Waarom The Royal Wedding geen sprookjeshuwelijk is

Natuurlijk ben ik benieuwd naar de jurk. En naar het verrassingsoptreden van (wedden?) Beyoncé. Ondanks al mijn vooroordelen zal ik uiteindelijk ook wel zwichten voor de live verslaggeving van The Royal Wedding. Ik schrijf het: Be-yon-cé. Maar dat wil niet zeggen dat mijn feestelijke mimosa niet zuur zal smaken.

Voor u uw capslockvinger bezeert door mij voor EVEN ZUUR ALS DIE MIMOSA uit te maken: toen prins Harry en Meghan Markle op de BBC hun verloving aankondigden werd ook mijn bittere journalistenhart helemaal week. De manier waarop zij het niet kon nalaten naar hem te kijken in plaats van naar de camera. Zijn zenuwachtig lachje en het wit worden van zijn sproetige knokkels terwijl hij uitlegt hoe hij vanaf hun eerste ontmoeting wist dat zij de ware was… Het was een hemelsbreed verschil met hoe Harry’s vader, Prince Charles, in 1981 zijn verloving met Diana Spencer wereldkundig maakte. Het was stijf, ingestudeerd en toen de interviewer op het einde van het gesprek aan het koppel vroeg of ze "in love waren" antwoordde Charles met: "whatever ‘in love’ means". Het was een verstandshuwelijk, eentje waar Diana onderdoor zou gaan, een ‘match’ gevoed door de belangen van beide families en eeuwenoude tradities.

Een frisse wind

Op een veilige zesde plek in de wachtrij voor de troon is het Harry gegund om zijn toekomstige vrouw te kiezen gebaseerd op het meest oprechte criterium. Liefde. Voor Meghan Markle, zijn uitverkorene, ligt er echter heel wat meer in de schaal.

Wie dacht dat er veel druk op de schouders van Kate Middleton lag – tenslotte toch de vrouw én de moeder van toekomstige Britse vorsten – heeft de jubelende think pieces in de Amerikaanse en Britse media over Meghan Markle nog niet gelezen. Deze dochter van een zwarte moeder en een witte vader moet het haast ongezond bleke Britse koningshuis met een zwaar koloniaal verleden een geweten schoppen. Het feit dat ze vijf jaar ouder is dan haar toekomstige echtgenoot én dit haar tweede huwelijk is, zou een frisse wind door the House of Windsor moeten doen waaien. Ze is een mondige vrouw die Donald Trump op zijn plaats zet, heeft een eigen succesvolle carrière als actrice en hoofdredacteur van een online magazine en wordt de eerste royalty die met gescheurde skinny jeans aan de Royal Mews zal verschijnen. Alleen: dat wordt ze niet, want dat mag ze niet meer.

Zoals het een toekomstige Duchess of Sussex betaamt heeft Meghan Markle haar rol als Rachel Zane bij de populaire Amerikaanse advocatenreeks Suits opgezegd, haar lifestylewebsite opgedoekt, haar social media-accounts gewist en de helft van haar garderobe aan haar beste vriendinnen verpand. Met blote benen in plaats van huidkleurige panties op de paleistrappen verschijnen is een fout die ze geen tweede keer zal maken. De ring rond haar vinger doet eveneens dienst als halsband: voortaan beslist het hof over haar roklengte, haar dagindeling, haar make-up, haar mening en haar toekomst.

De gouden kooi

Geloof me, ik wou dat ik ook gewoon enthousiast kon zijn voor Alle Haute Couture en het speculeren over de gastenlijst, maar ik vrees dat St George’s Chapel zaterdag toch ook een beetje een plek van rouw zal zijn.

Rouw voor Markle, die ooit een uitnodiging voor de Bafta’s afsloeg omdat ze daarvoor vroegtijdig een liefdadigheidsmissie in Rwanda moest beëindigen. “No, my heart said. And it wasn’t a soft whisper; it was a lion’s roar.” Hoe zal het deze leeuwin vergaan in de gouden kooi van Buckingham Palace? Zelf is ze ervan overtuigd dat ze haar platform als Britse royal goed zal kunnen gebruiken om de zaken die voor haar belangrijk zijn – vrouwenrechten, schoon drinkwater – meer in de schijnwerpers te zetten. Zowel zij als Harry zei al hun leven te willen wijden aan diverse goede doelen, in navolging van wijlen Princess Diana, naar wie Markle als klein meisje heel erg opkeek. Maar hoe kun je met hart en ziel datgene waarin je gelooft verdedigen als al je woorden eerst goedgekeurd moeten worden door een vorstelijke pr-dienst?

Feminisme anno 2018 betekent dat een vrouw keuzes mag maken – en dus ook in haar recht is om ervoor te kiezen toch binnen het meer traditionele rollenpatroon te blijven. Het is een keuze die de harmonie van de verbintenis tussen twee partners zou moeten symboliseren en niets afdoet aan het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw die deze keuze maakt. En laat ons dat alsjeblieft te allen tijde beschermen. Maar wanneer een vrouw haar zeggenschap over haar outfits, carrière en eigen mening aan de kant schuift om toch maar te passen binnen de traditionele waarden en normen van het Britse hof, dan is er van een ‘keuze’ haast geen sprake meer. Dan wordt het een verplichting.

Modern sprookje

Het is kort door de bocht om te veronderstellen dat een intelligente, volwassen vrouw als Meghan Markle niet heeft nagedacht over de gevolgen van haar ja-woord. Het is ook niet gek dat ze bereid is heel wat op te geven voor de man waarvan ze houdt – ik heb ooit eens drie Lord of the Rings-films lang een interesse in trollen en elfen geveinsd uit allesverzengende verliefdheid. Dat de hele wereld massaal deze verbintenis lijkt te bejubelen vind ik echter wel behoorlijk eng. Hoe oprecht hun liefde ook mag wezen en hoe vaak het huwelijk nog als een fairy tale wedding omschreven zal worden: in het moderne sprookje redt de prins de prinses niet uit de torenkamer van het kasteel; hij sluit haar er zelf in op.

Toch zijn reacties op Twitter in aanloop van het huwelijk navenant: “Tot zover mijn kans om prinses te worden”, "RIP, prinses Sophia", “Afscheid van mijn tiara: een bundeling essays”. Bevreemdend dat zovelen onder ons nog steeds zwijmelen bij het idee van een prinsessenkroontje. Als vrouwen van de 21ste eeuw zouden we naar niet minder dan Queen moeten streven. Beyoncé knows.