Dit zijn de tien beste platen van deze week
Deze week zijn wij helemaal smoor op de nieuwe Arctic Monkeys. Wie die aapjes uit de noordpoolstreken niet lust, kan zich wentelen in een overaanbod aan uitstekende jazz en indie.
1. Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel + Casino
Ja hoor, u hoorde het overal, al dan niet met hysterisch overslaande stem: de gitaren hangen goeddeels aan de wilgen op de nieuwste Arctic Monkeys. Maar het zootje ongeregeld uit Sheffield heeft zijn apenstreken niet verleerd. Opnieuw verrast de groep met een averechtse en aanstekelijke sound.
Op Tranquility Base Hotel + Casino doet de sound zonovergoten aan. Alex Turner kreeg in Los Angeles een Steinway-piano cadeau voor zijn verjaardag, en die bepaalde goeddeels het geluid van deze nieuwe. "Het lijkt wel alsof de frontman een soloplaat heeft uitgevlooid", zo schreef onze journalist Gunter Van Assche. Niet verwonderlijk leunt de sfeer dan ook dichter aan bij de sound van Last Shadow Puppets – zijn duodeal met Miles Kane – dan bij het vroegere werk van Arctic Monkeys. Die sound, die experimenteel én spartaans klinkt, is ronduit fenomenaal.
En ziedaar: een tijdloos klinkende plaat, die de meeste fans van het eerste uur even zullen moeten doorworstelen, maar waarin vettig wordt geknipoogd naar Bowie, Nick Cave en Serge Gainsbourg. “In dit Casino wordt gegokt en gewonnen."
Lees hier de volledige recensie.
2. Beach House – 7
Het zevende album van het Amerikaanse droompopduo Beach House is geen politieke plaat, zo beweert het tweetal, maar wel een collectie songs die de impact van de huidige Amerikaanse politiek in zich draagt: de chaos, de duisternis, de uit balans geraakte menselijke emoties.
Elders verjaagt Beach House de pijn van alledag als vanouds, met bitterzoete bespiegelingen over liefde en romantiek. Dromerige euforie en onrustwekkende wrangheid dwarrelen er als vanouds door elkaar. Zoemende synths, gonzende orgels en een weerbarstig krautrockritme vormen het skelet. Hier en daar klinken de songs ruwer dan ooit, of duikt er een verrassende postpunkgroove op.
Beach House is geen andere groep geworden op 7 maar kleine accentverschuivingen houden zijn geluid boeiend. "Met 7 boort Beach House tot diep in zijn ondergrondse zonder zijn dromerige luchtigheid te verjagen", schreven we.
Lees hier de volledige recensie
3. Jon Hopkins – Singularity
Begin 2017 trok de Britse elektronaut Jon Hopkins naar Amsterdam om er met ingewijden een psychedelisch weekend te beleven. Die ervaring vertaalde hij naar Singularity, een naar verluidt heilzame plaat die wortelt in de natuur.
Fijn zo, maar wat krijgt u dan op uw bord? Trippy spul, sowieso. Forse midtempo-beats daveren door een wijdopen synth-vlakte, met krachtige elektronische pulsen als bonus. De gesofisticeerde ritmes knipogen naar Four Tet en Jamie xx.
Halverwege de plaat lonken echoënde blieps en hypnotiserend gezoem naar zijn ervaringen met hallucinogenen. Ervaren trippers zullen ervan smikkelen en smullen.
Lees hier de volledige recensie.
4. Idris Ackamoor & The Pyramids – An Angel Fell
De goddelijke geesten van Sun Ra en Fela Kuti vervlechten zich op An Angel Fell, de nieuwste worp van de uit Chicago afkomstige (maar in San Francisco gevestigde) saxofonist Idris Ackamoor. De kosmische jazz waarmee hij en zijn Pyramids onze chakra's reinigen, staat bol van retrofuturistische sciencefictionblieps, dubby echo-effecten, flukse violen, afrobeat, bossa nova en lichtjes ontvlambare freejazz.
Hij sprokkelt er de gevallen engelen van alledag mee, helpt hen overeind en toont hen de weg naar Ware Verlossing, een kronkelpaadje waar Alice Coltrane en Pharoah Sanders staan te liften. Afspraak in het 'Land of Ra' dan maar? Links van de Bodhiboom, om vijf minuten voor Doomsday?
5. Sean Khan – Palmares Fantasy
Lef en furie in overvloed op deze vurige plaat van de Londense saxofonist Sean Khan. Samen met de legendarische Braziliaanse multi-instrumentalist Hermeto Pascoal en Azymuth-drummer Ivan Mamoa stort hij zich op een zinderende, extatische en bij momenten gemoedelijk swingende mix van jazz, soul en tropicalismo. De pikante kruiden komen van zangeressen Sabrina Malheiros en Heidi Vogel (Cinematic Orchestra). Zomer? Zomer!
6. Illuminati Hotties – Kiss Yr Frenemies
Kijk, da's pas een bandnaam, zie! De uit Los Angeles afkomstige Sarah Tudzin smokkelt de identiteitscrises van een doorsnee twentysomething in weerbarstige indierock, dan weer wurmt ze aandoenlijke tederheid door de barstjes van unheimliche ambientpop. Soms denk je aan nineties-indie genre Belly en Elastica, op andere momenten klinkt Tudzin als de BBF van Courtney Barnett. Puik debuut.
7. Dinosaur – Wonder Trail
Verrukkelijk, deze fusiondelicatesse van Dinosaur, de band rond de Britse trompettiste Laura Jurd. De onverstoorbaar groovende jazz-escapades van haar Londense kwartet incorporeren psychedelische synth-experimenten à la Tangerine Dream, dromerige pop die uit de zwanenzangperiode van Talk Talk had kunnen komen, elektrische seventiesjazz à la Miles Davis én funky wiskunde van het Weather Report-type. Onderscheiding!
8. Akua Naru – The Blackest Joy
Zoveel boeiende soulzangeressen anno 2018, zoveel totaal uiteenlopende geluiden. Dat van de in Keulen gevestigde Amerikaanse Akua Naru wortelt in beat poetry, nu soul en jazzy hiphop, ergens tussen Ursula Rucker, A Tribe Called Quest en Jamila Woods in, zij het op smaak gebracht met Afrikaanse chants. Ze heft haar vuist op voor feminisme en voor de Afro-Amerikaanse strijd, wat deze songs de broodnodige furie bezorgt. Kwaliteit, zonder meer.
9. Simian Mobile Disco – Murmurations
Het Britse elektro-instituut Simian Mobile Disco werkt op het zesde album samen met het Londense vrouwenkoor Deep Throat Choir, dat hun clubby techno een spiritueel-etnisch tintje verleent. De hoogdagen van furieuze elektropunk à la 'Hustler' lijken ver weg, maar dat deert niet. Het duo vindt zichzelf opnieuw uit, eerder als geestesverruimende soundtrackleverancier dan als dansvloerbom.
10. Elefant – Konark und Bonark
Uitermate indringend project van vier Gentse rockterroristen, dat je gemakshalve kan beschrijven als – euhm – epileptische Melvins. De groepsleden werden geplukt uit bands als The Van Jets, Future Old People Are Wizards, Drums Are For Parades, The Arquettes en The Antler King. Diepgegroefde stonervibes schuren zich tegen Zappa-achtige frivoliteiten aan, newwavey postpunk flirt onbeschaamd met stuiptrekkende avantrock. De neuroten onder u laten deze niet liggen.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
