Waarom de vroege dood van zijn vader de jongste coach ooit in de Bundesliga sterkte als trainer: "Ik deed dingen die niet normaal waren voor iemand van mijn leeftijd"

Als een komeet schoot hij naar de top van het Duitse trainersgild. Door een ziekte van de toenmalige trainer van Hoffenheim, Huub Stevens, kreeg een jeugdtrainer zijn kans. 28 jaar was Julian Nagelsmann nog maar wanneer hij al aan het hoofd van een club in de Bundesliga stond. Daarmee werd Nagelsmann dan ook meteen de jongste trainer ooit die permanent aan het hoofd stond van een club uit de Duitse eerste klasse. De resultaten volgden vrijwel meteen. Nagelsmann vaarde het schip Hoffenheim naar een veilige haven. Weg van de degradatie. Het seizoen daarop draaide hij met diezelfde club mee bovenaan. Met een vierde plek als schitterend eindresultaat. Het leverde Nagelsmann in 2016 dan ook de titel van Coach van het Jaar in Duitsland op. 

Maar om zo ver te geraken, moest de ambitieuze Duitser in zijn jeugd wel door een hel gaan. Op 20-jarige leeftijd zag hij zijn droom om profvoetballer te worden in rook opgaan na een zware blessure. Het werd echter nog erger. Niet veel later overleed zijn vader Erwin. Onverwacht en op 56-jarige leeftijd, na een korte ziekte. "De grote droom om profvoetballer te worden ging kapot en dat deed zeker pijn", vertelt Nagelsmann. "Ik dacht toen dat ik mijn jeugd had vergooid. Dat het allemaal voor niets was. Het voelde gewoon vreselijk. Eerst was er de beslissing die ik moest nemen om te stoppen met voetballen en dan, nog pijnlijker, was er de dood van mijn vader. Dat veranderde veel zaken in mijn familie."

Nagelsmann bleef echter niet bij de pakken zitten en besloot het heft zelf in handen te nemen. "Ik zag het als mijn verantwoordelijkheid om de zaken te regelen en om te gaan met wat er ook bij de dood van een persoon komt kijken. Zoals in ons geval: het huis verkopen, de verzekeringen afhandelen en de wagen. Ik organiseerde alle zaken waar ik vroeger nog niet eens over had nagedacht, maar die wel gedaan moesten worden. Mijn broer en zus woonden niet meer thuis en werkten ergens anders dus ik regelde de meeste zaken. Dat allemaal doen, hielp me wel om het te plaatsen."

De plotse gebeurtenissen vormden Nagelsmann ook als mens. "Later realiseerde ik me dat het me allemaal volwassener heeft gemaakt. Misschien deed ik wel dingen die niet normaal waren voor iemand van mijn leeftijd. Het was absoluut het meest trieste moment van mijn leven", hakt het overlijden van zijn vader er nog diep in. "Ik had het graag anders gezien, maar uiteindelijk heeft al die verantwoordelijkheid me later wel geholpen in mijn ontwikkeling als man en later ook als coach." 

Voetbal is dan ook een van de favoriete bezigheden, zo niet de meest favoriete, van Julian Nagelsmann. Al beseft hij door zijn getekend verleden wel dat er meer is dan dat. "Je leert dat er in het leven iets veel belangrijker is dan voetbal, namelijk familie. Het opent je ogen. Het helpt je om beslissingen te nemen die anderen misschien niet kunnen maken en als coach wordt je constant geconfronteerd met beslissingen. Je ervaart en voelt veel druk bij deze baan, maar dan laat je privéleven zien dat er veel meer belangrijkere dingen zijn in de buurt. Ik ben erg gepassioneerd over voetbal en het trainerschap, maar het is niet alles voor mij. Het is geweldig, maar het gaat niet over leven of dood."

Nagelsmann komt maar net piepen op het hoogste niveau en heeft ondertussen al wel furore gemaakt. Momenteel bestrijkt hij met zijn club opnieuw de vijfde plek in de Bundesliga. Het menselijke aspect is dan ook heel belangrijk voor de nog maar 30-jarige trainer. "Ik ben ervan overtuigd dat als je een succesvolle coach wil zijn, empathie en het zorgen voor de persoon achter de speler van groter belang is dan elk ander tactisch aspect. Als je een beperkte tactische kennis hebt, kun je nog steeds een succesvolle coach zijn. Aan de andere kant, als je geweldige tactische kwaliteiten hebt, maar je bent niet goed in peoplemanagement, dan zal je nooit succesvol zijn."