Mama's op moederdag: A way to survive als werkende mama van drie

2005. Ik neem tijdskrediet en schrijf er dit stukje over, in Het Laatste Nieuws.

Ik ben elke week één dag thuis. Daar heb ik twee héél goede redenen voor: ze heten Senne (3) en Bas (15 maanden). Tijdskrediet nemen was een bewuste keuze, waar ik nog geen (woens)dag spijt van heb gehad.

De rekensom was snel gemaakt. Eén vijfde van mijn brutoloon minder. Toch even slikken, als die eerste loonfiche in de bus valt. Maar ik krijg vijf jaar lang maandelijks 114 euro 'cadeau' van de RVA én ik spaar vier woensdagen per maand kribbe uit voor de kleinste. Resultaat: mijn zogenaamd 'verwenstatuut' kost me zo'n 60 euro netto per maand. Daar eet een mens geen boterhammetje minder voor. Die prijs betaal ik bovendien graag om het hectische journalisten/mama bestaan – geen van beide een 9-to-5-job – voort te zetten. Kortom: ik verdien minder, maar ik voel me rijker.

Want woensdag is niet gewoon een vrije dag. Het is ónze dag, van mij en de jongens. Geen huishoudelijke taken, supermarkt of lange wachtrijen bij het ziekenfonds. Woensdag is de enige dag waarop mama aan de schoolpoort staat en er thuis pannenkoeken wachten. Er is tijd zat om samen appelmoes te maken, te voetballen, te schilderen en uitgeput voor een dvd te stranden. Op woensdag zien de jongens hun mama 'live' aan de kookpotten staan. Die dag géén opgewarmde wortel- of spinaziepuree die ik de avond ervoor, na hun bedtijd, nog heb staan maken. Het is ook de enige dag waarop we samen kunnen eten. Voor hen is dat feest. Want normaal is mama pas thuis als zij al lang in pyjama zitten.

Schroom tegenover bazen of collega's? Negatief. Ik word toch ook een vijfde minder betaald? Schuldgevoelens? Die zouden er wél zijn, tegenover mijn zonen, mocht ik fulltime werken. Mijn woensdag is altijd te kort. Maar één vrije dag is genoeg. Ik hou van mijn kinderen, maar ook van mijn werk.

Dus: als mijn tijdskrediet op een dag op is, vraag ik een definitief viervijfdestatuut. Omdat ik niet meer zonder kan. Of wil. En omdat de jongens recht (blijven) hebben op hun mama. Kinderen zijn snel groot. Maar ik zal later niet terugblikken en vaststellen dat ik te veel gemist heb.

2018. Ik werk – zoals ik toen voorspelde – nog altijd viervijfde. Contractueel. Daar is een dérde reden voor bijgekomen: zijn naam is Lex (5). Voor hem en zijn broers – inmiddels bijna vijftien en twaalf – ben ik op woensdag graag thuis.

Is mij in de loop der jaren – na afloop van die vijf jaar tijdskrediet – op de werkvloer gevraagd om terug voltijds te komen werken? Zeker. Is er daarna diep gezucht en geblazen, door bazen, toen ik een derde zwangerschap kwam aankondigen? Zeer zeker. Want ze zijn je weeral even kwijt, en wie weet hoeveel kinderziektes zal die derde niet allemaal krijgen, en ze hád er toch al twee? En wat voor uitgeput wrak zal er nu weer elke ochtend op de redactie toekomen? Je krijgt, met drie kinderen, al snel het etiket 'ploetermoeder'. Terwijl je uitgerekend dát effect kan voorkomen. Door één dag per week 'op adem' te komen – al is 'rust' met alle sportactiviteiten en hobby's van de zonen nu ook weer wat veel gezegd.

Feit is: deeltijds werken is een positieve keuze. Het is geen keuze tégen je werkgever of je eigen carrière. Het is geen teken van luiheid, desinteresse of gebrek aan ambitie. Integendeel. Het zorgt net voor méér energie en zin in de werkweek. Omdat je dankzij je adempauze beter in balans bent en minder snel uitgeblust: één dag zonder file, één dag aan de schoolpoort, één dag samen eten met het gezin. Het lijken kleinigheden, maar ze maken een groot verschil.

Het is voor elke mama (én papa overigens, want waarom zouden we daarin verschillen?) anders – afhankelijk van het soort werk, de woon-werkafstand en je persoonlijke doelstellingen – maar voor mij is deeltijds werken de redding. Het maakt een betere mama én een betere werknemer van me. Want waar ik op woensdag aanwezig ben voor de jongens, en hen zelf van hot naar her kan vervoeren, sta ik óók vaak met één been op de werkvloer, zij het van thuis uit. Een dringende mail, een telefonisch interview, een tekst afwerken omdat de deadline in je nek blaast? Ik doe het allemaal, veelal met de glimlach. Omdat werken mij – net als mijn gezin – nog altijd gelukkig maakt. En kan ik door een viervijfdestatuut mijn kans op De Grote Promotie vergeten: so be it. Als de jongens weer wat groter zijn, ben ik nog niet té oud, om weer voltijds te beginnen. Maar op dit punt in mijn leven zeg ik: ik tel graag mee op mijn werk, ik voel me graag nuttig voor mijn werkgever. Maar opklimmen tot bovenaan die professionele ladder? Laat mij maar blijgezind onderaan staan. Met mijn voetjes op de grond, pal in het leven, toekijkend op elk nieuw stapje dat mijn zonen zetten.