'Wildness' van Snow Patrol: over een boterham met kaas gaan we niet zagen

Ach, we zijn de kwaadsten niet. Vraag maar aan onze moeder. Ze zal u wellicht verklappen dat we als kleuter panische angsten verbeten op de doorsnee glijbaan en dat we ooit achteloos een dwergkonijntje lieten verzuipen. Maar ons een 'Kleine Stalin' noemen? Neen daar weerhoudt ze zich vooralsnog van. Vriendelijk voor de lawaaierige buren zijn we. Alleraardigst voor donzige huisdieren, zelfs voor afgrijselijke chihuahua's. Jaloersmakend als het met aangekoekt snot bedekte kleuters betreft – hier met die tissues! Hulpvaardig voor een om een scheve mop verlegen oude van dagen, zeker als we de Tony Corsari-klassieker over die labrador met drie poten en de Thaise masseuse nog eens uit de kast mogen halen. Ja-haa, een nagelnieuwe plaat van Snow Patrol kunt u bijgevolg met een gerust hart aan ons toevertrouwen.

Wildness heet het kleinood, een vlag die geenszins de lading dekt. Zou wel het geval zijn geweest bij iets van The Birthday Party of van Beyoncé. Wild kunt u deze Noord-Ieren bezwaarlijk noemen. Propere, beleefde, sympathieke peren dan weer wel. Componeerden lustig klaterende, de teugels van uw en mijn mensenhart vierende meezingers. 'Chasing Cars', 'Shut Your Eyes', 'Crack the Shutters', 'Open Your Eyes', 'Take Back the City', 'Called out in the Dark'. Nooit vies van geweest. Ook nooit echt om gevraagd, laat staan gesmeekt, maar soit. 

Passendale-momentje

Aah, Snow Patrol! Wist festivalgangers van Werchter tot Kiewit te ontroeren, telkens tot aan het kritieke punt waarop overmoedig met aanstekers wordt gezwaaid. Leverde de soundtrack bij de liefdesbreuk van meer dan één door persoonlijke tragiek verzwolgen sterveling. Meestal iemand die Coldplay "toch wel wat heftig vindt in dat soort situaties".

Kijk, over een boterham met kaas gaan we niet zagen. Zeuren evenmin. Een boterham met kaas is geen ceviche van zeebaars. Nu heb je natuurlijk lekkere boterhammen met kaas. Gouda, Leerdammer, Maredsous... Ho maar, we gaan hier niet té crazy doen!  Straks maken we nog gewag van Passendale-momentje. Onze pacemaker klopt nu al overuren. 

Brood met kaas dus. Met of zonder boter. Het is maar hoe onbezonnen u 'm op de plank wil, quoi. Maar, beste liefhebber van ontnuchterend eenvoudige prak uit moeders keuken: ER MOET NIET ALTIJD MOSTERD OP! Kijk maar naar Snow Patrol. Die jongens smeren prima broodjes kaas en vinden mosterd geen must. Niet iedereen beschouwt een sausje als het nec plus ultra.

Goed goed, op Wildness serveren de Ieren sporadisch voortreffelijke croque-monsieurs die titels als 'Life on Earth' dragen. Uiterst smakelijk, te consumeren uit het vuistje. Durven wij misschien in een onbewaakt moment (lees: na drie gin-tonics) in onze Spotify-playlist getiteld Ik mis haar als ze op zakenreis is droppen. Mja, een mens legt rare bekentenissen af als de Hendrick's in de man is.

Nooit krokant

'Smeuïg', laat staan 'zingevend' durven wij Wildness evenwel niet noemen. Tuurlijk, 'Soon', een sobere, zwalpende ballade over zanger Gary Lightbody's vader die in dementie wegdeemsterde, behelst wel een palet waar een amateur-sommelier van gaat watertanden. "Tomorrow is nothing to fear because, father, it's always today / The secret storms of your wild youth now just gentle breezes", mijmert de zanger. 't Is Cohen noch Cave, maar het komt aan, midscheeps. Ook zónder gin.

De veel te vaak gedraaide single 'Don't Give in' vinden wij dan weer niet te verteren. Ongepast sentimenteel en wat valsig. Als dure hoeveboter op een rijstwafel. Zo glijden er nog wel wat songs voorbij op Wildness: met vakmanschap afgewerkt door producer Jacknife Lee, zij het nooit krokant of voorzien van een verrassende vulling. Zalmtartaar ware een traktatie geweest. Helaas. Het werd iets kazigs. En belegen. Bij OKRA zijn ze alvast in hun nopjes.

'Wildness' verschijnt op 25/5 bij Polydor/Universal