En als we nu eens Palestijnen naar Eurosong sturen?

Een kitscherige politieke pseudozangwedstrijd met een sfeer die wat weg heeft van een goedkope versie van Tomorrowland. Mijn excuses voor alle fans, maar ik snap er maar weinig van. Het Eurovisie Songfestival, dus. Ook dit jaar was het niet meer dan wat inhoudsloos tweederangsgekakel met liedjes die zonder gemediatiseerde show in het beste geval ooit eens op een lokale radiozender worden afgespeeld. En toch. Hoe negatief ik ook over het festival mag klinken, ieder jaar kijken miljoenen mensen naar een show die landen en culturen samenbrengt. Af en toe kan kunst en cultuur mensen in het hart raken, daar waar alle mogelijke logische argumenten tegen muren blijven stoten. Daarvoor hoeft het geen kunst van de bovenste plank te zijn.

Het is dan ook de belangrijkste bestaansreden van het festival. Als tijdelijk rookgordijn voor de spanningen die op het internationaal politiek toneel voelbaar zijn, heb je even het gevoel dat de wereld geen zorgen kent. Al valt dat rookgordijn snel weer neer. Zo ook dit jaar. Van al het gekakel bleek dat van Israël het beste te zijn. Euforie bij de winnaars, maar niet overal op sociale media. De antisemitische reacties waren helaas weer trending. En dan was de Israëlische regering nog niet eens begonnen een versnelling hoger te schakelen in het schenden van het internationaal recht in Gaza.

Over de conflicten in Gaza is al heel wat inkt en bloed gevloeid. De geschiedenis van het conflict is misschien complex, de huidige daden zijn dat niet. Je kunt moeilijk nog spreken van proportionaliteit, wanneer je kinderen opgesloten in de grootste openluchtgevangenis van de wereld doodschiet. Steen in de hand of niet. Helaas trekt niemand zich écht iets aan van de slachtoffers van het conflict. Iedereen pikt zijn eigen graantje mee, ook sommige van onze politici.

Eurosong versus Oslo

Het Israëlische leger dit, Hamas dat. Het conflict gaan we hier en nu niet oplossen. Er zijn meerdere actoren die boter op het hoofd hebben. Belangrijker is dat dergelijke conflicten het antisemitisme en de islamofobie niet verder aanwakkeren. Mensen moeten het onderscheid blijven zien tussen de geopolitieke realpolitik en de mensen van vlees en bloed die niet gekozen hebben voor het land waar ze geboren zijn en de framing die ze dagelijks meekrijgen van de Ander.

België beschikt binnenkort naar alle waarschijnlijkheid over een zeteltje in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De kans dat daar op korte termijn een mirakeloplossing gevonden wordt, is onbestaand. De Veiligheidsraad blijft een mislukt project van de internationale wereld om geopolitieke problemen geciviliseerd aan te pakken. Het is veelal een schertsvertoning waar het niveau van Eurosong niet bepaald overstegen wordt.

Belangrijker lijkt me om alle nodige soft powers in te schakelen om vooral de jongste generatie Palestijnen en Israëli's geen haat met de paplepel mee te geven. Wat niet lukte in Oslo door Clinton, Arafat en Rabin, lukt misschien wel op het podium door een zingende vrouw met een baard. Grenzen open durven breken. Het Eurovisiesongfestival is geen exclusief Europees feestje en heeft ook nooit die intentie gehad. De organisator van Eurovisie is de Europese Radio-unie (EBU), waar ook landen uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten lid van zijn. Alle landen die lid zijn van de EBU kunnen deelnemen aan de glittershow van het jaar. Dat verklaart bijvoorbeeld de deelname van Marokko in 1980.

Andere Arabische leden van de EBU, zoals Libanon en Tunesië, weigeren nog steeds deel te nemen aan een show samen met Israël. Misschien is de tijd wel rijp om het geweer van schouder te veranderen. Indien Arabische landen zelf niemand willen afvaardigen, kunnen ze er wel voor zorgen dat een jonge zanger of zangeres uit de Palestijnse gebieden namens één van die landen kan optreden. Ook wij kunnen hen wijzen op de kracht van soft powers. Kitsch in de strijd tegen oorlog. Het is het proberen waard. Via de VN lukt het ons toch niet.