Bart De Wever, zelf een historicus, denkt dat er binnen dertig jaar niet veel meer zal overblijven van het incident Vuye-Wouters. “Ik denk eerlijk gezegd dat dat verhaal niet veel meer zal worden dan een voetnoot in de geschiedenis. Er gebeuren momenteel wel belangrijkere dingen.”

De N-VA-voorzitter kreeg de afgelopen week wel wat kritiek over zich heen, zo zou hij “een stalinist” zijn. “Was dat maar waar. Ik ben een enorme twijfelaar, ik trek mij alles nogal hard aan, waardoor ik moeilijk hard kan zijn tegen iemand. Zij die erbij betrokken zijn, weten dat heel dit verhaal al een jaar aansleept. Als ik een stalinist was, dan had ik een jaar geleden al een nekschot gegeven.”

"Tot het uiterste gegaan"

De gebeurtenissen van de voorbije week waren voor veel buitenstaanders en voor velen binnen de partij een verrassing, maar diegenen die wat dichterbij stonden, zagen het al een jaar geleden aankomen, lichtte De Wever toe. "Soms zie je een ongeval wel aankomen. Ik ben diegene die nog tot het uiterste zal gaan om het nog te vermijden en het daardoor als het toch tot een ongeval komt, vaak nog erger maakt omdat ik te lang heb gewacht. Ik denk dat dit voor wat er de afgelopen week is gebeurd absolute waarheid is".

Of De Wever hier slechter uitgekomen is? “Dat is onvermijdelijk als je de kranten leest. Het heeft geen zin om nu te gaan zeggen dat het niet mijn schuld was. Op het moment dat de klappen vallen, moet je die opvangen. Leiden is ook een soort lijden.”

Heeft hij heimwee naar de tijd dat alles goed ging? “Ik ben nog niet dood hé. Het is niet omdat er even iets slecht gaat, dat alles slecht zal gaan. Ik lig van heel andere dingen wakker, dit verhaal is wat mij betreft achter de rug. Ik ben niet in de politiek gegaan om iets te worden, maar om iets te doen.”

Donkere gedachten

Volgens De Wever heeft hij nooit een zorgeloze tijd gekend, zelfs niet tijdens zijn jeugd. "Ik heb een late puberteit gehad en een moeilijke puberteit. Ik had het heel moeilijk met het vinden van de eigen identiteit", blikte de Antwerpse burgemeester terug op zijn jonge jaren. "Ik heb het twee jaar heel lastig gehad met mezelf, maar ik ben er vanzelf uitgeraakt. Ik had donkere gedachten, ook suïcidale gedachten. Dat speelde bijzonder concreet in mijn hoofd van achttienjarige, maar je begint er natuurlijk niet aan", aldus De Wever. "Over die gedachten spreken thuis was niet aan de orde. Ik kom niet uit een erg affectief of emotioneel gezin.”

Uiteindelijk is De Wever toch zelf uit die periode ‘geklommen’. “Op een gegeven moment vind je een lief en een bestemming in het leven.”

Toen De Wever over de dood van zijn vader sprak, werd hij erg emotioneel.

Partijvoorzitter

Die bestemming in het leven heeft De Wever nu duidelijk gevonden. Maar de combinatie van het burgemeesterschap van Antwerpen en het partijvoorzitterschap hoeft voor hem niet meer eeuwig te duren. “Ik wil graag nog lang burgemeester blijven, maar als ik me kan laten vervangen als voorzitter bij de komende voorzittersverkiezingen, dan zal ik dat misschien wel doen.”