Berezniki was op het hoogtepunt van de Sovjet-Unie een bloeiende stad, waar meer dan 150.000 mensen woonden, werkten en school liepen. De plaats aan de rivier Kama had haar rijkdom te danken aan de talloze mijnen, die werden ontgonnen voor hun potas, een mengsel van zouten dat onder meer als meststof en grondstof voor glas wordt gebruikt. Die mijnen doen de stad nu echter de das om: door de graafwerken ontstonden al in de jaren tachtig talloze kraters en zinkgaten, waardoor Berezniki nu langzaam van de aardbodem verdwijnt.

Appartementen, scholen, fabrieken, spoorwegen en kantoorgebouwen worden ondertussen al opgeslokt en het openbaar leven in de stad is zo goed als onbestaande. De meeste inwoners zochten hun heil dan ook al in andere oorden, ondanks de pogingen van het mijnbouwbedrijf om de tunnels te stabiliseren door ze onder water te zetten. Hierdoor zien de dreigende kraters eruit als rustige meren, maar schijn bedreigt: de aarde onder de stad blijft onstabiel en kan elk moment verder instorten.

Het grootste zinkgat opende plots tussen 2006 en 2007, waardoor er heel wat overgebleven inwoners de benen namen. “Er was paniek”, aldus een voormalige mijnwerker en veteraan die vocht voor de Sovjet-Unie. “Hele gezinnen trokken weg naar nabijgelegen steden en dorpen. Niemand weet hoe diep de zinkgaten zijn, ze werden nog nooit gemeten.” De man probeert nu campagne te voeren zodat de getroffen gezinnen tijdelijke woningen krijgen, maar de bouw van die huizen loopt telkens vertraging op.