Wim Opbrouck: "Ik heb soms gefaald, maar je kan niet van het ene naar het andere meesterwerk stappen" 

"Achteraf bekeken lijkt mijn leven erg uitgestippeld, maar ik heb natuurlijk ook erg veel geluk gehad." Wim Opbrouck toont zich aan de tafel van "De rotonde" van Radio 2 als een gepassioneerde levensgenieter. "Maar ik doe daar ook niet flauw over, soms kan het verdomd tegenzitten."

Wim Opbrouck is zich heel erg bewust van het geluk dat hij in zijn leven heeft gekend. "Als mens moet je gewoon chance hebben. Je kan niet kiezen waar je wordt geboren en dat bepaalt toch je hele leven. Wie geboren wordt in New Delhi aan de bodem van de maatschappij zal het nooit gemakkelijk hebben."

Voor zijn vrolijke kindertijd dankt Opbrouck vooral zijn beide ouders. "Ik had twee erg geëngageerde ouders. Mijn vader stond in het onderwijs en mijn moeder was verpleegster. In die tijd was het helemaal niet vanzelfsprekend dat je beide ouders voor een carrière gingen. Ze hebben dat steeds met erg veel passie gedaan en toch mijn zus en ik alle liefde gegeven die we nodig hadden."

Als kind verkleedde ik me vaak als meisje. Ik wilde in de huid van een ander kruipen. Dat doe ik nu nog steeds, ik trek een kostuum aan en ben iemand anders

"Ik kom niet alleen uit een warm nest, maar ook uit een rood nest." Opbroucks vader was een socialist en diende in Bavikhove als schepen van Sport en Feestelijkheden. "Mijn vader wist heel goed hoe je engagement en plezier moest combineren." (lacht) 

Van bij zijn kindertijd was het voor Wim Opbrouck heel duidelijk dat hij wilde spelen. Dat hij in de huid van een ander wilde kruipen. "Als kind verkleedde ik me vaak als meisje. Achteraf bekeken is dat ook erg fascinerend. De ultieme transformatie is die toch van man naar vrouw?" In zijn spel ziet Opbrouck al een eerste opstapje naar acteerwerk. "Ik weet nog dat ik toen ook echt dacht als een meisje. Nu doe ik dat nog steeds. Ik kom aan op een set, trek een kostuum aan en plots ben ik iemand helemaal anders."

"Ik begreep niets van exacte wetenschappen"

"Nu zouden ze me waarschijnlijk dyscalculie toekennen. Ik herinner me avonden dat mijn vader urenlang naast mij zat aan de keukentafel in de hoop mij mijn wiskundelessen in te prenten." (speelt zijn gefrusteerde vader na) "Wim! Trein A vertrekt van punt C en trein B vertrekt van punt D! Hoelang duurt het voor zij elkaar ontmoeten? Het interesseerde me niet hoe snel die treinen reden, ik zag ze alleen maar door prachtige landschappen rijden."

Opbrouck is altijd een harde werker geweest. Hij had dan ook vele hobby's: scouts, pianoles, voordracht. Ook in zijn vrije tijd was hij geïnteresseerd in de kunsten. "In het derde middelbaar heb ik beslist om plastische kunsten te studeren op het atheneum. Daar is een geweldige wereld voor mij opengegaan."

Op het atheneum is er een geweldige wereld voor mij opengegaan. Onze leerkrachten luisterden in het atelier naar Pink Floyd en Led Zeppelin

Tijdens de jaren op het atheneum leerde hij hoe het is om urenlang samen te werken met gepassioneerde mensen. "Op het atheneum hadden we natuurlijk ook nog wiskunde, maar ik kon me altijd optrekken aan de ateliers." 

Onze leerkrachten daar waren ongelooflijk gepassioneerd, ze draaiden Pink Floyd en Led Zeppelin. Die ateliers waren marathonsessies, ze kregen ons daar met geen stokken buiten. Dat is op de set nog steeds zo. Een draaidag is soms ongelooflijk lang, maar je bent wel omringd door ontzettend gepassioneerde mensen die er voor de volle 100 procent voor gaan."

