De comeback van De Kreuners: “Na vijf minuten repeteren leek het al alsof we nooit waren gestopt”

“Vind van De Kreuners wat je wil, maar geen enkele andere groep heeft bij de repetities zulke goeie broodjes”, zegt bassist Axl Peleman (47) lachend, terwijl hij zijn keuze maakt uit een schotel vol lekkers. In de omgebouwde schuur van een onopvallende boerderij te midden van de velden in Duffel, hebben de leden van een van ’s lands populairste en langst bestaande rockgroepen elkaar zonet hartelijk begroet, als tieners die deze namiddag in hun clubhuis hebben afgesproken. Dat de sfeer goed zit, is geen verrassing. “In de zes jaar dat we hebben stilgelegen, zijn we minstens om het halfjaar gezellig samen gaan eten. In ’t Fornuis in Antwerpen; wij waren Bart De Wever voor!”, grapt zanger Walter Grootaers (63).

Voor dit jongens-onder-mekaar-kransje mag beginnen te spelen, sommeert manager Rick Tubbax de vijf rond de tafel voor een bondige update. Over de geplande concerten, over de nieuwe compilatie-cd en over de promotionele plannen die de comeback van De Kreuners luister moeten bijzetten. Dan lonkt aan het andere uiteinde van de schuur het basic podium. Ben Crabbé (55) zet zich achter de drums en ook de anderen pikken hun instrument op. Uit zijn glimmend nieuwe Telecaster knijpt gitarist Jan Van Eyken (63) de intro van het 37 jaar oude Gezellig samenzijn, de anderen vallen in. Walter grijpt de microfoon en zingt: “’t Is altijd hetzelfde lied / Ze willen wel maar kunnen niet.”

Voor deze repetitie met de geluidscrew wordt de volumeknop meteen flink naar rechts gedraaid. De lange pauze heeft de speeldrang merkbaar aangewakkerd. “Repeteren is nu zo plezant dat we beseffen dat we dit vroeger beter wat vaker hadden gedaan. Nu spelen we weer nijdig en scherp, als een jonge, frisse groep”, merkt Ben later op. “Als een frisse groep”, corrigeert Walter lachend. En toch; wie met gesloten ogen luistert, hoort niet dat hier een groep staat te rocken waarin de meeste leden de OKRA-gerechtigde leeftijd hebben bereikt. Dit klinkt evenmin als een vijftal dat zes jaar geen podium meer heeft gedeeld. Schijnbaar moeiteloos pikt de verrezen groep de draad weer op.

Geroutineerd doorlopen deze veteranen een selectie uit hun omvangrijke oeuvre. Radio, Nee oh nee, Wat komen moet dat komt… De gitaren van Jan Van Eyken en oudgediende Erik Wauters (64) klinken messcherp. Geruggensteund door de solide ­ritmetandem Peleman-Crabbé heeft Walter Grootaers moeite om zich vocaal te laten gelden. Soms worden nummers stilgelegd om even te overleggen. Of ze hem dit niet beter in een andere toonaard laten zingen? En of ze dat tempo misschien moeten veranderen?

Het gaat er ontspannen maar gefocust aan toe. Axl, de benjamin van de groep die in 2005 Berre Bergen is opgevolgd, weert zich tegen de plaagstootjes van de anderen. “Als ze mij te hard jennen, dan sla ik erop”, verzekert hij ons later grijnzend. In de akoestische aanzet van Het regent meer dan vroeger dolt Axl met het basloopje uit Red Hot Chili Peppers’ Under The Bridge. Stress voor de ­nakende ­comebackconcerten? Nergens te bespeuren. “Ze moeten ook geen nieuwe songs presenteren, hé”, verklaart manager Rick, terwijl hij van aan de mengtafel goedkeurend toekijkt. “Mensen zitten niet op een nieuwe plaat van De Kreuners te wachten. Net als bij een concert van The Rolling Stones willen ze de hits horen.”

