Getest, alle kleuren van de regenboog: vier haartinten in vier maanden

Ooit, in een ver en studentikoos verleden, had ik elke maand een ander kleurtje. Rood, ros, blond, bruin, aubergine, zwart, en … groen (het resultaat van jeugdige onwetendheid en een bus bleekmiddel). In één klap was ik mijn waardigheid én mijn wilde haren kwijt. Sindsdien heb ik de haarverf niet meer aangeraakt. Tot nu. Het zit zo: over enkele maanden trek ik een witte jurk aan en beloof ik mijn lief eeuwige trouw (en óók om af en toe de vuilniszakken buiten te zetten). Na veel keuzestress ben ik er wonderwel in geslaagd een jurk te kiezen, maar dat kapsel blijft een raadsel. Dus toen ik de vraag kreeg of ik in vier maanden vier verschillende haarkleuren wilde proberen, hoorde ik mezelf tot mijn eigen verbazing zeggen: «Waarom niet?»

Inmiddels ben ik slim genoeg om niet meer naar om het even welke enthousiasteling met een kappersschaar en een assortiment haarverf te stappen. Voor mijn gemoedsrust – en die van mijn moeder, die er heilig van overtuigd is dat ik met een kale kop naar het altaar zal schrijden – klopte ik aan bij Sofie Schrauwen van Bobhead. Daar houden ze wel van een uitdaging en zijn ze altijd in voor een gezellige babbel. Niet onbelangrijk als je urenlang op de kappersstoel moet zitten.

Collega-brunettes die graag blond willen, zijn gewaarschuwd. Wie mooi wil zijn, moet geen pijn lijden maar geduld hebben. De stap van bruin naar blond heeft mij naast heel wat moed vooral vijf uur van mijn leven gekost. Je haar wordt lok per lok ontkleurd, vervolgens moet het nog inwerken, moeten je haren gewassen worden, gaat er een spoeling overheen (tegen de gele gloed), wordt het nogmaals uitgespoeld en dan moet er nog gedroogd en geknipt worden. U begrijpt: snel tijdens de middagpauze naar de kapper zit er niet in. Maar het resultaat mag er zijn. Wanneer ik na vijf uur noeste arbeid het eindresultaat in de spiegel zie, herken ik mezelf bijna niet. Veel tijd om mijn spiegelbeeld te bewonderen krijg ik echter niet, want na de nodige ohs en ahs van iedereen in het kapsalon is het al zover: het moment waarop ik als blondine de wijde wereld instap. Met het risico op een beetje dramatiek: die wereld ziet er totaal anders uit. Ik vóél me ook anders. Alsof ik een unieke 1+1-actie gescoord heb: ‘Een nieuw kapsel? Een nieuwe, hippe versie van jezelf gratis.’ Met mijn witblonde coupe ziet zowat alles er trendy uit. Lila lipstick, glittersokken en een omajurk? Ik kom ermee weg. Maar ik kan even goed mijn bed uitrollen, met een onopgemaakt gezicht, oude joggingbroek en slobbertrui de straat opgaan en nóg de indruk wekken dat dat een fashion-forward keuze was. Handig. De reacties zijn unaniem: even wennen, maar geslaagd. Mijn collega’s schrikken zich een hoedje, volgens vrienden lijk ik plots op Taylor Swift en de Starbucksjongen die voordien hardnekkig weigerde om mijn naam te onthouden, schrijft nu trouw elke morgen ‘Khaleesi’ op mijn koffiebeker. Mét hartje op de i. Zelfs mijn moeder – die ongetwijfeld het zekere voor het onzekere nam en ondertussen al enkele meters sluier bestelde om mijn glimmende schedeldak te bedekken – moet toegeven dat het mooi is. Alleen vader, de naïeve schat, heeft niets in de gaten. «En?», vraagt hij daags na mijn kappersavontuur, terwijl hij me vol in het pas geblondeerde gezicht kijkt. «Onlangs nog iets speciaals gedaan?»