"Wim Willaert leerde me alles over het nachtleven"

Opbrouck was altijd al geïnteresseerd in de schoonheid van taal. Zijn liefde voor de poëzie leerde hij tijdens zijn lessen voordracht. "Ik kreeg toen les van Klaar Leyre. Zij heeft me werkelijk alles geleerd. We gingen toen ook allemaal samen naar toneelstukken kijken." 

Ik vond mezelf een gematigd tekenaar, maar wel een begenadigd acteur. Daarom ben ik naar Studio Herman Teirlinck getrokken

"Dankzij die lessen voordracht wist ik dat ik wilde acteren. Ik vond mezelf maar een gematigd tekenaar, maar wel een begenadigd acteur." (lacht) Opbrouck trok van Harelbeke naar het verre Antwerpen om er les te volgen bij Studio Herman Teirlinck.

"Vanaf dag één werd ik er bloedbroeders met Wim Willaert. Als West-Vlamingen onder elkaar hadden we elkaar meteen gevonden." Opbrouck heeft erg van zijn opleiding bij "De studio" genoten. "Ik ging naar alle lessen en ging als een spons naar duizenden voorstellingen in Antwerpen kijken." 

"Wim (Willaert) leerde mij alles over het nachtleven en ik hielp hem door de opleiding. Ik heb hem toen echt op sleeptouw genomen. We hadden allebei een hekel aan de lessen klassieke dans. We hadden duidelijk niet het juiste postuur, maar we stonden toch elke keer in de klas. Al was het helemaal achteraan."

"Heb nooit op werk moeten wachten en als er niets was ging ik zelf iets maken"

"Als jonge kerel heb ik me nooit zorgen gemaakt over werk. Ik vertrouwde wel op wat er zou komen. Als West-Vlaming ben ik natuurlijk ook een harde werker." (lacht) "Als er geen werk voorhanden was ging ik zelf wel iets maken. Ik heb natuurlijk wel veel chance gehad, maar ik doe daar niet flauw over. Maar soms kan het verdomd tegenzitten." 

Opbrouck heeft zich heel lang geen echte acteur gevoeld, maar hij stond wel altijd met passie op het theater. "In het begin voelde ik me geen echte acteur, ik had het gevoel dat anderen daar toch beter in waren. Na al die jaren kan ik dat natuurlijk niet meer ontkennen."

In het begin voelde ik me geen echte acteur. Ik vond de rest beter

De speelvogel in hem kon hij ook helemaal loslaten tijdens de opnames van "In de gloria". "Ik heb heel blij dat ik dat heb gedaan. Dat heeft toch wel wat deuren geopend. Daarnaast was het ook gewoon ontzettend leuk om te doen. Dat was erg rock-'n-roll! Jan (Eelen, regisseur) had nooit echt een script. Hij had een situatie in zijn hoofd en bood ons enkele kapstokken. De rest moesten we improviseren. Uiteindelijk is dat goed gelukt, maar we zijn ook serieus op onze bek gegaan." 

Volgens Opbrouck is dat ook tekenend aan het acteren. Niet alles kan lukken. "De enige zekerheid die we hebben is dat alles onzeker is. Ik heb heel erg mooie dingen gedaan, maar heb ook veel gefaald. Je kan niet verwachten dat je zomaar van meesterwerk naar meesterwerk kan stappen."

(lees verder onder de foto)

"Aan liefde moet je werken, je moet steeds bereid zijn om een blok op het vuur te gooien"

Wim Opbrouck heeft veel over de liefde geleerd van zijn ouders. Dat was een zeer realistische relatie, met veel ups en downs. "Meer kan je eigenlijk niet van het leven verwachten. Dat is voor iedereen een erg hobbelig parcours. Je kan alleen maar dankbaar zijn als je meer ups dan downs krijgt." 

Opbrouck toont zich ook een romanticus. "Ik ken An al van het eerste leerjaar. Toen al was zij een soort onbereikbare prinses voor mij. We waren toen nog niet samen, maar we zijn wel echte highschool sweethearts."

"Of het gevaar voor verliefdheid niet groter is op de planken? Dat is volgens mij een grote misvatting. Akkoord, we moeten heel veel grote emoties met elkaar spelen, maar dat is ook erg duidelijk. Het is echt spélen, naast de planken zet je dat weer af."