Vlaamse reuzen

En aan hits ontbreekt het deze Vlaamse reuzen niet. Layla dreigt even op hol te slaan, maar eenmaal Ben het ritme feilloos in een volgende meezinger laat overgaan, verdwijnt weer elk spatje twijfel. Met deze trefzekere set krijgen De Kreuners straks opnieuw elk festivalpubliek plat, net zoals hen dat voor hun break al dertig jaar lang was gelukt. Meisje meisje, destijds door Mauro Pawlowski aangebracht, wordt uitgeprobeerd in een intieme, bijna a-capellaversie waarvoor Ben, Axl en Walter rond één microfoon verzamelen. Een andere mogelijke verrassing in de set is een vertaalde bewerking van Police On My Back, bekend van The Clash. “Hoor deze gelijkenis”, merkt Axl op, terwijl hij de basriedel uit Maandag van De Mens speelt.

Geregeld wordt de repetitie onderbroken, omdat de meerderheid naar sigaretten snakt. “Ben en ik zijn de enige niet-rokers in de groep. De anderen hebben om de drie kwartier een rookpauze van een uur nodig”, grapt Walter.

Waarom hij een iPad op de rechtopstaande flightcase naast zijn microfoon heeft staan, willen we weten. “Voor praktische aanwijzingen. Niet voor mijn teksten, die heb ik al meer dan tweeduizend keer gezongen”, verduidelijkt hij. “Vroeger gebruikte ik op het podium wel een monitor waarop ik kon spieken, omdat ik nerveus en weinig zelfzeker was. Nu gebeurt het soms dat ik me zo aan het amuseren ben of contact met het publiek heb, dat ik al eens vergeet om in te vallen.”

Het fameuze zwarte gat heeft de zanger, sinds zijn beslissing in 2012 om de groep te rusten te leggen, niet gezien. “Helemaal niet. Ik heb me vooral met mijn kinderen kunnen bezighouden. Nu de jongste twaalf is en naar de grote school gaat, zijn ze allemaal iets minder van mij afhankelijk. Dat scheelt veel”, argumenteert Walter de huidige hereniging van De Kreuners. “De groep is destijds niet gestopt met ruzie. Voor mij was het gewoon op. Het bleef wel plezant om de andere leden weer te zien. Tijdens een etentje een jaar of drie geleden opperde iemand: ‘Zouden we niet opnieuw…?’ Maar ik voelde het niet. Tot we vorig jaar toch afspraken om weer eens te repeteren. Na vijf minuten leek het al alsof we nooit waren gestopt. Zo is de goesting gegroeid. Nu gaan we er opnieuw voor.”

Met de anderen is Walter overeengekomen dat ze na de zomer ‘gezellig iets gaan eten’, om dan te bespreken wat ze na de komende festivaltournee gaan doen. “Ja, eigenlijk zijn De Kreuners een alibi voor kwajongens van respectabele leeftijd om geregeld goed te gaan tafelen”, erkent de frontman lachend. De voorbije jaren hebben ze allemaal wel wekelijks de vraag gekregen wanneer de groep opnieuw ging beginnen. “Zodra Jan Van Eyken minder dan honderd kilo weegt”, luidde het ludieke antwoord. Nu die kloeke gitarist letterlijk nog maar half zoveel gewicht in de schaal kan werpen, is de reünie een feit.

“Dit voelt een miljoen keer beter”, getuigt Jan. “Niet alleen geraak ik nu makkelijker het podium op, ook in mijn hoofd zit alles veel beter. Of ik aan mijn tweede jeugd begin? Al aan mijn derde”, grinnikt hij. “Ik heb er nooit aan getwijfeld dat dit goed komt. We hebben aan onze sound gewerkt. Nu alleen nog afwachten hoe het publiek gaat reageren. Ik vind het helemaal niet evident dat we opnieuw volle zalen en succes gaan hebben. Ook Walter is nog steeds verwonderd over de respons van het publiek. Goed zo, die verwondering is belangrijk.”

