Het napalmmeisje: "Die foto was een geschenk"

Vietnam, 8 juni 1972. De dag van het bombardement kan Kim Phuc zich nog herinneren als gisteren. "Het vliegtuig was zo luid en zo dichtbij. Ik stond stil, durfde niet te bewegen. Toen zag ik hoe vier bommen uit het vliegtuig vielen en op de tempel belandden waar we speelden", vertelt Kim aan VRT NWS-journalist Tom Van de Weghe over de dag die haar leven voor altijd zou veranderen. 

Kim toont haar linkerarm, waar de littekens van haar brandwonden nog steeds zichtbaar zijn. "Ik gebruikte mijn rechterhand om de brandende napalm van me af te vegen en de vlammen te doven. Mijn kleren brandden helemaal van mijn lijf. Het grootste geluk was dat mijn voeten niet verbrand waren, waardoor ik op de vlucht kon slaan. Ik schreeuwde: "Te heet! Te heet!"

Het negenjarige meisje kon uit de vuurzee ontsnappen, samen met haar broertjes en enkele familieleden. Onderweg kwam ze enkele fotografen tegen, waaronder Nick Ut, die de historische foto zou nemen. "Zelf herinner ik me niets meer van de foto. Toen iemand water over me heen goot, verloor ik het bewustzijn, want daardoor brandde de napalm nog erger."

Het was de fotograaf die het meisje uiteindelijk naar het ziekenhuis zou brengen. Maar de brandwonden waren zo verschrikkelijk, dat Kim naar het mortuarium werd gebracht. De dokters hadden haar opgegeven. Het was haar moeder die haar uiteindelijk uit het dodenhuisje haalde. Na een lange lijdensweg van operaties en gezondheidsproblemen raakte Kim er bovenop. 

"Uiteindelijk is het de foto die me gered heeft", vertelt ze. "Ik beschouw hem vandaag als een krachtig geschenk. Geen enkel kind mag zo lijden." Volgens Kim heeft de foto ook invloed gehad op het beëindigen van de Vietnamoorlog. "Hij werd gebruikt als anti-oorlogspropaganda. En ik ook. Ik moest van de Vietnamese overheid telkens opdraven voor journalisten. Studeren mocht ik niet."

Uiteindelijk wist Kim Phuc weg te vluchten uit Vietnam, toen ze op terugreis was van Rusland voor haar huwelijksreis. Ze kon in 1992 politiek asiel aanvragen in Canada, waar ze vandaag nog altijd woont. Ze heeft er een stichting opgericht waarmee ze kinderen helpt die ook het slachtoffer zijn geworden van oorlogen, en voor Unesco is ze goodwill-ambassadeur.

Nu ze haar levensverhaal heeft opgetekend, hoopt ze meer bewustzijn te creëren: "Ik hoop dat mensen van mijn verhaal kunnen leren. Er wordt heel vaak en snel geklaagd, maar als je hetzelfde meemaakt als ik, dan ben je dankbaar om elke dag." Nog geregeld wordt Kim Phuc met een speciale lasertherapie in Florida behandeld voor haar brandwonden. "Ik heb leren leven met pijn. Ik ben ermee getrouwd, en het is mijn beste vriend geworden."

"Het napalmmeisje", Kim Phuc Phan Thi, Uitgeverij Boekencentrum