Ik ben nog maar net gewend aan mijn haarkleur, wanneer mijn agenda me eraan herinnert dat het alweer tijd is voor mijn volgende afspraak. Misschien niet slecht, want hoewel mijn haar er op het eerste gezicht gezond uitziet, voelt het een stuk droger aan en heeft het opvallend meer textuur. Leuk voor volume, maar in de regen levert het vooral een pluiskapsel op, genre de verwende poedel van de buurvrouw. Deze kleuring zou dat probleem moeten oplossen. Als je voor donkerder gaat, worden er naast pigmenten namelijk ook verzorgende bestanddelen toegevoegd. Dat blijkt te kloppen. Zodra mijn haren gekleurd zijn, zie ik iets wat ik al een tijdje niet meer gezien heb: glans. Au revoir, pluishaar. Al mag ik niet vergeten dat onder die mooie façade nog altijd een witblond kleurtje zit, beschadigde lokken inclusief, want Sofie zet me weer met beide voetjes op de grond. «Bleken houdt in dat we met behulp van chemische producten de haarschubben openen om de kleur eruit te halen. Die zullen achteraf minder goed sluiten, waardoor je haar niet alleen meer vocht verliest, maar dus ook minder goed kleur vasthoudt.» Een goede shampoo voor gekleurd haar en een verzorgende conditioner zijn met andere woorden een must om de kleur zo lang mogelijk mooi te houden. En óf ik dat wil, want mijn honingblonde kleurtje is opnieuw een schot in de roos. Zelf vind ik het eerder lichtbruin, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat mijn nieuwe coupe me meteen een gevoel van vertrouwdheid geeft. Witblond was leuk voor even, maar dit ben ík. Helaas denkt de Starbucksjongen daar anders over, want mijn koosnaampje wordt stante pede ingeruild voor allerlei creatieve variaties op mijn naam, behalve de juiste. De hartjes? Die zijn al helemaal nergens meer te bespeuren. Tot zover mijn sexappeal. Gelukkig is het lief enthousiaster. «Minder pornoblond, meer Sophie», aldus zijn gevleugelde woorden. Weten we ook meteen hoe hij over de vorige kleur dacht.

«Wennen, hè?», lacht Sofie terwijl ik mijn gloednieuwe haarkleur bewonder. We zijn een maand later, en ik zit opnieuw in de kappersstoel. Dezelfde omgeving, hetzelfde gezelschap, een andere kleur: minder honingblond, meer vuurtoren. Al is dat sneller geschreven dan gedaan. Mijn broze lokken houden de kleur niet meer zo goed vast, en rood staat er bovendien om bekend een lastige kleur te zijn. Het resultaat? Mijn haar moet verschillende keren opnieuw gekleurd worden om een mooi resultaat te krijgen. Dat overigens niet eens zo lang blijft: «Rood is een fantasiekleur, en die wassen nu eenmaal sneller uit. Schrik dus niet als het merendeel van de kleur na een paar keer wassen in het doucheputje belandt», waarschuwt Sofie. Hoe sneller het weg is, hoe beter, wat het lief betreft. «Zo ga je toch niet op onze trouwfoto’s staan, hè?» Als die beteuterde snoet nog geen boekdelen sprak, laten zijn woorden al helemaal niets meer aan de verbeelding over. Rood is niet zijn kleur, als je het hem vraagt. Vraag je het echter aan de treinconducteur, een dozijn collega’s, de barman van de lokale wijnbar, de kassierster van de HEMA en het merendeel van mijn vriendenkring, dan krijg je een heel ander antwoord. Zelden kreeg ik zoveel complimentjes over mijn haarkleur. Geen wonder dat roodharigen doorgaans bestempeld worden als hartstochtelijke types, mijn haarkleur blijkt de ideale gespreksopener. Alleen bij vaderlief blijft het opvallend stil. Ik besluit het op veilig te spelen, en help hem een handje: «Zie je niets aan mijn haar?», vraag ik. Hij glimlacht zelfvoldaan, trots dat hij de verandering opgemerkt heeft: «Ja, het is gestyled, niet?» Het was een poging waard.

