Drie ouders met andere roots over opvoeden: "Mijn kinderen mogen ook alleen Belg zijn"
Meer dan 34 procent van de kinderen in Vlaanderen heeft minstens één ouder met een andere nationaliteit. Hoe worden zij grootgebracht? Drie moeders delen, naar aanleiding van de week van de opvoeding, hun visies en ervaringen.
Yang Wang (29), volgde de liefde van Sjanghai naar Dilbeek
Mama van Yelle (3) en Elena (11 maanden)
"In Sjanghai zou ik mijn kinderen wellicht niet zelf opvoeden. Daar is het een taak van de grootouders. Zelf ben ik tot mijn twaalfde door hen grootgebracht. In die periode heb ik mijn ouders wel gemist. Daarom heb ik mezelf altijd voorgenomen: als ik moeder word, ga ik het anders doen. Ik kan mijn kinderen niet alleen laten."
"De Belgische manier van opvoeden heeft mij bij momenten erg verrast. Toen ik hoorde dat mijn man onze zoon en dochter meteen als baby'tje op hun eigen kamer wilde laten slapen, bijvoorbeeld. In China doen ze dat pas op twee, of drie jaar! Mijn man en ik zoeken op zo'n moment altijd een middenweg. Meestal houden we het op wat in de brochures van Kind en Gezin staat. In dit geval zijn de kinderen toch een half jaar bij ons op de kamer geweest.”
"Chinese kinderen zijn volgens mij erg verwend. Ze horen zelden nee, krijgen veel spullen. In België ligt de nadruk op samen dingen doen: een uitstap, een knutselactiviteit. Wat ik vreemd blijf vinden, is dat kinderen zich hier zo vuil mogen maken. Spelen in de modder: zoiets zie je in Sjanghai niet." (lacht)
"Mijn zoon heeft de beste punten van de klas als het gaat over Nederlands. Maar Chinees wil hij maar niet leren. Ik weet het: hij is nog jong. Toch vind ik het lastig. Zonder die kennis zal hij nooit met zijn grootouders kunnen communiceren. Ook professioneel zou het hem erg kunnen helpen. Chinees is de taal van de toekomst."
'Mijn zoon heeft de beste punten van de klas voor Nederlands. Maar Chinees wil hij maar niet leren'
Aischa Ruiz (40), ruilde Pakistan voor BelgiëMama van Hira (12), Sarah (4) en Ezzah (2)
"Ik ben geen strenge mama. Ik probeer vooral een goede vriend van mijn kinderen te zijn. Op die manier hoop ik dat ze mij vertrouwen. In Pakistan is die openheid er minder: een kind zou er nooit direct naar zijn ouders stappen om iets persoonlijks te vertellen. Als je verliefd bent op een jongen, dan vertel je dat eerst aan tante of zus. Die brengen de boodschap over."
"Ik ben heel blij dat we in Brussel wonen, omdat hier zoveel verschillende culturen zijn. Mijn kinderen hebben Afrikaanse, Poolse, Franse en Belgische vriendjes. Die diversiteit, die streefde mijn eigen ouders ook na. Ze hebben mij, als moslimmeisje, naar een katholieke school gestuurd, zodat ik ook met mensen met een ander achtergrond in contact zou komen."
"Ik lees mijn kinderen voor uit de Koran, leer hen Urdu en laat hen regelmatig contact hebben met mijn familie in Pakistan. Op die manier probeer ik hen onze cultuur te laten kennen. Maar hen zaken opdringen wil ik niet. Als ze na een paar keer aangeven niet geïnteresseerd te zijn, laat ik het los. Ze mogen ook alleen Belg zijn."
'Ik probeer vooral een goede vriend van mijn kinderen te zijn. Op die manier hoop ik dat ze mij vertrouwen'
Dalilla Hermans (32), werd geadopteerd uit RwandaMama van Cooper Kizito (5), Malane Imana (3) en Noëlle Isimbi (9 maanden)
"Mijn kinderen dragen twee continenten in zich en daar houden mijn man en ik rekening mee. We proberen hen superdiverse en multiculturele wereld te laten ontdekken. We slagen daar vrij goed in, heb ik de indruk. Mijn kinderen hebben het over 'grote Eveline' en 'kleine Eveline', terwijl het ene kindje blank is en het ander donker. Ze weten ook dat hun vriendje op zaterdag niet kan komen spelen omdat hij dan naar de moskee gaat."
"Ik ben zelf opgegroeid in een erg witte omgeving. Dat was leuk, maar ook confronterend. Ik miste iemand 'als ik', ik had geen rolmodellen. In Berchem zijn die er wel."
"Soms denken we er toch aan om toch weer naar een dorp te verhuizen. Minder jachtig, minder fijnstof, minder verkeer. Toch blijven we heel bewust voor de stad kiezen. Omdat onze kinderen daar altijd omringd zullen worden door honderden maten, vormen en kleuren."
"Voor mij en mijn echtgenoot was het snel duidelijk wat we aan onze zoon en dochters wilden meegeven: we willen dat ze respect hebben voor de medemens, dat ze weten hoe ze moeten liefhebben ook. Maar we weten ook dat we niet de enige zijn die hen groottrekken. We hebben allebei een drukke baan. Zonder een heel leger aan opvoeders als onthaalmoeders, juffen, grootouders kunnen we niet."
'We kiezen heel bewust voor de stad. Omdat onze kinderen daar altijd omringd zullen worden door honderden maten, vormen en kleuren'