Roger mag niet samenwonen met zijn vrouw Vera in rusthuis: “60 jaar getrouwd en nu uiteengerukt”

Deze zomer, op 29 juli, vieren Roger en Vera hun zestigste huwelijksverjaardag. Een diamanten bruiloft heet dat, want er is niets dat een diamant kapot krijgt.

Dachten ze toch.

In november vorig jaar vielen Roger en Vera uit bed. Het duurde lang voor iemand ze vond. Roger vertoonde verschijnselen van onderkoeling en Vera liep een longontsteking op. Hij kwam er weer bovenop, maar Vera moest van het ene hospitaal naar het andere. Uiteindelijk werd ze opgenomen in woonzorgcentrum De Hazelaar in Kontich. Een kort verblijf, hadden ze gehoopt, maar Vera kon niet meer voor zichzelf zorgen.

“Mijn vader kan zichzelf nog wassen, naar de winkel gaan en eten opwarmen”, zegt dochter Leentje, die de situatie op Radio 1 aanklaagde. “Maar voor mijn moeder zorgen was niet haalbaar. Het rusthuis stelde eerst voor om twee kamers voor hen in te richten, maar dat bleek al snel geen mogelijkheid meer te zijn.”

Met elkaar vergroeid

Roger moest terug naar de serviceflat waar ze samen vier jaar hadden gewoond en Vera bleef in het rusthuis. “Toen zijn we na 59 jaar liefde en leed te delen van tafel en bed gescheiden”, zegt Roger. “In al die tijd zijn we met elkaar vergroeid, we hebben samen zes kinderen grootgebracht. Ik weet wat zij denkt en omgekeerd, zo erg is dat, álles deden we samen.”

Een band die zo diep gaat, dat ze alleen nog voor elkaar leven. Als een van hen komt te gaan, dan zal de ander niet lang blijven. “Dat hebben we afgesproken”, zegt Roger. “Naarmate we ouder zijn geworden, zijn we dichter bij elkaar gekomen. Na de liefde en de verstandhouding is de eenheid gekomen. Nu zijn we bruusk uit elkaar getrokken. Dat is onmenselijk.”

De serviceflat van Roger ligt nochtans op wandelafstand van het woonzorgcentrum van Vera. Elke dag neemt hij zijn scootmobiel om de dag bij haar door te brengen. “Maar dat is niet hetzelfde als samenleven”, zegt Roger. “Nu zoek ik haar als ik ’s nachts in bed lig, maar ik vind haar niet. Die kleine aanrakingen zijn belangrijk. Nu zit ik ’s avonds hier te verkommeren en zij daar. ”

Ondanks zijn verdriet verwijt Roger het rusthuis niets. “Het heeft de accommodatie niet om ons samen op te vangen.”

De enige hoop die Vera en Roger nu nog hebben, is dat hun oudste zoon een alternatieve plek vindt voor hen beiden. “En kunnen we toch nog samen oud worden”, zegt Roger.

Schrale troost

Het schrijnende verhaal van Roger en Vera is geen alleenstaand geval. Uit een enquête van enkele parlementsleden bleek dat bijna 10% van de rusthuisbewoners met een elders wonende partner eigenlijk wil samenwonen.

Nochtans is er sinds dit jaar een nieuwe regel van kracht die het mogelijk maakt voor gezonde 65-plussers om mee te verhuizen zonder dat het rusthuis daar financieel voor wordt gestraft. De gezonde partner betaalt dan alleen de kost en inwoon. “Dan moet een woonzorgcentrum wel tweepersoonskamers hebben of één of meerdere kamers op overschot”, zegt Patrick Vyncke, directeur ouderenzorg van Zorgnet-Icuro, de grootste koepel van rusthuizen in Vlaanderen. “Of het offert een erkend bed op voor die gezonde partner. Dat gebeurt, maar dan krijg je daar geen financiering voor.”

Reactie rusthuis: “Voorrang aan hulpbehoevenden”

“Met de beperkte capaciteit in ons woonzorgcentrum moeten we volgens de huidige regelgeving voorrang geven aan mensen met een voldoende hoge zorgzwaarte”, zegt manager Ida Verleyen van De Hazelaar in Kontich. “We hechten veel belang aan kwalitatieve zorg en trachten zo veel mogelijk in te gaan op de wensen van de bewoners en hun naasten. In deze situatie hebben we ervoor gezorgd dat man en vrouw overdag samen kunnen zijn. Ze eten samen en nemen deel aan activiteiten. Hij woont in een assistentiewoning aansluitend op het woonzorgcentrum.”

Dat de Vlaamse regering heeft beslist om kamers voor koppels in te richten, stoot bij De Hazelaar op praktische problemen. “Want dat betekent helaas niet dat onze huidige infrastructuur hierop is voorzien”, zegt Verleyen. “We begrijpen dat dit geen ideale situatie is en blijven bereid om in overleg te zoeken naar de beste oplossing.”