Karl-Ernst Herrmann overleden, succesvol operaregisseur in De Munt

Karl-Ernst Herrmann is overleden. Hij was 82. De scenograaf en regisseur maakte enkele van de meest succesvolle operaproducties in De Munt in de periode van directeur Gerard Mortier. 

Onder het bewind van Gerard Mortier van 1981 tot 91 was de Muntschouwburg in Brussel een wereldcentrum voor boeiende operaproducties. Het regisseursechtpaar Karl-Ernst en Ursel Herrmann speelde daarbij een doorslaggevende rol. Ze maakten enkele van de meest succesvolle ensceneringen, vooral opera’s van Mozart. 

De Duitse theatermaker Karl-Ernst Herrmann was van opleiding graficus, decorateur en kostuumontwerper. Ook zijn vrouw Ursel had zich in die richting geschoold. De twee waren onafscheidelijk. De “Herrmanns” zoals ze meestal werden genoemd vonden dat het decor en de kostuums een wezenlijk deel van de regie van een theaterstuk vormden. De stap van decor en scenografie naar regie was logisch.

In 1961 debuteerde Karl-Ernst Herrmann als regisseur in Ulm. Vanaf 1969 begon hij samen te werken met enkele grote vernieuwers van de opera in Europa, onder meer Luc Bondy en Peter Stein, ook mensen die tot de latere kring van Gerard Mortier hoorden. Hij raakte binnen bij de prestigieuze Berliner Schaubühne. Mortier leerde die vooruitstrevende regisseurs kennen toen hij assistent was in Duitse operahuizen en in Parijs. 

In 1981 werd Mortier directeur aan de nationale Opera in Brussel, hij bestelde meteen een “Clemenza di Tito” bij de Herrmanns. Het werd een reusachtig succes; de toon was gezet. De “Cosi fan tutte”, met een langzaam draaiend achterdoek en een ekster op een kabel, was een van de mooiste operaproducties ooit. Het stuk ging op Europese tournee. 

Volgden nog Mozarts: “Don Giovanni”, een sprookjesachtige “La finta giardiniera”, “Die Entführung aus dem Serail”, “De Toverfluit” en ook “La Traviata” van Verdi. Daarna begon Herrmann aan een internationale carriere aan verscheidene grote operahuizen.

Maar er was ook kritiek, zeker na een mislukte “Orfeo ed Euridice” van Glück in de Hallen van Schaarbeek. Daarvoor hadden de Herrmanns een vliegende boot bedacht. Toen een paar kabels knapten zweefden de acteurs een tijdlang in doodsangst tussen hemel en aarde. De Herrmanns kregen het verwijt dat ze de regie helemaal ondergeschikt maakten aan een onmogelijke scenografie. 

In de jaren 90 deed Karl-Ernst Herrmann nog een paar gastregies in Brussel, onder meer een nieuwe “La Traviata” en “Un Turco in Italia” van Rossini. De Herrmanns behoren tot die regisseurs die vanaf 1980 van opera weer een geloofwaardige, hedendaagse, betekenisvolle kunstvorm maakten.