Beats of gitaren? Dit zijn de 10 beste platen van de week

1. Parquet Courts - Wide Awake!

Breekt Parquet Courts met Wide Awake! door naar een breder publiek? Zou best kunnen, mede dankzij de producer Danger Mouse: hij verzoent hier slim eightiespunk met funk en dub. “Op Wide Awake! poken deze stugge punks hun woede nog altijd op, maar ze geven ook de groove ruim baan", aldus onze recensent Pieter Coupé.

De bandleden winden zich danig op, met intelligente teksten over diverse onderwerpen tegelijk. In ‘Total Football’ tackelen ze het archetypische alfamannetje , klimaatverandering en ongelijkheid vloeien door elkaar in ‘Before the Water Gets Too High’. Frontman Andrew Savage verbindt in ‘Violence’ zijn naam aan het (wapen)geweld in de VS én het protest van boze burgers. Op Wide Awake! hoor je geen meebrulbare slogans, of eenduidige aanklachten, maar er is wel één heldere vijand: nihilisme.

“Een pleidooi voor liefde en tederheid? Dát hadden we niet verwacht van Parquet Courts". Topplaat.

Lees hier de volledige recensie.

2. Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel + Casino

Ja hoor, u hoorde het overal, al dan niet met hysterisch overslaande stem: de gitaren hangen goeddeels aan de wilgen op de nieuwste Arctic Monkeys. Maar het zootje ongeregeld uit Sheffield heeft zijn apenstreken niet verleerd. Opnieuw verrast de groep met een averechtse en aanstekelijke sound.

Op Tranquility Base Hotel + Casino doet de sound zonovergoten aan. Alex Turner kreeg in Los Angeles een Steinway-piano cadeau voor zijn verjaardag, en die bepaalde goeddeels het geluid van deze nieuwe. "Het lijkt wel alsof de frontman een soloplaat heeft uitgevlooid", zo schreef onze journalist Gunter Van Assche. Niet verwonderlijk leunt de sfeer dan ook dichter aan bij de sound van Last Shadow Puppets – zijn duodeal met Miles Kane – dan bij het vroegere werk van Arctic Monkeys. 

En ziedaar: een tijdloos klinkende plaat, die de meeste fans van het eerste uur even zullen moeten doorworstelen, maar waarin vettig wordt geknipoogd naar Bowie, Nick Cave en Serge Gainsbourg. “In dit Casino wordt gegokt en gewonnen."

Lees hier de volledige recensie.  

3. Beach House – 7

Het zevende album van het Amerikaanse droompopduo Beach House is geen politieke plaat, zo beweert het tweetal, maar wel een collectie songs die de impact van de huidige Amerikaanse politiek in zich draagt: de chaos, de duisternis, de uit balans geraakte menselijke emoties.

Elders verjaagt Beach House de pijn van alledag als vanouds, met bitterzoete bespiegelingen over liefde en romantiek. Dromerige euforie en onrustwekkende wrangheid dwarrelen er als vanouds door elkaar. Zoemende synths, gonzende orgels en een weerbarstig krautrockritme vormen het skelet. Hier en daar klinken de songs ruwer dan ooit, of duikt er een verrassende postpunkgroove op.

Beach House is geen andere groep geworden maar kleine accentverschuivingen houden zijn geluid boeiend. "Met 7 boort Beach House tot diep in zijn ondergrondse zonder zijn dromerige luchtigheid te verjagen", schreven we.

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier ons interview met Beach House.

4. SCHNTZL - Paper, Wind

Het Gentse duo SCHNTZL ontstijgt zichzelf op deze gedurfde ep, een gezwind vervloeien van ragfijne elektronica, minimalistisch jazzy pianospel en avantgardistische klankspielereien. Veel van deze erg melancholische composities hadden niet misstaan op legendarische, dwarse kwaliteitslabels als Rune Grammofon.

Het wonderlijke 'Stacey' dipt een teen in het vijvertje waar Triosk en Boards Of Canada werden gedoopt. Het feeërieke, dromerige 'Waterlander' zou met wat goede wil als hauntology kunnen worden bestempeld: kromgebogen klanken uit een vergeten, schaduwrijk verleden. Producer Koen Gisen, die de voorbije jaren ook met notoire dwarsliggers Nordmann, De Beren Gieren en Dans Dans de lakens deelde, strooit hier opnieuw vakkundig met sterrenstof. Puik.

