Binnen bepaalde bevolkingsgroepen is de aanvaarding van holebi’s en de gelijkheid van mannen en vrouwen nog steeds een huizenhoog taboe. Daarom heeft minister van Gelijke Kansen Liesbeth Homans (N-VA) een oproep gelanceerd voor experimen­tele en vernieuwende projecten die drempels kunnen verlagen. “Er zijn veel pijnlijke voorbeelden van holebi’s van allochtone origine die in de kast blijven zitten of verstoten zijn door hun geaardheid”, zegt Homans in een interview dat morgen in onze weekendbijlage NU verschijnt.

In de recente enquête Samenleven en Diversiteit van de Vlaamse overheid gaf 31 procent van de Turkse en 28 procent van de Congolese ondervraagden aan dat homoseksuele mannen en vrouwen voor hen niet het ­leven mogen leiden dat ze zelf willen. In de enquête die Het Nieuwsblad eerder dit jaar voerde, noemde zelfs 73 procent van de moslims homo­seksualiteit niet verdedigbaar. Bij niet-moslims was dat 17 procent.

Hardnekkig taboe

Homans zegt dat het weinig zin heeft om als Vlaamse overheid zelf cursussen te gaan organiseren. Ze denkt meer kans te maken om het probleem via bestaande verenigingen aan te pakken, omdat de drempel daar lager is. Denk aan organisaties die werken met allochtone jongeren of een ­Marokkaanse vrouwenbeweging. Met gespreksavonden of andere activiteiten kunnen ze homoseksualiteit en gelijkheid van man en vrouw bespreekbaar maken. Voor die projecten kunnen ze subsidies krijgen.

Homans trekt er 400.000 euro voor uit en hoopt ook dat onderzoeks­groepen oplossingen aanbieden, omdat in het verleden al is gebleken dat het heel moeilijk is om taboes over holebi’s te doorbreken. Veel verenigingen zeggen dat ze andere prioriteiten hebben, zoals de strijd tegen ­racisme of mensen begeleiden naar werk. Ze verwijzen ook heel vaak naar Merhaba, zowat de enige organisatie die zich inzet voor holebi’s, transgenders en intersekspersonen met een migratieachtergrond.

“Wij gaan waarschijnlijk een project indienen”, zegt coördinator Klaartje Van Kerckem. “Maar de drempels waarmee holebi’s uit minderheden geconfronteerd worden, zijn veel uitgebreider dan waarnaar wordt ver­wezen in de oproep. Ze worden heel vaak nog geconfronteerd met racisme en onbegrip binnen de holebigemeenschap, of ze kunnen met hun vragen en problemen niet terecht bij de reguliere hulpverlening. Ze kampen dus zeker niet alleen met het taboe binnen hun eigen familie of geloofs­gemeenschap.”