Erik Wauters heeft een bijkomende reden om blij te zijn met de reünietournee; eind juni gaat hij met pensioen. “In november word ik 65. Als De Kreuners niet opnieuw waren gaan optreden, was ik wellicht tot dan blijven werken. Deze timing is perfect, hoewel eigenlijk één maand te vroeg. Maar ik heb nog veel vakantiedagen staan, dus dat komt wel in orde”, lacht de gitarist die al bijna twintig jaar voor het OCMW van Antwerpen werkt.

“Ik ben in 1975 afgestudeerd als maatschappelijk werker. Omdat De Kreuners in Nederland nooit echt zijn doorgebroken en Vlaanderen toch een kleine markt blijft, vond ik het altijd beter om er iets anders bij te blijven doen”, legt Erik uit. Spelen bij De Kreuners is alleen maar leuker geworden, vergelijkt hij. “Vroeger hadden we het wel eens moeilijk, als we na een optreden tot ’s morgens waren blijven hangen en om zeven uur op ons werk werden verwacht. Toen voelden we constant druk, voor een nieuwe plaat of tournee. Nu we geen overvolle agenda’s meer hebben, is die er amper of niet meer.”

Automatisch in de vingers

Wanneer de vijf de repetitie hervatten, valt op hoe vanzelfsprekend decennia oude hits als Cous-cous kreten, Zij heeft stijl en Ik dans wel met mezelf zich laten spelen. “Vraag me niet hoe dat komt”, zegt Axl. “Doordat we deze nummers al zo vaak hebben gespeeld, zijn die waarschijnlijk automatisch in onze vingers gekropen. Een andere verklaring heb ik er niet voor. Zoiets ervaar ik alleszins in geen enkel ander project.”

“Als wij samen spelen, ontstaat deze sound voor we het doorhebben”, merkt Ben. “Nu moeten we alleen nog opnieuw in een soort routine komen waarbij we de liedjes niet alleen zonder nadenken kunnen spelen, maar ook interpreteren. Na deze repetities doen we een paar try-outs. Wat hier werkt, werkt dan ook”, weet de drummer, voor wie de nakende optredens een prettige afwisseling vormen voor zijn presentaties van de populaire tv-quiz Blokken.

“Ach, al sinds mijn achttiende combineer ik dingen”, wuift hij die bedenking weg. “Blokken is gewoon mijn werk, wat ik ook graag doe. Optreden ben ik altijd blijven doen. Ik speel zeker tachtig keer per jaar, in verschillende projecten, zoals met Bart Buls en Jean Bosco Safari. Afwisseling is goed, maar De Kreuners blijven wel speciaal. Daar speel ik al meer dan twintig jaar in. In zo’n groep zit je maar één keer in je leven. Mijn voorbeeld is altijd Golden Earring geweest; die groep blijft samen, trekt zich even terug, maar behoudt een bagage van een tiental nummers die ze altijd speelt. Als wij zo nijdig spelen als nu, hebben De Kreuners nog altijd bestaansrecht.”

“Ik heb deze groep gemist”, mijmert Axl, die zichzelf als ‘nog altijd geen volbloed-Kreuner’ bestempelt. “Zes jaar geleden was het op, nu merk ik opnieuw goesting om een publiek te behagen. Je zou kunnen opwerpen dat De Kreuners voor enkele leden een vrij aanvullend pensioen vormen. Maar niemand van ons doet dit om even te incasseren. De reactie van de fans, dát is voor Walter de reden geweest om opnieuw te beginnen. Zij hebben hem 35 jaar plezier gegeven. Nu gaat hij hen nog een jaartje plezier teruggeven. Da’s schoon, toch?”

INFO:

Concerten vanaf 19/6 Brussel (AB) en 20/6 Sint-Niklaas (De Casino). De Singles, een ­dubbel-cd met de grootste hits van De Kreuners, is uit via Warner. ­

www.dekreuners.be