Dit zijn de 10 beste platen van de week
In onze braadpan flikkeren we graag spek voor ieders bek. Zoals topelektronica van Dj Koze en Jon Hopkins, soul van Leon Bridges en Janelle Monae of, euh, punkchanson van Iceage. Bon appétit!
1. Jon Hopkins - Singularity
Begin 2017 trok de Britse elektronaut Jon Hopkins naar Amsterdam om er met ingewijden een psychedelisch weekend te beleven. Die ervaring vertaalde hij naar Singularity, een naar verluidt heilzame plaat die wortelt in de natuur.
Fijn zo, maar wat krijgt u dan op uw bord? Trippy spul, sowieso. Forse midtempo-beats daveren door een wijdopen synth-vlakte, met krachtige elektronische pulsen als bonus. De gesofisticeerde ritmes knipogen naar Four Tet en Jamie xx.
'Everything Connected', een technotrack die nu en dan kopje-onder gaat in bruisende, wild opspattende synthgolven, is even impressionant. Het bijna twaalf minuten durende 'Luminous Beings' moffelt zijn gemoedelijk ploppende beat weg tussen ruisende en suizende effecten, tussen getik, gesis en geklik. Elders contrasteren Hopkins' organische, analoge synth-sound prachtig met zijn softwaremanipulaties.
Halverwege de plaat lonken echoënde blieps en hypnotiserend gezoem naar zijn ervaringen met hallucinogenen. Ervaren trippers zullen ervan smikkelen en smullen.
Lees hier de volledige recensie.
2. Leon Bridges - Good Thing
Leon Bridges zet ons op het verkeerde been aan het begin van Good Thing, zijn tweede plaat. ‘Bet Ain’t Worth The Hand’ koketteert met van nostalgie doordrongen retrosoul zoals die op zijn geprezen debuut Coming Home. Toch zullen fans van klassieke soul van het soort dat de voorbije jaren werd gerecycleerd door Daptone Records en consoorten schrikken.
Want Bridges experimenteert ook met elektronische popritmes, met hiphopbeats (de D’Angelo-achtige pareltjes ‘Shy’ en ‘Lions’) en zelfs met rechttoe-rechtaan synthpop zoals in ‘Forgive You’. Het exquise ‘Bad Bad News’ koppelt dan weer jazzfunk aan een nineties-housevibe.
Opvallend genoeg zijn het vaak de zich traag voortslepende, in hartzeer gemarineerde ballads die het diepst kerven. We horen er evenveel Wilson Pickett als The Band in, tussen inktzwarte gospelsoul en van blues doordrongen country. Bridges schrijdt er nederig door woeste vlagen Weltschmerz en liefdesverdriet, met alleen een logge, roffelende drum, wat hypnotiserende bluesy piano en een korzelige sax in zijn kielzog.
U heeft zin om op een regenachtige avond, opgekruld in een hoekje van de sofa, bittere tranen in een glas bourbon te plengen? Leon zal uw ideale gezelschap wezen.
Lees hier ons interview met Leon Bridges.
3. Dj Koze - Knock Knock
De Duitse klankentapper Stefan Kozalla a.k.a. Dj Koze noemt zijn platen een dierentuin. In de exotische zoo op Knock Knock worden onvoorspelbare schepsels geïmporteerd. Van weemoed doordrongen artiesten als Bon Iver, Kurt Wagner van Lambchop, Roisin Murphy of José González worden afwisselend in gevangenschap van house, techno, disco en hiphop bewaard. "Maar hun traliewerk is van fijn spinrag gemaakt", aldus onze recensent Gunter Van Assche.
Op papier lijken deze uiteenlopende songs als los zand samen te hangen, maar toch werkt dit eclectische en excentrieke zootje. De Hamburgse veteraan van zomerzwoele en meticuleus aangelegde minimal dance laat u de vrije keuze: "deze plaat misstaat niet op de achtergrond tijdens een tuinfeestje, maar net zo goed gaat een hele kosmos aan details open, wanneer je nauwgezetter luistert onder de koptelefoon."
Beestige zomer gegarandeerd!
Lees hier de volledige recensie.
4. Janelle Monae - Dirty Computer
Goedgemutste, fijngetrimde zwarte pop staat centraal op Dirty Computer, het derde album van de Amerikaanse soulprinses Janelle Monáe. De refreinen zijn glashelder en meezingbaar, de beats doordacht funky of onbezonnen springerig. Synths, elektronica en samples krijgen de bovenhand.