Zo lang ik bij mijn platinablonde make-over in de kappersstoel zat, zo snel zit het laatste kleurtje erop. «Spannend, hè?», glundert Sofie, terwijl ik uit alle macht het feit probeer te negeren dat mijn haren een pikzwart verfbadje krijgen. Een halfuurtje inwerktijd, meer is er niet nodig. Jammer. Zelf had ik anders wél meer verwerkingstijd kunnen gebruiken. Voor ik het weet, sta ik buiten met mijn donkere coupe. Met elke windvlaag die een haarlok in mijn gezichtsveld blaast, krijg ik ook een kleine paniekaanval. Ik heb zo’n ‘donkerbruin’ vermoeden dat dit niet mijn kleur is. Iets wat mijn mama met de mantel der liefde bevestigt: «Het staat behoorlijk hard, hè», zegt ze aarzelend. Een moederlijk eufemisme voor ‘Dit vind ik maar niks’. In mijn vriendenkring zijn de meningen verdeeld. De een is razend enthousiast – «Je beste kleur ooit.» – de ander kijkt alsof hij een spook gezien heeft. Letterlijk, want blijkbaar zie ik er «een beetje dood» uit. Zelf weet ik het ook niet zo goed, en ik verander vaker van gedacht dan een jojo met ADHD. «Vind je mij nog mooi?», vraag ik aan het lief, bedelend om een beetje bevestiging. «Natuurlijk», glimlacht de schat. «Alleen jammer van je haar.» Gelukkig leer ik al snel dat de juiste lippenstift en een tikje meer blush wonderen kunnen doen. Een paar keer te vaak op de snoozeknop drukken en vervolgens zonder make-up op het werk aankomen, is niet het beste idee, tenzij ik tijd heb om de collega’s voortdurend gerust te stellen dat ik écht niet ziek ben. Maar met de juiste make-up klopt het plaatje wél, beaamt zelfs het lief. Een kleine twee weken en zo’n driehonderdvijftig wasbeurten later, is mijn kleur afgebleekt tot een zacht kastanjebruin, en betrap ik mezelf erop dat ik het zelfs prima vind zo. Wat ik geleerd heb na mijn avontuur? Dat ze bij Bobhead wonderen kunnen verrichten. Dat een haarkleur wel degelijk de perceptie kan beïnvloeden, maar dat het uiteindelijk toch vooral van jezelf en jouw persoonlijkheid afhangt. En dat ik, als de eeuwige twijfelaar die ik ben, nog altijd niet weet met welke haarkleur ik uiteindelijk mijn jawoord zal geven. Maar ook dat er nog zekerheden bestaan in het leven. In de vorm van mijn vader bijvoorbeeld, die op vrijdagavond besluit dat het tijd is om nog eens naar het leven van zijn dochter te informeren. «Zeg,» vraagt hij, terwijl hij zonder blikken of blozen het laatste restje pasta op zijn bord schept, «moest jij trouwens binnenkort niet naar de kapper voor een of ander artikel?» Zucht.

Lichtblond: Lichter kleuren brengt áltijd beschadiging met zich mee. De haarschubben worden met chemische producten geopend om de kleur eruit te halen, en zullen daarna niet meer goed sluiten. Daardoor wordt je haar poreus, verliest het meer vocht en zal het dus ook droger worden. Gebruik minstens één keer per week een voedend masker, en kies voor een hydraterende shampoo en conditioner. Ook kan het gebeuren dat je haren na verloop van tijd een gele gloed krijgen. Dat kan je tegengaan door je haren met een paarse shampoo te wassen. Let wel op: gebruik je die te vaak, dan kunnen je haren een grijze weerschijn krijgen.

Rood: Rood is een fantasiekleur, wat betekent dat het een moeilijke kleur is om lang mooi te houden. Het is dus normaal dat een rode kleur sneller uit je haar wast dan bijvoorbeeld bruin. Wel is het zo dat hoe vaker je je haren een rood verfbad geeft, hoe beter de kleur zal blijven.

Donkerbruin: Ga je van geblondeerd haar naar donker? Hou er dan rekening mee dat je haar voorgepigmenteerd moet worden, om te voorkomen dat het een groene schijn krijgt. Dat komt omdat blond erg weinig warme pigmenten (rood) heeft, terwijl bruin haar net wél veel rood bevat, net als groen (want bruin is een mengeling van rood en groen). Als je dan een pakje haarverf uit de supermarkt over je lichtblonde lokken zet, kloppen de verhoudingen tussen de pigmenten niet meer en zal je haar dus groen uitslaan. Voor zo’n drastische verandering kan je dus het best naar de kapper gaan. 

Met dank aan Bobhead in Dendermonde.