De 5 opvallendste strips van de week

Lulu 1 & 2 ★★★★★

Plots is het genoeg en kapt ze ermee. 'Ze' is Lulu, een wat saaie vrouw van middelbare leeftijd. Tientallen pagina’s nadat ze haar kinderen en man ontvlucht na een zoveelste sollicitatiefiasco, biecht ze een wildvreemde haar drijfveren op: ‘Ik haat mijn leven. Het is saai. Ik weet niet of ik mijn man nog graag zie. Hij is veranderd. Soms kan ik hem niet uitstaan. Gelukkig zijn de kinderen er. Maar soms denk ik dat ik er gewoon ben om te koken en de was te doen.’

Als midlifecrisis kan het tellen. De Franse auteur Etienne Davodeau is zo slim geweest om naast Lulu’s vlucht vooruit, ook het verhaal van én via de achterblijvers te vertellen. De tienerdochter, de echtgenoot, de vrienden. Terwijl Lulu de wereld intrekt, komen ze met z’n allen samen om te vertellen over hun ervaringen met Lulu. Inclusief grote verassingen, want minstens twee van hen gingen Lulu opzoeken.

Veel innemendere en breekbaardere strips gaat u niet vinden. Lulu is een typische Davodeau-strip, die eerder al blijk gaf van zijn fascinatie voor het alledaagse. Zoals de manier waarop hij in 2004 De val publiceerde. De cover -een armtierig steegje zonder personages- was wellicht de saaiste uit de Franse stripgeschiedenis. Zijn hoofdpersonages: een doorsnee familie. En toch wist deze auteur onder je huid te kruipen.

De manier waarop de Fransman het alledaagse in stripvorm weet te vertalen, soms met slechts enkele expressies, korte anekdotes of terugblikken, is fascinerend. Davodeau heeft zoveel respect voor zijn papieren personages dat zijn verhalen authentiek lijken. Lulu is een uppercut aan het adres van de dagelijkse sleur, maar dan heel zacht, met heel veel liefde toegediend. Over hoop, liefde, vriendschap en -vooral- empathie.

Een beetje vreemd wel: het eerste deel verscheen zonet, in juni verschijnt het slot, maar als geheel zijn ze nu al te verkrijgen.

Uit bij Microbe.

Satania ★★★☆☆

Achter deze mooie cover gaat een heel wat minder fraaie tekenstijl schuil. Karikaturaal getekende personages, wat ordinair en flets ingekleurd en decors die niet zouden misstaan in een animatiereeks voor kinderen. Een scenarist als Fabien Vehlman die zich voor zo’n kar laat spannen? No way. Maar misschien is Satania wel niet wat het is.

Vehlman valt op de eerste pagina’s meteen met de deur in huis. Speleoloog en priester-abt Berghuis komt een bont gezelschap van vijf amateur-speleologen  waarschuwen voor een storm die het enorme grottenstelsel van Merlac onder water dreigt te zetten. De groep kan niet anders dan steeds dieper in de aarde zakken.

Verwacht geen horror à la The Cave, The Descent of Sanctum. Eerder een maffe avonturenstrip waar bizarre gebeurtenissen elkaar in ijltempo opvolgen in wat het ‘hellegat’ wordt genoemd.

De eeuwenoude grottekeningen die de zes aantreffen zijn klein bier met wat hen verder te wachten staat. Jules Vernes Reis naar het Middelpunt van de Aarde is plots héél dichtbij wanneer ze een bewoonde stad aantreffen. De albumtitel zet u verder op het goede spoor.

Satania is behoorlijk naïef en houdt het midden tussen Verne’s klassieker en het Jommeke-album De stad in de vulkaan. Het heeft elementen van zowel een kinder- als volwassenenstrip, vooral door het tekenwerk van Marie en Sébastien Kerascoët. Het is amusant entertainment. Al houdt u de verwachtingen misschien best niet té hoog. Vervolg en einde in deel 2, dat eind deze maand al verschijnt.

Uit bij HUM.

De ronde van België van Meneer Iou ★☆☆☆☆

Toerisme Vlaanderen en Office de Promotion du Tourisme de Wallonie et Bruxelles hebben eindelijk de handen in elkaar geslagen én veel geld neergeteld voor een lijvige toeristische strip die ons landje in de verf moet zetten. Althans, daar lijkt het op.

Een zekere Meneer Iou, een in Vietnam geboren Brusselaar, besloot op een dag niet langer naar exotische landen te reizen, maar België te verkennen via de fiets. Een jaar lang, om de twee of drie weekends, doorkruiste hij het land in verschillende etappes. Het verslag daarvan is dit boek (dat er kwam met crowfunding en vorig jaar al in het Frans verscheen) waarin hij met zijn Vitus 979 Duralinex het carnaval van Binche aandoet, net als de trappisten van West-Vleteren, Mechelen, de C-Mine in Genk, de Hoge Venen, Antwerpen en Doel of zelfs Parijs.