Het is een groot verschil met haar vorige platen, die een stuk kunstzinniger en complexer klonken. "Dirty Computer is in eerste instantie een steengoeie popplaat", schreven we. "Sommige liedjes zijn simpelweg om bij weg te smelten." Geen wonder dat Prince tuk op haar was.
Lees hier de volledige recensie.
Lees hier ons portret van Janelle Monae.
5. Joe Armon-Jones - Starting Today
Joe Armon-Jones is de keyboardspeler van Ezra Collective, één van de Londense bands die meesurfen op de opwindende nieuwe golf in de Britse jazz. Op zijn wervelende debuut Starting Today wordt hij bijgestaan door andere spilfiguren uit die hypercoole jazzscene, zoals drummer Moses Boyd en gitarist Oscar Jerome.
Zijn mélange doet bij momenten denken aan die van Sons Of Kemet: reggae, dub, calypso en aanverwante Afro-Caribische stijlen flirten er onbeschaamd met jazz en fusion, hoewel Armon-Jones in de regel een soepele funkgroove aanhoudt. Daardoor blijft deze muziek warmbloedig en sexy, zwoel en zonovergoten.
Ga hem woensdag 9 mei live zien in de Brusselse AB!
6. Iceage - Beyondless
De Deense punks van Iceage gooiden vier jaar geleden het roer om op hun verpletterende derde album Plowing Into The Field Of Love. Daarop schoven ze hun woeste no wave-punkrock opzij voor doorwrocht, aardedonker goth-chanson à la Nick Cave & The Bad Seeds.
De opvolger Beyondless schuwt de vonkende psychrock niet helemaal, maar diept toch vooral de druggy bohémien-blues van frontman Elias Bender Rønnenfelt uit. Straf is 'Pain Killer', symfonische slackerpunk met Sky Ferreira als PJ Harvey-achtige sirene. "Seks, soul en nonchalante cool", aldus onze journalist Pieter Coupé.
Lees hier de volledige recensie.
7. Pan Amsterdam - The Pocket Watch
Een succulent curiosum, deze The Pocket Watch van Pan Amsterdam, het recentste project van de Texaanse trompettist -zanger Leron Thomas. In het verleden speelde hij aan de zijde van oa. Bilal, Zara McFarlane, Robert Glasper en Jason Moran. Onder het Pan Am-alias schuift hij krukkige elektrofunk en hobbelende hiphop onder roezige jazzfunk. Zo schiet hij van Busta Rhymes-achtige rap tot bij Prince-achtige grapjes, zoals 'Know The Difference' dat doet denken aan diens 'Bob George'. Stanky!
8. Tove Styrke - Sway
Voer voor fans van quirky Zweedse popchanteuses: de voormalige Swedish Idol-deelneemster Tove Styrke toert met Lorde en Katy Perry en lijkt klaar voor de wereldroem. Op haar ep'tje Sway pronkt intelligent gefabriceerde hitparadepop, links van Charli XCX, rechts van Anne-Marie. Haar producers balanceren vervaarlijk tussen arty Robyn-achtige elektro en forse, in Autotune en stadionsynths gedrenkte EDM-pop.
9. Kenny Barron Quintet - Concentric Circles
Concentric Circles is de eerste plaat die de bijna 75-jarige New Yorkse pianist Kenny Barron uitbrengt op Blue Note (voordien releaste hij albums op toplabels als Impulse!). Het onvermoeibare jazzicoon pakt er uit met heerlijke walsjes, kwieke bop, Latijns-Amerikaans getinte composities en diepkervende ballads. Naast eigen composities trakteert hij ons ook op interpretaties van nummers van Caetano Veloso en Thelonius Monk. Quelle grandeur.
10. Venetian Snares & Daniel Lanois - Venetian Snares x Daniel Lanois
Op papier lijkt het een geschifte combinatie: de epileptische elektronicaterreur van Venetian Snares in combinatie met de contemplatieve, bluesy producties van singer-songwriter Daniel Lanois. Beide Canadezen amuseren zich hoorbaar opperbest. Lanois verliest zich in avantgardistische gitaarimprovisaties (spooky ambient eigenlijk), Venetian Snares dendert door de porseleinwinkel als een op hol geslagen mammoet, met agressieve breakcore en elektropunk. Weet waar u aan begint.