5. Courtney Barnett - Tell Me How You Really Feel

De Australische indiekoningin Courtney Barnett komt op haar tweede plaat zowel frêle als furieus uit de hoek. Ze smokkelt haar depressies, angstaanvallen en kwellende onzekerheden in wonky gitaarsongs, dan weer haalt ze fel uit naar de misogyne assholes van deze aardkloot. "Men are afraid that women will laugh at them / Women are afraid that men will kill them". Die zit. 

Het aandoenlijk gammele 'Crippling Self Doubt and a General Lack of Self Confidence' heeft de beste songtitel én Kim Deal van The Breeders als gastzangeres. Op 'I'm Not Your Mother, I'm Not Your Bitch' is het fijn headbangen, maar pas op voor de kroonluchter. Wij spreken uit ervaring.

"Deze plaat schildert een realistisch zelfportret, waarin hoop, pijn en de complexiteit van elke dag getoonzet worden", aldus onze journalist Gunter Van Assche. "Met schrandere oneliners en goed doordachte songs vormt Barnett de volgende maanden vast uw favoriete gezelschap."

Lees hier de recensie.

6. Ric Wilson - Banba

De 22-jarige rapper Ric Wilson leerde de stiel bij de Young Chicago Authors, een cultuurproject dat in het verleden de carrières van Chance The Rapper, Jamila Woods, Vic Mensa, Noname, Saba en Mick Jenkins een zetje gaf. Op zijn Banba EP laat hij het geinige, karikaturale gestoei met disco van zijn vorige werk achterwege en focust hij op spitsvondige, funky hiphop.

“Stuck between caring too much/And giving up/Victim of tweeting/But not reading enough", klinkt het zelfrelativerend. De invloeden komen van bij George Clinton, The Neptunes en Outkast. Hou hem in 't oog!

7. Forest Swords - DJ-Kicks

Ultragevarieerde verzamelaar samengesteld door Matthew Barnes a.k.a. Forest Swords, de Britse producer die ons vorig jaar door elkaar schudde met zijn fenomenale album Compassion. Als fan van de legendarische BBC-radiogoeroe John Peel schiet Barnes wild van het ene genre naar het andere, tussen klankexperiment en postpunk, reggae, newwave, techno, avant-elektronica en etnische field recordings. Ideaal om - we zeggen maar wat - uw chakra's bij te reinigen.

8. V/A - African Scream Contest Vol.2 - Benin 1963 - 1980

Omdat het niet altijd Fela Kuti en Nigera moet zijn: deze superbe tweede aflevering van African Scream Contest, vol pareltjes uit het West-Afrikaanse Benin. Het was daar dat crate digger Samy Ben Redjeb van het Frankfurtse platenlabel Analog Africa tien jaar geleden op een schat aan onontdekte groovy afrofunk stootte. Uit zijn rijke collectie diept hij voor deze compilatie uiteenlopende Afrikaanse undergroundtracks op van onder andere Lokonon André, Black Santiago en Ignace De Souza. Duimen, vingers, aflikken, zoiets.

9. Stephen Malkmus & The Jicks - Sparkle Hard

Op zijn éénenvijftigste amuseert Stephen Malkmus zich nog steeds kostelijk, zo blijkt uit Sparkle Hard. Bij deze zevende plaat met begeleidingsband The Jicks zit je het felst te glunderen tijdens de romantische levensfilosofietjes van de voormalige Pavementfrontman. Daar horen scheve country, funky krautrock en romantische indie-meezingers bij. "Het Californische indie-icoon tuurt schijnbaar in meer dan één song naar de horizon van zijn rock-‘n-rollavontuur", schreven we. "En dat grijpt je bij de strot."

Lees hier de volledige recensie.

10. Marenn Sukie - Mosaic

Versgeperst vruchtensap op Apollo, sublabel van het vermaarde R&S. Achter Marenn Sukie gaat de Britse beatmaker Chris Roth schuil, die erg bedreven is in het versmelten van soul -en jazz-samples (hij heeft naar verluidt een enorme collectie Poolse jazz) met elektronische breakbeats en Londense clubgeluiden. Bijgevolg doet deze warmbloedige, relaxete plaat erg nineties aan. Voor fans van, pakweg, het beste Ninja Tune-spul uit die tijd.