs de rollen niet vast. Stefan Jakiela speelt gastheer van de show als hij Rita (Lisa Verbelen) en Chantal (Nora Ramakers) sterke uitspraken wil ontlokken over een oude ruzie. Tot ene Marie (Janneke Remmers) er zich tussen wringt, en dan de rol van gastvrouw opeist.

Talk Show bespeelt zo van meet af aan veel registers, met een licht absurde overdrijving. Dat geeft het stuk soms de allure van sarcastische mediakritiek. Remmers haspelt gesprekken steeds op een drafje af, maar wel vanuit een zeer 'persoonlijke' invalshoek. Ze simuleert 'diepe' gesprekken.

Tegelijk is ze van alle aanwezigen de enige is die 'nooit de tijd heeft' om ergens werkelijk belangstelling voor op te brengen. Als een studiogast haar daarop betrapt slaan haar stoppen door. Pas dan zie je hoe zielig ze is: het enige dat haar raakt is dat haar show opgedoekt wordt. 

'Geen tijd'

Het gaat hier echter over meer dan mediakritiek. Deze talkshow heet OKAY omdat elke gast er spreekt over iets waarvan hij of zij afstand deed en hoe dat toch 'oké' was. Kasper Vandenberghe is het radicaalste voorbeeld: hij ontdeed zich van alles en iedereen. Maar ook de andere gasten brengen iets mee waarvan ze afstand doen of deden.

Zo verneem je telkens weer iets over hun hoop en verwachtingen. Het publiek wordt daar slim bij betrokken. Zo laat het stuk zien hoe talkshows gevoelige snaren bespelen bij (jonge) kijkers. Dromen we immers niet allemaal van 'echte gesprekken' of intense banden? Dat een talkshow dat verlangen ook exploiteert is een teleurstelling voor later.

Dat is toch hoe wij het stuk begrepen: dit zijn volwassenen die een talkshow uit hun jeugd herbeleven, met het bijbehorende gevoel van verlies, en altijd weer die spijtige vaststelling dat 'er geen tijd is'. Maar zeker is dat niet. De betekenis van de gebeurtenissen is daarvoor te ongewis. Dat is de zwakte van deze Talk Show. Maar je blijft ze wel half geamuseerd, half geërgerd volgen.

Talk Show speelt op 18 en 19 april in deSingel, Antwerpen. desingel.be