"Ik zie mezelf als een trouwe labrador. Die dieren hebben dan ook de neiging om iets te vet te zijn." (lacht) "Het is misschien cliché, maar de liefde is een werkwoord. Je moet niet verlegen zijn om af en toe een blok op het vuur te gooien. Ik ben vaak weg voor mijn werk, maar dan stuur ik elke avond slaapzacht naar mijn vrouw. Ik zou dat nooit kunnen overslaan."

Over zijn gezin: "Ik was door het acteren vaak lang weg, maar ik wilde niet de afwezige vader zijn"

"Voor het opvoeden van de kinderen heb ik erg veel aan An gehad. Ik heb haar ook heel erg nodig. Ik heb iemand nodig om voor te zorgen, als ik alleen ben zou ik altijd op restaurant gaan. Maar wanneer ik voor het gezin kook is dat altijd een bijzonder ritueel, alles moet juist zijn."

Acteren is een bewogen job, maar Opbrouck probeerde er steeds voor zijn kinderen te zijn. "Ik was nooit de afwezige man. Ik heb vaak afspraken verzet ter ere van mijn gezin. Op alle belangrijke momenten in hun leven wilde ik er zijn. Maar ik heb natuurlijk erg veel aan An gehad. Zonder haar steun en geduld hadden we het nooit gehaald."

Ik heb erg veel aan mijn vrouw gehad. Zonder haar steun en geduld hadden we het nooit gehaald.

"Mijn kinderen zijn nu 20 en 24, dus stilaan moeten An en ik afscheid nemen. Dat valt me soms wel zwaar. Ik heb zoveel mooi momenten beleefd met mijn gezin en nu gaan mijn kinderen hun eigen weg. Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik daar ook erg van genieten, we zijn trots op onze twee kinderen en genieten van hun liefde voor het leven." 

Door dat legere nest voelt Opbrouck zich nu soms al een gepensioneerde. "An en ik zijn nu al een soort van Netflix-bejaarden." (lacht) "Maar wanneer we zo samen in de zetel zitten kunnen we ongelooflijk tevreden zijn. Ik ben trouwens zeker dat ik mijn kinderen nooit heb verwaarloosd want ze herkennen me nog op familiefeesten." (lacht)

Over de dood: "Soms kijk ik naar de BBC-opname van het afscheid van prinses Diana. Die schoonheid biedt me troost"

Wim Opbrouck heeft de dood al vaak van dichtbij meegemaakt. Vorig jaar nog overleed zijn goede vriend Marc Van Eeghem. "We kunnen erg veel leren van het afscheid van anderen. Marc heeft zijn ziekte steeds als een shaman met erg veel sereniteit aanvaard. Daarnaast kan ik me alleen maar bescheiden tonen."

"Zijn afscheid in de Bourla was ook zeer hartelijk. Zijn beste vrienden hebben dat erg goed aangepakt, alsof het over een echte productie ging. Ze hebben me toen nog gebeld. "Wim, er is onenigheid, er zijn te veel mensen die iets voor Marc willen zeggen." Dat vind ik ontzettend schoon, dat er haast ruzie was omdat er zoveel mensen hun liefde en respect voor Marc wilden tonen."

De dood brengt het beste in de kunsten naar boven

Opbrouck is ook erg gefascineerd door de dood. "De dood brengt echt het beste in de kunsten naar boven. Heel veel kunst gaat over de eindigheid of het uitstellen daarvan. Ik omarm de cyclus van het leven en de dood hoort daar ook bij." 

Volgens hem moeten we ook allen beter worden in het bespreken van de sterfelijkheid. "Gelukkig zie ik dat we dat steeds beter kunnen. Vroeger was een begrafenis een soort van religieuze afhandeling van het leven. Tegenwoordig is dat toch meer en meer persoonlijk. Dat vind ik wel belangrijk."

"Begrafenissen van anderen bieden me ook erg veel troost. Ik kan daar echt schoonheid in zien. Ik heb de cd en dvd van BBC van de opname van prinses Diana haar begrafenis. Ze hebben dat toen zo magistraal aangepakt dat ik daar echt troost in kan vinden. Dat is natuurlijk niet voor iedereen weggelegd." 

Beluister hieronder het interview met Wim Opbrouck in "De rotonde" (in 2 delen):

Meest gelezen