De Amerikaanse Max Deutsch vroeg zich af of artificiële intelligentie menselijke literatuur zou kunnen nabootsen. Daarom leerde hij een Long Short Term Memory (LSTM) Recurrent Neural Network computer de eerste vier Harry Potter boeken lezen, om hem daarna zelf te laten schrijven.

LSTM netwerken zijn gemaakt om patronen te ontdekken in datasequenties zoals tekst, genomen, schrift of zelfs de aandelenmarkten. LSTM netwerken zijn momenteel waarschijnlijk de krachtigste soort neurale (of zelflerende) netwerken.

De computer bleek helaas niet erg vaardig in de Engelse taalkunde. Hoewel hij dezelfde namen gebruikt als JK Rowling, zijn de acties van de personages compleet willekeurig. Ook wat ze zeggen houdt nauwelijks steek. Een korte bloemlezing:

“Harry verzamelde opnieuw vingers, met Malfidus. “Waarom heeft ze het mij nooit verteld...” Ze verdween. En toen had Ron, zo merkte Harry op, bijna gelijk.”

“Hij was net geweldig aan het worden, keek opnieuw naar beneden en - waarom, maar de naam kwam maar niet. Sirius had gelopen met telefoon verschraalde lippen bevestigd aan Sneeps jaszak en Cornelius Fudge barstte in drie huizen, die uitbarstten in het kantoor, na veel kaarsen die achter hem flikkerden.”

“Ik ben bang dat ik nooit betaald ben vandaag, het spijt me zeer, als het diep in onze Wemel is.”

“Ze zouden hees gelachen hebben, uit Lubbermans zak en plaatsten het door de volgende steen op hem, alsof hij het moest horen op de Toverdranken been recht in Griffoendor - wanneer Lupin zachtjes tegen Perkamentus mopperde.

Het hele verhaal lees je hier.