De bouw van de toren van Pisa begon in 1173, en in 1280 kreeg hij al zijn eerste grote aardbeving te verwerken, hij was zelfs nog niet klaar. Er zouden er nog zeker drie volgen, en heel wat kleintjes. Toch staat de toren er eeuwen later nog steeds, ook al ging hij steeds verder overhellen. Het verschil tussen bodem en top bedraagt ondertussen al vijf meter, maar vallen doet de toren niet.

Professor Camillo Nuti van de Roma Tre universiteit deed met een zestienkoppig team onderzoek naar het geheim van de toren en hoe hij al die aardbevingen wist te overleven, ook al stond hij scheef.

Uit een grondige analyse van de toren zelf, maar ook de bodem en de geologische activiteit in de bodem, bleek dat de hoogte en stijfheid van de toren in combinatie met de zachtheid van de bodem, de sleutel zijn tot zijn succes. (Ook al is de zachte bodem ook de oorzaak van het overhangen van de toren.) Die combinatie zorgt ervoor dat de toren niet resoneert met de beweging van de grond tijdens een aardbeving, en het is net die resonantie die het gebouw veel schade zou kunnen toebrengen. Voor een snedige uitleg van resonantie, inclusief illustraties, verwijzen we je even door naar de Nederlandse ingenieur Ralph Meulenbroeks.