Voor wie er ooit aan twijfelde: de N-VA was, is én blijft een Vlaams-nationalistische partij. Van bij onze oprichting streven wij naar Vlaamse zelfstandigheid, en overtuigen we verkiezing na verkiezing steeds meer Vlamingen daarvan.”

Zo begint De Wever zijn verslag ‘Werk maken van het confederalisme’. Woensdag had de partijvoorzitter al gezegd dat “de N-VA voluit zal blijven gaan voor de uitvoering van het confederalisme” nadat Hendrik Vuye en Veerle Wouters uit de partij waren gestapt. Nu zet hij die woorden kracht bij met een opmerkelijke open brief:

Begin 2014 tekenden duizenden N-VA-leden op een driedaags congres in Antwerpen het confederalisme uit: Vlaanderen en Wallonië gaan elk hun eigen weg en beslissen samen wat ze nog gemeenschappelijk willen doen.

Het confederalisme is de eerste volgende stap die wij willen zetten. Daarover zijn wij het allemaal eens. De vraag is: hoe kunnen wij dat realiseren? Hoe zorgen wij ervoor dat het confederalisme geen politieke fantasie blijft?

Bij vorige staatshervormingen zaten de Franstaligen namelijk in een zetel. Zij waren ‘demandeur de rien’. Zij vroegen niets. Dankzij de grendelgrondwet en veto’s hoefden zij enkel te wachten tot de Vlamingen na ellenlange onderhandelingen wanhopig het bijltje erbij neerlegden. Vervolgens kwam er dan een staatshervorming die alles complexer maakte, Vlaanderen handenvol geld kostte en geen wezenlijke autonomie met zich meebracht.

In 2010 beukten wij met de N-VA 541 dagen lang tevergeefs in op een onwrikbare PS-burcht. Tot de andere Vlaamse partijen door de knieën gingen. Het resultaat was een dramatische staatshervorming en een door Franstaligen gedomineerde PS-regering die een desastreus beleid voerde voor Vlaanderen. Ik heb toen gezworen: “Dit nooit meer!” Wij moeten de rollen omdraaien. Wij moeten de Franstaligen in de positie van vragende partij krijgen. Wij moeten de Franstaligen uit hun kot lokken. En de enige manier om dat mogelijk te maken is door de macht te gebruiken die de Vlaamse kiezers ons gegeven hebben.

Wij voeren een beleid dat goed is voor Vlaanderen en waar de Vlamingen al decennia om vragen. Laurette Onkelinx spreekt niet voor niets over “la flamandisation”. En vroeg of laat zal de druk op de PS onhoudbaar worden. Misschien niet vandaag. Misschien niet morgen. Maar snel.

Die strategie is niet risicoloos. Maar op ons congres over de federale regeringsdeelname in de Lotto Arena kwamen we samen overeen: het is de beste strategie als we geen genoegen willen nemen met gemorrel in de marge maar de zaken echt fundamenteel willen veranderen.

Wanneer we de stap naar het confederalisme kunnen zetten, valt niet te voorspellen. Dat zal van de kiezer afhangen, en van niemand anders. Maar het grootste cadeau dat wij de PS kunnen schenken, is interne verdeeldheid.

We moeten eendrachtig en hard verder werken. Van deur tot deur, in gemeenteraden en parlementen, van Dorpsstraat tot Wetstraat, van De Panne tot Voeren. Laat uw stem horen. Zeg uw gedacht. Laat het knetteren. Maar twijfel nooit aan onze Vlaams overtuiging.

Gerommel bij N-VA

Het rommelt al even bij N-VA over de communautaire koers van de partij. Na kritiek van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) dreigden Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters ermee op te stappen als de partij in 2019 naar de kiezer zou trekken zonder stevig communautair programma. Ze riepen zelfs op tot interne rebellie. “Aanvankelijk liep iedereen slaafs achter het politieke genie De Wever aan. Maar je ziet dat anderen mondiger worden”, lieten ze toen optekenen in De Morgen.

Uitspraken die hen duur kwamen te staan. Vuye en Wouters verloren hun bijzondere opdracht als communautaire experts en waren niet meer welkom op het partijbestuur en het dagelijkse bestuur. Woensdag beslisten de twee zelf om uit de partij te stappen.

Ondervoorzitter Sander Loones en Vlaams fractievoorzitter Matthias Diependaele kregen de opdracht om Objectief V verder uit te bouwen.