De 1.000 km voor KOTK van Ihsane Chioua Lekhli: "Met schoonbroer in het hart en op het truitje"

Om halfzes ging vanmorgen de wekker al, want om halfzeven werd ik op de Grote Markt van Mechelen verwacht. Veel te vroeg maar ik had toch erg onrustig geslapen. Het is lang geleden dat ik nog zo nerveus was voor iets. Ik had echt stresskriebels in de buik bij de gedachte aan die lange rit en of het wel allemaal zou lukken.

Maar van bij de aankomst op de Grote Markt wist ik meteen dat het goed zat. Medefietsers die hartelijk groeten, de organisatie die alles tot in de puntjes geregeld had, de sfeer op dat ontieglijk vroege uur zat goed! Ik was er klaar voor, het mocht beginnen! Ik gaf het startschot voor mijn eigen peloton en sprong meteen mee op de fiets voor de eerste rit. 

Het peloton moest zich even zetten en na een tijdje fietsten we allemaal twee aan twee Mechelen uit. En het was heel fijn om te merken hoe iedereen met iedereen praatte, de persoon waar je toevallig naast belandde, werd de komende kilometers jouw fietsmaatje, tot het peloton zich herschikt.

Ik kwam vrij snel naast Werner terecht, een grote man die bij de politie werkt en die de 1.000 kilometer alleen gaat rijden, een solorijder. We praatten wat over koetjes en kalfjes tot je dan bij dé vraag komt. Waarom fiets jij hier vandaag mee?

En ook Werner heeft daarvoor een heel persoonlijke reden. Hij is zijn schoonbroer verloren, die heeft de strijd tegen kanker helaas niet gehaald. En het is voor hem dat hij nu meetrapt. De naam van zijn schoonbroer staat op het fietstruitje, zo fietst hij ook hem mee. En dat vier dagen lang, tijdens de 8 ritten die Werner zal doen.

Deze eerste rit bracht ons door Leuven en dus langs enkele hellingen, niet meteen iets waarvoor ik uit het juiste hout gesneden ben. Ik raakte telkens wat uit positie omdat mijn klimtempo wat lager ligt dan sommige anderen. Maar ik werd dan telkens volop aangemoedigd, door de andere leden van het peloton. Het was heel fijn om te zien hoe snel er een groepsdynamiek ontstaat en hoe mensen elkaar aanmoedigen en duwtjes in de rug geven.

Wat later fietste ik naast Hilde, die meerijdt met een team werknemers van Total. Hilde fietst al een aantal jaar vertelde ze me, en het was haar derde deelname aan de 1.000 kilometer. Hilde heeft acht jaar geleden zelf kanker overwonnen. Ze fietst deze editie twee volledige dagen mee, vier ritten, en ze wil daar volgend jaar nog een dag bij doen. Het jaar nadien, tien jaar na haar strijd tegen kanker gaat ze solo rijden. Dan doet ze de 1.000 kilometer in haar eentje, om dat verhaal af te sluiten en die overwinning te vieren. 1.000 kilometer ná kanker, 1.000 kilometer tegen, voor zichzelf.

En zo had bijna iedereen in het peloton wel een verhaal. Mieke, een sportieve dame die een OKRA-team heeft opgezet, heeft een vriendin met borstkanker. Bij Stefaan is er ooit zelf een gezwel weggehaald. Al die mensen, al die verhalen, samen op de fiets, trappend tegen kanker, het was bijzonder mooi om te zien.

Die rit van 125 kilometer is dan ook voorbijgevlogen. Plots kwam de wegkapitein me zeggen dat we bijna Boechout gingen binnenrijden, en of ik niet op kop wou rijden daarvoor. Bij deze trouwens ook even hulde aan de wegkapiteins, fantastisch hoe zij het peloton leiden en trekken, en wie het moeilijk heeft letterlijk naar voren duwen, naar de kop van het peloton, om het hen makkelijker te maken!

En dus ging ik naar voor, en reed ik op kop Boechout binnen, langs een erehaag van supporters. Het was een fantastisch gevoel! Ik was fier op mijn peloton en op mezelf, dat we deze zonder problemen hebben uitgereden. Fier op al die mensen die op allerlei creatieve manieren geld hebben ingezameld. En ik denk dat al diegenen waarvoor zij gereden hebben, ook bijzonder fier zijn! En nu goed eten, goed slapen, en op naar dag 2!