'Entretemps' van Victoria Deluxe: een heerlijk fout sprookje
In het universum van Entretemps is niets wat het lijkt, en vooral: is niemand wat hij lijkt. De spelers van Victoria Deluxe tonen hoe meervoudig mensen zijn, hoe hun identiteit gelaagd is als een reeks kleurrijke outfits die ze naar believen kunnen afpellen. Het maakt de voorstelling politiek, zonder dat ze dat per se wil zijn.
Ze beginnen nochtans als uniforme radertjes in de productiemachine, de elf spelers die theatermaker Leen Roels en choreograaf Abdelaziz Sarrokh rond zich verzamelden. De dreunende soundtrack en de mechanische patronen waarmee ze de bühne kruisen laat er geen twijfel over bestaan: dit zijn werkslaven in de fabriek die 'het moderne leven' heet. Af en toe wordt er een smetteloos witte nieuwkomer naar binnen geworpen – veel tijd om te bekomen heeft hij niet. De anciens sluiten hem in. Hup, grijze kiel aan en meedraaien.
Toch verraadt het specifieke loopje van elke 'levensarbeider' – hun leeftijd varieert tussen 15 en 74 jaar – al dat er verzet sluimert. Door de kieren van het systeem sijpelt een gekte naar binnen die doet denken aan het surrealisme van filmmaker Buñuel, de ongerijmdheid van regisseur Almodóvar of, dichter bij huis, de dadaïstische ordeverstoring van het Gentse performancecollectief Parisiana. Daarmee is de historische lijn gelegd met Roels, actrice bij wijlen Parisiaan Eric De Volder.
'Entretemps' vertoont geen spoor van nadrukkelijkheid, beklemtoont geen boodschap, maar bedrijft politiek op een volstrekt achteloze manier
Geknetter in je hoofd
Onder de stofjassen blijken meervoudige karakters te schuilen. Een vrouw van middelbare leeftijd is een volleerd armworstelaar. Een onschuldig ballerinaatje een psychopathische dominatrix. Een oude man verschijnt op hoge hakken en probeert het kind te lokken met verleidelijke fluittoontjes. En passant deelt hij sigaretten uit aan een zwangere vrouw. En zijn de twee 'mooie meisjes', pesterig gekleed in genderstereotiepe roze en blauwe jurkjes, werkelijk een koppel?
De beelden blijven niet steken in de avant-gardistische bubbel van Buñuel en co – je kunt niet anders dan ze vandaag lezen, in het kader van alles wat wordt gezegd en geschreven over gender, roots, generatie, identiteit. Dat zorgt voor geknetter in je hoofd – is dit nu fout of niet? – terwijl de genoemde begrippen er in deze 'tussentijd' juist weinig lijken toe te doen. De beau garçon van de bende muilt (excusez le mot) hartstochtelijk met een vrouw die zijn moeder had kunnen zijn. Et alors?
Een verademing in tijden dat een topzwaar identiteitsdiscours vooral grimmig stellingentheater oplevert over 'wij' en 'zij'
Roels en Sarrokh lanceren geen reeks statements, dat is het verfrissende aan Entretemps. Hun regie vertoont geen spoor van nadrukkelijkheid, ze beklemtonen geen boodschap, maar bedrijven politiek op een volstrekt achteloze manier. Alsof ze zeggen: die verschillen, moeten we het daar werkelijk nog over hebben? Een verademing in tijden dat een topzwaar identiteitsdiscours vooral grimmig stellingentheater oplevert over 'wij' en 'zij'.
Nog van 17 tot 19 mei in Arca, Gent.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
