Calvo gooit alle groene bescheidenheid overboord in nieuw boek, maar is dat wel de juiste weg?

Leve de politiek heet de nieuwe worp van Kristof Calvo. Daarin pleit hij onder andere voor minder politici. Dat wil hij bereiken door alle bestaande parlementen af te schaffen en te vervangen door één nationaal exemplaar waar de regio's elkaar ontmoeten.  Ook schrijft hij dat niet per se de moslimbroederschap, maar wel Lehman Brothers de kiezers in de armen van de populisten hebben gejaagd. Hij pleit daarnaast ook voor een basisinkomen en durft in eigen boezem te kijken. 

Progressieven zijn te behoudsgezind, vindt Calvo. Ze willen vandaag vooral niet verliezen. Ze willen tegenhouden en de schade beperken. "Geweldig saai", noemt hij dat. En dat de populisten vandaag weten te overtuigen, aangezien zij wel energie en idealen uitdragen, is daarom ook niet minder dan rechtvaardig. "Ik heb genoeg van het gelijkspel. Ik wil weer winnen", luidt het vervolgens onomwonden en wel ja, weinig bescheiden. De ondertitel van het boek, 'Tijd voor progressieve onbescheidenheid', komt ergens vandaan. 

Verhofstadtesk

Zelfs naar Calvo-normen is dat erg voluntaristisch. Of 'possibilistisch', zoals hij het zelf liever noemt. "Het heeft iets Verhofstadtesk", zegt politicoloog en professor politieke communicatie Peter Van Aelst (UAntwerpen). "In zijn boek wekt Calvo goesting op. Het is een propolitiek pleidooi en dat is een mooie verdienste. Het is precies het effect dat Guy Verhofstadt destijds ook creëerde met de burgermanifesten."

Typisch Groen is het sowieso zeker niet. De partij heeft, ondanks het aanschurken van Calvo bij de ongebreideld ambitieuze Nederlander Jesse Klaver, geen traditie van tafelspringers. "De pioniers van de partij deden op een andere manier aan politiek. Veel voorzichtiger", herinnert Gents schepen Filip Watteeuw zich. "We zijn het niet gewend om zo het speelveld in te nemen, zo offensief aan politiek te doen."

Watteeuw is fan van Calvo's aanpak. "Het is goed dat hij de groene trots uitdraagt. We moeten durven verkondigen waar we voor staan. Dat Kristof graag de scherpte van het debat opzoekt is ook geen probleem. Zijn voluntarisme wordt gecounterd door onze andere kopstukken, die een andere stijl hebben. Zo kom je tot een genuanceerd evenwicht en dat is de kracht van onze partij."

Daar denkt niet iedereen zo over. Voor al zijn fans heeft Calvo minstens evenveel tegenstanders in eigen rangen. "Zo veel leden, zo veel meningen", verwoordt een partijlid het. De kritiek dat het Mechelse goudhaantje zichzelf te veel op de voorgrond stelt en te graag met de voeten vooruit tackelt, is niet nieuw. 

Dissonantie

Ook inhoudelijk is er dissonantie. Zo steekt Vlaams fractieleider Björn Rzoska niet onder stoelen of banken dat de reductie tot één parlement niet het model is waarin hij gelooft. "Wat niet wegneemt dat het gezond is dat politici hun ideeën neerschrijven", zegt Rzoska. "Het partijstandpunt is het niet, maar dat is ook niet erg. Kristof scherpt het debat aan en dat kunnen we in tijden van verwijten van particratie alleen maar toejuichen." Calvo is het daar zelf ook mee eens. "Het zou maar saai zijn, mocht iedereen al overtuigd zijn nog voor mijn boek uit is", lacht hij. 

Debat creëert Calvo dus sowieso. Maar hoe zit het met dat winnen? Kan een pleidooi voor het afwerpen van de bescheidenheid de partij ook echt naar een verkiezingszege katapulteren? Van Aelst twijfelt. "Ik denk dat voluntarisme zeker loont, het enthousiasmeert. Of hij nu ook de ideeën aanreikt die kiezers in het groene voordeel doen kantelen? Die rekening is voor later. Maar dat zijn pleidooi enigszins geloofwaardig overkomt, heeft hij vooral te danken aan de positieve golf waar zijn partij al op surft. John Crombez zou er vandaag niet mee wegkomen."