Bergbeklimster omschrijft in pakkende afscheidsbrief laatste momenten die ze doorbracht met klimpartner, voor ze hem achter moest laten op ‘killer mountain’

In een interview met het Franse persagentschap AFP beschreef Elisabeth Revol net na haar redding wat er precies gebeurde op de berg in Pakistan, die met zijn 8.126 meter één van de veertien hoogste ter wereld is. Het was voor haar de vierde poging om de top te bereiken en voor Tomek de derde. Hun expeditie startte op 20 januari en deze keer lukte het wél. Alleen, hun geluk zou van korte duur zijn. Want toen ze boven stonden zei Tomek plots dat hij niets meer kon zien.

“Hij had geen masker gebruikt omdat het een beetje mistig was die dag. Maar toen de avond viel, bleek hij ophthalmia te hebben (een ontsteking van zijn ogen, red.)”, vertelde Revol. Tomek hield zich vast aan de schouders van Revol terwijl ze in het donker aan de loodzware afdaling begonnen, maar als snel kreeg hij moeite met ademen. “Hij nam het masker dat hij voor zijn mond had af en begon te bevriezen. Zijn neus werd wit en daarna zijn handen en voeten”, aldus Revol. (lees hieronder verder)

Uiteindelijk besloten ze de nacht door te brengen in een spleet tussen de rotsen. Maar de toestand van Tomek ging verder achteruit en hij begon zelfs uit zijn mond te bloeden. Wat duidde op de laatste fase van extreme hoogteziekte. Ze stuurde noodsignalen uit en kreeg de opdracht om alleen verder af te dalen. Een hulpteam zou haar tegemoet komen en daarna Tomek helpen. Daarop vertrok ze, zonder haar tent en slaapzak, omdat het toch niet lang zou duren. (lees hieronder verder)

Maar de reddingswerkers kwamen er niet door en ze moest nóg een nacht doorbrengen in een spleet op de berg, op 6.800 meter deze keer. Dat was het moment dat ze begon te hallucineren door de hoogte. Ze beeldde zich in dat mensen haar warme thee kwamen brengen en dat ze hen uit dank haar schoenen moest geven. Na vijf uur op blote voeten waren die compleet bevroren.

Ze hoorde helikopters, maar vreesde dat die door de harde wind niet zouden kunnen landen en besloot alles op alles te zetten en door te gaan met de afdaling. Ze slaagde erin om een basiskamp te bereiken, waar ze ook de reddingswerkers vond. Het slechte weer liet het echter niet toe om op zoek te gaan naar haar klimpartner. En het lichaam van Tomek is nog altijd niet geborgen. (lees hieronder verder)

Vier maanden na de tragische gebeurtenissen heeft Elisabeth Revol nu een emotionele afscheidsbrief gepost op Facebook om afscheid te nemen van haar klimmakker. Daarin beschrijft ze hoe ze eindelijk de kracht en de helderheid vond voor het eerbetoon aan een van “meest onafhankelijke, vrije en bijzondere mannen” die ze ooit ontmoette. En voor het herleven van de laatste momenten die ze met hem doorbracht. In de hoop dat het wat verlichting brengt. (lees hieronder verder)

“Vandaag schrijf ik je een afscheidsbrief, maar ik wil hem niet afsluiten met een vaarwel, want dat is iets wat ik nog niet kan”, schrijft ze. “Ik heb unieke momenten met je beleefd, ik heb ongelofelijke ervaringen met je gedeeld en we hebben samen mooie en authentieke dingen gedaan.”

“Ik weet niet op welk moment je de extreme grens bent overgegaan, of ik de tekenen had kunnen zien. Ik weet niet op welk moment ik je ben beginnen te verliezen, op welk moment je het punt bereikte van waar geen weg terug meer is. En of je het zelf hebt gevoeld.”

“90 meter onder de top was je nog heel goed. Daarna hebben we nog weinig gepraat, maar niet meer of minder dan ervoor. We klommen verder, geconcentreerd. Ik weet nog altijd niet wat er precies gebeurd is en wat ertoe geleid heeft dat we vandaag afscheid moeten nemen. Het enige wat ik voel is jouw afwezigheid. En een golf van emoties.” (lees hieronder verder)

Volgens Revol heeft ze haar leven aan haar klimmakker te danken. “Je was een man met een groot hart en je bent tot het uiterste gegaan om zo ver mogelijk af te dalen om mijn leven te redden. Als jij niet de kracht en de moed had gehad om tot op 7.280 meter te raken in die ijsnacht van 25 op 26 januari, in survivalmodus, zou ik niet hier zijn maar bij jou. We wisten allebei dat we niet de luxe hadden om fouten te maken en dat aanvaardden we. Als een van ons over zijn grens zou gaan, dan zou de ander wankelen”, klink het.

Ze besluit haar brief met een prachtig eerbetoon. “Tomek, aan de andere kant van de Nanga, je zal voor mij altijd een exceptionele en onvergetelijke ontmoeting blijven. Een ontmoeting met de smaak van dromen en avonturen, een ontmoeting in alle eenvoud, een ontmoeting die voor altijd de smaak van de vrijheid zal hebben, soms zoet en soms bitter. Bedankt Tomek, dat je was wie je was.”