De achterflap belooft een ‘ongemeen grappig' iets. Helaas. Er gebeurt zo goed als niets, er duiken zelfs bitter weinig interessante anekdotes op. De enige poging tot humor zijn de momenten waarop Meneer Iou in gesprek gaat met een denkbeeldige Eddy Merckx. Maar ook dat komt allemaal erg gekunsteld over en het houdt zeker deze 126 pagina’s niet samen.

De ronde van België is wel knap getekend. De auteur is illustrator en graficus, en dat zie je. Zijn beeldcomposities en gebruik van steunkleuren - de Belgische kleuren zwart, rood en geel- zijn knap. Zijn stijl levert een eigenzinnig en mooi sfeertje op. Maar hij had zich over een beter scenario moeten buigen. Een mooi uitziend debuut, maar een vreselijke strip om te lezen. Nu ja, strip? Eerder een soort van crossover tussen een toeristische brochure en een strip. Geef deze mens en scenarist.

Uit bij Blloan.

LaoWai 1 ★★★★☆

De Tweede Opiumoorlog (1856-1860) was een weinig bekende, vuile oorlog die bizar genoeg werd gevoerd in de naam van vrijhandel en ter bescherming van missieposten in het rijk van Qing. Het zou één van de van donkerste pagina’s zijn van de Chinese geschiedenis.

Dit eerste deel van LaoWei opent met een bijzonder wrede scène. Een missionaris wordt ‘wegens het verspreiden van een perverse godsdienst’ in een zodanig kleine kooi opgesloten, dat zijn botten kraken onder het gewicht. Tegelijk krijgt hij opium toegediend. ‘Wat een snelle dood interesseert me niet,’ aldus de bevelhebber van de provincie Guangxi, in zuidwest China, ergens in 1856.

Intussen maken het Verenigd Koninkrijk en het Franse keizerrijk zich op voor een nieuwe oorlog tegen China onder de Qing-dynastie. Dat er andere belangen in het spel zijn in deze oorlog, wordt verbeeld door rekruten François en Jacques.

Heel wat historische avonturenreeksen vergalopperen zich aan enerzijds historische correctheid en anderzijds een drang om zoveel mogelijke feitelijkheden op te hoesten. Leuk als je historicus bent, niet als je dat als nietsvermoedende striplezer onder de neus krijgt geduwd. Gelukkig is er de Belgische scenarist Alicante, door Jean Van Hamme ooit omschreven als een ontdekking. Hij weet hoe een cocktail van historiek en avonturen op te dienen. Niettemin ging hij in zee met een zekere Jean-François Klein, een professor in maritieme geschiedenis aan de unief van Le Havre.

Die kennis geeft een meerwaarde aan dit eerste deel. Je voelt dat er geen blufpoker wordt gespeeld, maar dat de authenticiteit wordt nagestreefd. Los daarvan wordt een spannend verhaal verteld in een erg knappe tekenstijl die je als vanzelf richting 1859 duwt, recht in de opiumkits, de Franse scheepsruimten en het onwelriekende racisme. Een van de betere historische avonturenreeksen.

Uit bij Glénat.

Parijs, mei 1968 ★★★☆☆

‘Wat we afgelopen nacht meemaakten is ongezien. Zulke beelden hadden we hier nooit verwacht. We brengen wel vaker verslag uit over dramatische en gewelddadige gebeurtenissen zowat overal ter wereld, maar het geweld dat vannacht door de politie van Parijs werd gebruikt tegen jongeren, is ongezien. De houding van de politie is niet meer van deze tijd.’

De pagina’s waarop dat radiobericht verschijnt, werd door het auteursduo Warnauts en Raives verbeeld met uitgebrande wagens, brandbommen en schoeisel van demonstranten.

In maart 1968 begint het. Over de hele wereld komen jongeren op straat voor vrijheid en tegen de oorlog. Frankrijk blijft achter, tot in de Parijse studentenwijk de studenten op straat komen. De reactie van de politie is ongemeen hard, en er worden zelf chloorbommen naar de demonstranten afgevuurd. Gevolg: nog meer rellen, nog meer politionele brutaliteiten.

In dit one-shot worden enkele jongeren gevolgd die in het protest worden meegezogen. Ieder om een andere reden en met een andere uitkomst. 

Warnauts en Raives kunnen de spanningsboog niet de volle 80 pagina’s volhouden. Daarvoor zijn er te veel personages en te veel nodeloze verwikkelingen. Het auteursduo klampt zich al decennia vast aan eenzelfde soort opbouw, tekenstijl, inkleuring en expressies. Ze slagen er wel in het ophitsende sfeertje van destijds over te brengen en een tijdsdocument af te leveren over de revolutie van mei 1968, de achtergronden, de toenmalige sfeer onder politici, studenten en burgers, en de agressieve en illegale methodes van de oproerpolitie (het gebruik van chloorgas bijvoorbeeld). Hoe zo’n opstand ook opportunisme uitlokt. Hoe het de hoofdrolspelers van deze strip verliep. En hoe die opstand, vijftig jaar na datum, nog steeds accuraat is en niet onder de Franse kasseien is verdwenen. Of mag verdwijnen.

Uit bij Le Lombard.