Gareth Southgate, de filosoof op skateschoenen die het oude Engeland wil doen vergeten: "Martínez is een inspiratie voor mij"

Had perschef Andy Walker geen whatsappje gekregen dat er een lange file stond op weg naar Leeds, waar de Engelse bondscoach voor een event werd verwacht, dan was Gareth Southgate wellicht nog een tijdje doorgegaan. De ex-international, als speler actief op drie grote toernooien, heeft weinig adelbrieven als trainer, maar wel een intelligent discours. Nederig en alles behalve betweterig. Ook qua stijl steekt hij af tegenover zijn voorgangers – en dan spreken we niet over de hippe Stefan Janoski-skatesneakers aan zijn voeten. Hij heeft niet het bijgeloof van Glenn Hoddle, die zijn staf destijds voor een match tegen de klok in rond het veld liet wandelen om positieve energie te creëren en een gebedsgenezer liet overvliegen. Evenmin hunkert hij naar de old-schoolwaarden die Kevin Keegan installeerde en waar belachelijk veel geld werd vergokt op de paardenrennen en kaarten. Hij haalt de neus op voor het playboygehalte van Sven Goran Eriksson, het tijdperk waarin de WAGs met hun shop- en feestgedrag hun mannen in de schaduw duwden. Hij is geen drilsergeant zoals Fabio Capello, die zijn doodverveelde spelers in Zuid-Afrika in een luxegevangenis duwde. En hij heeft een betere voeling met de jongere generatie dan Roy Hodgson of bondscoach voor één match Sam Allardyce, omdat hij tussen 2013 en 2016 de beloften onder zijn hoede had.