Kortste weg of gewoon voor de kick: daarom lopen mensen over treinsporen

Infrabel en NMBS maakten onlangs bekend dat de treinen in 2018 minder stipt rijden in vergelijking met vorig jaar. Ondanks verschillende sensibiliseringscampagnes en het plaatsen van afsluitingen veroorzaken spoorlopers een groot deel van die vertragingen. 

Bovendien neemt het aantal spoorlopers jaar na jaar toe. Vorig jaar werd een piek van 807 incidenten geregistreerd, tegenover 679 in 2016 en 573 in 2015. Het verontrustende record zorgde vorig jaar voor de trieste balans van zeven dodelijke slachtoffers en evenveel zwaargewonden.

Rondhangen

Het bewoog federaal parlementslid Stefaan Van Hecke (Groen) ertoe om bij mobiliteitsminister Bellot (MR) te polsen naar de motieven van spoorlopers. Uit een bevraging die Infrabel afnam, blijkt de grootste groep mensen (46 procent) vooral een kortere weg te willen nemen om zo tijd te winnen tijdens de ochtend- of avondspits. "Om van punt A naar B te gaan, kiezen mensen vaak voor de kortste weg, maar dat is niet altijd de veiligste. Je ziet soms in een grasperk langs fiets- en wandelpaden hoe men de weg afsnijdt, maar daar loop je geen risico. Op de sporen wel", zegt verkeerspsycholoog Gerard Tertoolen.

Anderen zien de spoorwegbedding dan weer als een plek waar ze kunnen rondhangen (20 procent) of als alternatieve wandelroute (16 procent). "Maar ook op een halve meter van het spoor loop je gevaar, want een trein is breder dan de sporen", benadrukt Infrabel-woordvoerder Thomas Baeken. 

Een kleinere groep spoorlopers (8 procent) is zich wel degelijk bewust van de gevaren, maar zoekt het risico bewust op. "Sensibiliseringscampagnes kunnen een averechts effect hebben op deze groep mensen. Als er een taboe rust op spoorlopen, dan wordt voor hen de kick nog groter", zegt Tertoolen. En dan zijn er nog de mensen die hun leven wagen voor een voorwerp dat ze hebben verloren op de sporen (4 procent) of die bang zijn om door een tunnel onder de sporen te lopen (4 procent).

Opmerkelijk: 2 procent zoekt de locatie op omdat ze er een dierbare of geliefde hebben verloren. Een menselijke reflex, weet rouwexpert Manu Keirse. "Mensen die plots iemand uit hun leven zien weggerukt, zoeken vaak de plaats op waar die persoon het laatst is geweest. Zo hopen ze dichter bij die persoon te komen en een antwoord te krijgen op vragen waar ze mee zitten. Op zo'n moment nemen emoties de bovenhand en staan ze niet stil bij de potentiële risico's."