Deze kinderen waren van vlees, bloed en tranen, geen rekwisieten van tv-makers

Vergeet de huilbui van Roger Federer op de Australian Open. Dump de Golden Globes-speech van Oprah Winfrey in de gft-zak van uw geheugen. De meest ontroerende televisiemomenten van het voorjaar staan op naam van Puck, een 6-jarig meisje uit Nederland, en Emanuele, een 9-jarige jongen uit Italië.

Puck was tijdens de voetbalclash Nederland-Engeland begin dit jaar een van de 22 mascottes. U weet wel: die schattige kindjes die voetballers mee het veld op zeulen om tijdens de volkshymnes de aandacht af te leiden van hun getatoeëerde boeventronies. Terwijl het Wilhelmus uit de luidsprekers knalde en de camera langzaam langs Puck gleed, zette ze een stapje naar voor, maakte ze met haar handen vredestekens en stak ze gedecideerd haar tong uit. Ze produceerde daarbij een grijns zo breed als het marmeren hoofd van Ronald Koeman en herleidde haar mannelijke collegaatjes in één klap tot Wiener Sängerknaben in een voetbaloutfit.

Hemelpoorten

Emanuele bevond zich in april in een kerkje in Rome, niet toevallig op de dag waarop paus Franciscus er op bezoek was. De papa van Emanuele was nog maar pas gestorven en hij wilde de plaatsvervanger van God op aarde vragen of zijn overleden vader – die ervoor gekozen had om als atheïst door het leven te gaan – wel door de hemelpoorten was geraakt. Toen hij voor de pauselijke microfoon stond, legde een krop in de keel de jongen het zwijgen op: enkel onbedaarlijk snikken lukte hem nog. Gelukkig mocht hij zijn vraag in het oor van Franciscus gaan fluisteren en zijn betraande wangen in diens armen gaan verbergen.

Zowel Puck als Emanuele deden mij naar adem happen van ontroering. Logisch, zegt u: álle mannen janken vanaf hun veertigste bij het zien van kinderlijke onschuld. En gelijk heeft u. Zelfs Jaden Smith – de zoon van Will – heeft mij in The Pursuit of Happiness ooit een traan ontlokt met zijn vertolking van een gekrullebolde, 'I love you, daddy!'-balkende 7-jarige. Midlifemannen zijn mosselen.

Ongeremd en ongerijmd

Maar de vertedering die ik voelde bij het zien van Puck en Emanuele ging nog dieper. Omdat ze zo overtuigd uit hun rol vielen. Omdat ze zich gedroegen zoals kinderen zich op beeldschermen bijna nooit meer gedragen: ongeremd en ongerijmd.

Kinderen worden op televisie vaak 'verformat'. Ze worden gecast als schattig talentenjachtkandidaatje ("Volgens mijn mama word ik later nog beroemder dan Lady Kaka"), als vroegrijpe jeugdjournaalgeïnterviewde ("Wanneer iemand een papiertje op de speelplaats gooit, word ik megaboos") of als joelend organisme op de publieksbanken van een schoolkwis ("Leen-tje! Leen-tje!"). In al die hoedanigheden doen ze netjes wat de programmamakers hen vragen: snoezig, assertief of enthousiast zijn.

Maar Puck en Emanuele lieten zich regisseren door hun hart. Ze waren kinderen van vlees, bloed en tranen, geen rekwisieten van tv-makers. En precies dát raakte een gevoelige snaar. Of twee.

 Authenticiteit is op de televisie een zeldzaam goedje geworden. Dankzij Puck en Emanuele weten we weer hoe het eruitziet.