Storm boven de hoofden van Rode Duivels: spierblessure voor Kompany en ploeg uitgejouwd door deel van het publiek

Exit Vincent Kompany. Minuut vierenvijftig. 

Een donderslag bij letterlijk een heldere hemel boven het Koning Boudewijn-stadion. Kompany – terwijl het spel zich afspeelde aan de overzijde – stapte ineens emotieloos het veld over, richting bondscoach Roberto Martínez, vertrouwde hem iets toe, en dook daarna in de duisternis van de catacomben. 

Iedereen in de dugout en op de tribunes staarde Kompany na. We kunnen ons de brok ellende in de kleedkamer voorstellen. Buiten: het tromgeroffel. Binnen: de waanzin bij zo goed als zeker een vervlogen WK. Het zal geen verkoudheid zijn. Geen griep. Dit lijkt een zoveelste spierblessure te worden. 

Boyata viel in. Say no more. Met ook nog Thomas Vermaelen in de tribune, gaat de kwaliteit achterin met een ruk naar omlaag.

Wij durfden vorige week stellen dat Radja Nainggolan geen noodzakelijke voorwaarde is om wereldkampioen te worden. 

Vincent Kompany is dat wel. 

Je kunt misschien tot een kwartfinale komen zonder hem, verder niet. 

Behoudens een medisch mirakel – het is wachten op definitief uitsluitsel – lijken de Rode Duivels hun beste verdediger kwijtgespeeld. 

Shit happens, maar dít mocht niet.

Vermaledijde zaterdagavond op de Heizel – met ook nog Hazard die greep naar zijn heup. Waren de ‘theelichtjes’ die de fans ineens bovenhaalden, ‘a prayer for Vince’? 

‘We stand’ #Redtogether. Ziedaar de slogan waarmee de overige Rode Duivels straks naar Rusland trekken. Dat is vooralsnog zonder de steun van een groot deel van het publiek gerekend. Halfweg de eerste helft zette men in de bocht achter het doel, kant Parking C, de eerste luidkeelse Nainggolan-gezangen in, bij de rust volgde een oorverdovend fluitconcert, en kort ná de pauze kreeg Meunier – weliswaar bij zijn zoveelste foute cross – van hetzelfde laken een broek.

Het eerste kwartier was nochtans uitstekend, met veel beweging, veel tiki-taka, en een paar mogelijkheden die jammer genoeg smoorden in verkeerde keuzes – Hazard verkoos een extra dribbel in plaats van de vrije schietkans – of een slechte laatste pass.

Daarna konden de Duivels het tempo niet meer aanhouden – al dan niet bewust, want vanuit de entourage van Martínez viel te horen dat hij deze wedstrijd in de eerste plaats wilde aangrijpen om de defensieve sterkte van het elftal te testen. 

Dat viel met name niet mee in het derde kwartier, toen de Portugese goudhaantjes Guedes en Martins twee keer nipt voorlangs besloten.

De hele óffensieve ’animatie’ – om maar eens een term uit het trainersjargon te putten – was evenzeer vrij teleurstellend. Portugal werd nooit in de problemen gebracht, ook niet met de inbreng van Benteke, Januzaj, Thorgan… 

Je hebt niet verloren tegen de Europees kampioen. En je hebt de nul gehouden. Het team is nooit écht uit elkaar gevallen. Dat is bemoedigend.

Het matige, weinig opwindende voetbal blijft evenwel de twijfels voeden. 

Maar staat u ons toe: elke beschouwing hierbij verzinkt in het niets bij het uitvallen van Kompany. 

Hoe moet het nu verder? Boyata, Ciman, Kabasele...?

Minuut negentig: in de bocht achter het doel zette men de Nainggolan-spreekkoren opnieuw in. 

Zucht. 

Het stormt boven de hoofden van de Rode Duivels.