Lana Del Rey in het Sportpaleis: de lolita is volwassen maar nog niet volgroeid

Een goed gevulde bühne stond klaar voor de onvolprezen koningin van de Hollywood Sadcore, en uiteraard was ze fashionably late. Een contrabas, een vleugelpiano, een gitaar, elektrische bas, extra keys en twee showgirls; met minder doet mevrouw Elizabeth Grant aka Lana Del Rey het niet. Gelukkig maar. Del Rey is niet alleen een stem; ze is een een icoon. En dat icoon wordt dit jaar drieëndertig, maar zingt al zeven jaar lang alsof ze de ziel van Norma Desmond bezit. Vier albums verder klinkt ze niet meer of minder dramatisch dan haar eerste melancholische uithalen in 'Video Games'.

Del Rey toverde Los Angeles op het podium. We zaten aan de rand van een zwembad, inclusief palmboom, strandstoel, plastic rotsformaties en een weerspiegeling van het zwembad zélf onder haar voeten. Alles is fake, maar authentieker dan dit wordt het in LA niet. Del Rey heeft nochtans geen decor nodig om de tanende glorie van een Hollywood-ster uit te stralen: ze mag dan wel opgegroeid zijn in New York, wij weten al langer dat de valse tronie van de westkust voor haar gemaakt is. Ze droeg een naïef, wit toeristenshirt met 'Malibu' op, maar tot aan haar knieën reikten glitterende boots die ze vast van een stripper had geleend. Glamoureus was haar look niet echt te noemen. Lolita des te meer.

To playback or not to playback

Lang voor haar tuitmondje de microfoon raakte, galmde het nieuwe nummer '13 Beaches' al door de zaal. Het is op zich al ongelooflijk om de stem van Del Rey in het echt te horen, want ze blijft het soort manic pixie dream girl, van wie je op elk moment kunt ontdekken dat ze eigenlijk nooit heeft bestaan. Maar dan was ze daar plots, laag en krakend, echoënd door het Sportpaleis. Even twijfelden we of ze alles playbackte; later bleek dat haar microfoon dik tegen haar eigen zin veel te stil stond.

De beat van 'Cherry' rommelde genadeloos door de zaal; alles werd overstemd door de duistere muzikale onderbuik van de nieuwe nummers. Wanneer ze achteraf lieflijk naast haar wel erg gewelddadige gitarist een stukje 'Scarborough Fair' ten gehore bracht, hoorden we pas voor de eerste keer kort wat ze vocaal waard is. Het is niet het soort zingen dat je leert als gedweeë leerling op de muziekschool.

Voor haar personage is seksualiteit is niet het doel, maar een middel. De droevige sirene kroop als een kat over het podium, en spartelde met haar danseressen over de vloer, wat trouwens voor een erg plezierig schouwspel zorgde op de grote schermen. Haar twee gezellen deden het met een wulpse blik, Del Rey met haar typische, lege staar. Zoals ze een vervelende vrijpartij glimlachend zou doorstaan voor de man die ze graag ziet, zo behandelde ze ook ons. Ze had woorden van genegenheid en dankbaarheid te over, maar als puntje bij paaltje komt, verdween ze zelf het liefst op de achtergrond en liet ze haar muzikanten of de backing track het werk doen. Zolang we haar maar even helemaal voor ons hebben, dachten ook wij, en we waren blij met elk stukje Lana dat ons werd gegund.

Politiek geïnspireerde medley

Vanaf 'Lust For Life', de titeltrack van haar nieuwe album, werd het allemaal pakken beter. “Mag mijn stem één decibel naar omhoog alstublieft?” Tijdens de medley van 'Young and Beautiful', 'Change', 'Ride' en 'Black Beauty' kroop de zangeres eindelijk uit haar rolletje. Van op de strandstoel kondigde ze een politiek statement aan waarop – om het allemaal nog ironischer te maken – een paar schommels uit de lucht kwamen gezakt. Het was al een prachtig schouwspel om haar danseressen lustig heen en weer te zien zwaaien, maar het hoogtepunt moest nog komen. De eerste noten van 'Video Games' brengt Del Rey zelf van op de schommel, als prinses Prieeltje.

Het échte hoogtepunt kwam er evenwel pas bij 'Yayo', het oudste nummer in de set, waarvoor ze een prachtige witte Flying V-gitaar bovenhaalt. Ze kondigde het nummer aan als een volgroeide meid die haar puberteit een plaats heeft weten te geven, en betoverde vervolgens de hele zaal. De traantjes bleven niet uit, en wij huilden vooral omdat ze dit eigenlijk veel eerder had moeten doen. Ondanks haar voorkeur voor weids drama, scoort ze het best wanneer ze enkel wordt omringd door haar eigen stemgeluid.

Vanaf dit moment keerde ze niet meer terug naar haar nieuwe songs, en dat vonden we niet erg. Ja, haar laatste plaat wordt geprezen als de finale stap naar volwassenheid, maar is dat waarvoor we naar Lana Del Rey gaan kijken? Ieder krijgt zijn gading in een lekker lange set, die eindigt met een paar kleppers uit Born to Die, waaronder 'Off to the Races'. Bij het laatste nummer keert ze zich finaal terug in haar schelp, lonkend naar de nok van het dak, als moet de redding voor haar existentiële verveling uit  het Antwerpse luchtruim komen.