DJ Koze - 'Knock Knock': minneKozen met de zomer

Hij noemt zijn platen een dierentuin, de Duitse klankentapper Stefan Kozalla. Daar valt iets voor te zeggen. Ten eerste: DJ Koze maakt beestige platen. En in de exotische zoo, die DJ Koze aanlegt op Knock Knock, worden al eens onvoorspelbare schepsels geïmporteerd. Zonevreemde, van weemoed doordrongen artiesten als Bon Iver, Kurt Wagner van Lambchop of José González worden afwisselend in gevangenschap bewaard op een regime van house, techno, disco en hiphop. Het goede nieuws? Hun traliewerk blijkt van fijn spinrag gemaakt.

Op die manier kan Gonzáles vrijelijk bewegen in een warme wereld van veldopnamen, samples en een beverige gitaar, waar zijn satijnzachte stem hoogst vertrouwd blijft aanvoelen. Ook Róisín Murphy wordt niet hardhandig aan de ketting gelegd door deze Duitse uitbater. Ze paradeert als een funky diva uit een ander sterrenstelsel door ‘Illumination’. In de laatste rechte lijn draagt zotte mus Murphy haar baasje zelfs op "dat ze wat meer licht nodig heeft", waarop die laatste een roedel frivole fluitjes en sax laat aanrukken.

Grooves die verdriet doen wegdansen

Die finale blijkt de perfecte opmaat voor ‘Pick Up’, met glinsterende house en dromerige disco waarin de gedachte aan Daft Punk nooit ver weg is. Er worden geen extra credits uitgedeeld, al lijkt Róisín ook hier weer de chanteuse-allumeuse van dienst. Niets van! Schijn bedriegt: die donkere droomstem valt toe te schrijven aan Gladys Knight. Zij zong met ‘Neither of Us (Wants to Be the First to Say Goodbye)’ één van de mooiste break-upsongs in de soulgeschiedenis, maar in de handen van Koze krijgt haar tijdloze treurigheid weinig kans. Zijn grooves doen haar verdriet in een mum wegdansen.

In de oranje avondzon, waarin de dierentuin van Knock Knock doorlopend baadt, voelt melancholie trouwens geen moment morose aan. Zo laat ‘Moving in a Liquid’ een bijna vreugdedronken synth aanschurken tegen de vervormde zeurzang van Eddie Fummler (“you say I’m a heartbreaker”) en zenuwachtig ritselende beats. ‘Bonfire’ is dan weer een dansbare four-to-the-floor herwerking van Bon Ivers ‘Calgary’, dat naar het eind zorgeloos ontspoort. En tijdens ‘Muddy Funster’ wordt Kurt Wagners weemoedige stem gedrenkt in een warme oase van elektronica, over een sample van ‘Love at First Sight’, een single van Gist uit de jaren tachtig.

Tuinfeestje tot kosmos

De Hamburgse veteraan van zomerzwoele en meticuleus aangelegde minimal dance laat u daarbij steeds de vrije keuze. Deze plaat zou niet misstaan op de achtergrond tijdens een tuinfeestje. Maar net zo goed gaat een hele kosmos aan details open, wanneer je nauwgezetter luistert onder de koptelefoon. De geluidsgoochelaar speelt dan ook met hypergedetailleerde grooves, knisperende ritmes en veldopnames. 

Op papier lijken de uiteenlopende songs als los zand samen te hangen, maar toch wérkt dit eclectische en excentrieke zootje. Slechts een enkele keer draait Koze te ver door, in ‘Scratch That’, dat het op een luimig kabbelen zet over een verknipte triphop-beat. Maar zelfs met zo'n kleine défaut komt deze plaat moeiteloos weg.

Vijf jaar moest u wachten op deze opvolger van het gelauwerde Amygdala. Dat lijkt alleen maar lang. Bedenk dat die plaat op haar beurt liefst negen jaar nodig had om het daglicht te zien. Indien Koze het tempo opnieuw zo hoog opdrijft,  zou hij tegen volgende zomer dus alweer een nieuwe dierentuin kunnen openen. Alwéér goed nieuws! 

Maar voorlopig volstaat dit plaatje om een beestige zomer te garanderen.

Knock Knock is nu uit bij N.E.W.S. DJ Koze speelt 1/7 op Paradise City.