Met een nog zoekende creatieveling een relatie beginnen, was plots een doodlopende straat

Dat daten in New York gecompliceerd is, weet iedereen die ooit een aflevering van Sex and the City gezien heeft. Het aanbod van knappe, boeiende mannen en vrouwen is eindeloos en keuzestress is dan ook een constante in de dating scene daar.

Toen ik er ging wonen, viel het me op dat vrouwen een waslijst ­hadden van criteria waarin de status van de man een grote rol speelde. Hij moet van goeie komaf zijn of een vette paycheck hebben, anders kijk ik er niet naar om, dat hoorde ik vaker dan ik wilde, zelfs van vrouwen die me allerminst gold diggers leken. Als een vriendin een leuke man had ontmoet, was de eerste vraag steevast: ‘Wat doet hij?’ Dat die vraag niet naar zijn weekendhobby’s verwees, sprak vanzelf.

In België, Londen en Amsterdam had ik vaak vriendjes (en zelfs een echtgenoot) van het type ‘starving artist’ en ik had me er min of meer bij neergelegd dat dat nu eenmaal mijn type was. Al snel ontdekte ik dat dat in NY eigenlijk geen optie meer was. Als je huishuur minimaal 3.500 dollar bedraagt voor een ietsiepietsie appartement met één ­slaapkamer, heb je de keuze tussen samenhokken met roommates of samenwonen met een partner die zijn of haar deel kan betalen. Dan hebben we het nog niet eens over kinderen krijgen, wat in NY een onhaalbare luxe is voor de meestige twintigers en zelfs dertigers.

Met een nog zoekende creatieveling een relatie beginnen, was dus plots een doodlopende straat. Gaan samenwonen zou dan betekenen dat ik het gros van de kosten op me zou moeten nemen en daarvoor verdiende ik niet genoeg.

Voor freelance ladies is het ook belangrijk dat een potentiële partner een gezondheidsverzekering heeft via zijn werk. Yup. Dat is een asset in Amerika. Als je een trouwe lezer bent, weet je al dat ik zo’n 750 dollar per maand kwijt was aan een gezondheidsverzekering, als zelfstandige. Als samenwonende mag je mee in het pakket van je partner en betaal je zo nog ‘slechts’ iets tussen de 100 en 300 dollar per maand.

Naast een goeie job mét verzekering, moet een man natuurlijk ook nog over intelligentie, humor en aantrekkelijke looks beschikken. Geen wonder dat er in NY zo’n competitie is voor de bonobo die het hoogst op de rots zit. Alle vrouwen willen een Mister Big.

Ik merk dat al die bullshit van ‘Wat doet hij?’, ‘Aan welke universiteit heeft hij gestudeerd?’ of ‘In welke buurt woont hij?’ er nu veel minder toe doet, want de huur betaal ik met gemak zelf en ik hoef geen man om me financieel te complementeren. Iemand met wie ik kan schaterlachen, bij wie ik me op mijn gemak voel en niks hoef uit te leggen of verantwoorden, iemand die naturel en zelfzeker is, ongeacht de omvang van zijn paycheck... Dat is in België veel makkelijker te vinden. In ons land worden mannen niet gereduceerd tot hun portemonnee. Ik kan gewoon mijn hart volgen en dat is de allergrootste luxe die er bestaat.