'Deadpool 2': véél meer sarcasme, goor geweld en een ongezonde dosis nihilisme

Vorige week lekte uit dat er een scène uit de nieuwe Deadpool is weggeknipt. In een van de vele post-credits scenes zou de antiheld zichzelf terugkatapulteren naar 1889, het jaar waarin Adolf Hitler werd geboren. En oh jawel, daar werd de nog onschuldige baby koud afgemaakt. Wanneer een andere pasgeborene begint te huilen, roept hij: “Shut up Ira, you’ll thank me someday!” Maar een Amerikaans testpubliek vond het fragment er los over. 

Het was dus met de nodige gereserveerdheid dat we Deadpool 2 gingen bekijken. Onterecht, zo bleek. Wanneer Deadpool - ofte Wade Wilson (Ryan Reynolds) - zichzelf in de openingsscène opblaast en de ledematen op de tonen van eighties-easy-listening-hit 'All Out Of Love' van Air Supply door de lucht zien dwarrelen, weten we wel zeker: deze sequel geeft geen vingerbreed toe aan mierenneukers. Behalve dan als het over het doden van baby'tjes gaat.

Kleffe titelsong

Deadpool 2 gebruikt dezelfde narratieve truc van deel één. De boel wordt opgestart met een grote knal, om vervolgens de ontstaansgeschiedenis in een lange flashback uit de doeken te doen. Opnieuw is de buffer tussen die twee een James Bond-esque credit sequence - met een uiterst vulgair poserende Deadpool, en camera's die kogels in slow motion dwars door doorboorde lichamen volgen - en dat allemaal op een kleffe titelsong van Céline Dion. Wat kan ironie toch heerlijk zijn.

Ook het uitgangspunt is gelijkaardig. Deadpool is weer levensmoe, ditmaal omdat hij op tragische wijze gescheiden raakt van zijn ware liefde Vanessa (Morena Baccarin). En uiteraard vindt hij weer de nodige zin wanneer hij geconfronteerd wordt met de getroebleerde Kiwi-tiener Russell (Julian Dennison). Blijkbaar heeft ene Cable (Josh Brolin) het op de jongen gemunt, een cyborgsoldaat uit de toekomst waarvan Deadpool meteen wil weten of dubstep nog bestaat. En dus schieten ook de X-Men Colossus (Stefan Kapicic) en Negasonic Teenage Warhead (Brianna Hildebrand) ter hulp.

Black Black Widow

Maar neem dat verhaaltje vooral niet té serieus. In 2016 bleek Deadpool vooral een dikke middenvinger naar het genre. Dat is het anno 2018 nog steeds. Het gore, gratuit geweld is nog grootser, allicht het gevolg van een groter budget na het onverwachte succes. Ook meer dan de vorige keer: de serieuze portie emo. Nooit gedacht dat een actiefilm kan uitmonden in een haast geloofwaardige tranentrekker. 

Het onversneden sarcasme en de ongezonde dosis nihilisme blijven. Zo blijven de ongegeneerde uitlatingen van Deadpool ongemeen briljant. Hij behoudt zijn droge humor, zowel in de offscreen jokes als dialogen. En een frisse lading popculturele verwijzingen passeren de revue. Van Beyoncé, over Frozen tot Ryan Reynolds zelf, over zichzelf.

Het wordt bijna meesterlijk wanneer hij politiek niet-correcte moppen niet een keer, maar een aantal keer omdraait. Wanneer hij X-Men toch maar seksistisch vindt. Of de Afro-Amerikaanse Domino (Zazie Beetz) "black Black Widow" noemt. En daarmee wegkomt. En dat wordt allemaal samen door de blender gedraaid, tot een bloedrode, bitterzoete cocktail.

Regisseur David Leitch kreeg de ondankbare taak over deze Marvel over te nemen van Tim Miller, die na meningsverschillen met de hoofdrolspeler zelf opstapte. Leitch deed in Deadpool 2 niet gewoon meer van hetzelfde. Wel véél meer van hetzelfde. En voorlopig gaat dat niet vervelen.

Vanaf 16/5 in de bioscoop.