OPINIE. Waarom we het toch zo complex maken in de liefde

Er zijn momenteel 1,7 miljoen singles in België en men voorspelt dat tegen 2060 de helft van de bevolking alleenstaand zal zijn. Niet echt hoopgevend. Is liefde anno 2018 een ongrijpbaar of moeilijk streven geworden? Zijn we nog wel in staat om ons te verbinden in een maatschappij die zelfverwezenlijking cultiveert en waar alles vluchtig is geworden?

Ik ben voortdurend in contact met koppels die de liefde voor mekaar (even) kwijt zijn geraakt, en singles die op zoek zijn naar liefde. Toch geloof ik er nog stellig in dat de liefde voor je is weggelegd, als je dit echt wilt en erin gelooft. Als individu hebben we een oerverlangen om ons te verbinden met anderen. Het zit in ons. Maar we maken het ons zelf dikwijls moeilijk. Om te beginnen omdat we ons niet durven over geven en kwetsbaar zijn.

Bestsellerauteur Brené Brown schrijft hierover in haar boeken “Verlangen naar verbinding” en “De kracht van kwetsbaarheid”. Onze angst om ons open te stellen uit schrik om afgewezen te worden, onze negatieve ervaringen uit het verleden en onze veilige comfortzone houden ons tegen om in ware verbinding te gaan met de ander. Kwetsbaar zijn vergt moed en durf. Contact leggen, op die leuke man of vrouw afstappen, dat eerste berichtje sturen, hem of haar mee op date vragen, openlijk zeggen dat je hem of haar leuk vindt en beter wil leren kennen. De kans op afwijzing is er altijd. Afwijzing is een van de ergste emoties die je kan ervaren. "Ik ben niet goed genoeg", denk je dan. Maar hoeveel mensen durven uit angst voor die zelftwijfel niet af te stappen op het lief van hun leven ?

Op 15 februari vorig jaar begon ik met een Facebook-groep Awesome Singles met de bedoeling om mensen samen te brengen. 5600 leden zijn er ondertussen en elke week zie ik koppeltjes ontstaan. Mensen die de sprong wagen. Die tijd nemen om elkaar te leren kennen. Maar ik zie te veel mensen die halsoverkop hun eigen leven opgeven voor de ander, die elkaars vrijheid niet respecteren. Liefde is een werkwoord, zoals Alfons Van Steenwegen schrijft. Mensen die samenkomen zijn soms als twee puzzelstukjes die in elkaar moeten passen. Aantrekking (fysiek en seksueel), respect, communicatie en geduld zijn volgens mij de sleutelingrediënten. Maar liefde heeft ook tijd nodig heeft om te groeien.

Waarom maken we het zo nodeloos complex? Omdat ons hart erin betrokken is. Hoe vaak hoor je mensen niet zeggen “ik ben erg goed in mijn job, maar mijn privéleven is een ramp.” Over ons werk hebben we controle, over ons hart heel vaak niet. Emoties gaan met ons aan de haal, we creëren allerlei doemscenario’s in ons hoofd met als gevolg dat we niks ondernemen. En daten is net DOEN en daadkracht tonen. Als je het niet probeert, kan je nooit weten hoe het voelt.

Wees geduldig. Veel mensen hebben dat niet meer. Het is erop of eronder. “Het moet direct klikken”, hoor ik vaak. De klik heb je nodig, maar zonder geduld krijg je geen solide relatie.

Ik zie ook nog teveel mensen, ongeacht de leeftijd, die zich halsoverkop in een relatie smijten om toch maar niet alleen te moeten zijn. Dit is geen goede basis. De andere hoeft jouw eigen leegte niet op te vullen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen geluk. Een partner is een mooie aanvulling in je leven, geen opvulling. Hoe meer je je geluk in de handen van de ander legt, hoe groter de teleurstelling.

Neem jullie tijd. Samenwonen, trouwen, kinderen, het zijn mooie verbindende factoren, maar kunnen ook stress met zich meebrengen. Zijn jullie sterk genoeg als koppel, mentaal en financieel? Leer elkaar grondig kennen de eerste twee jaar voor je grote stappen zet, is mijn advies aan jongere koppels (jonger dan 30). Drie dates heb je nodig om iemand een beetje te kennen; drie maand daten om een goed inzicht te krijgen of deze persoon bij jou past.

Op latere leeftijd (40+) kan het allemaal wat sneller gaan, omdat we meer levenservaring hebben, meer weten wat we willen en niet willen. Toch blijf ik voorstander van een rustige opbouw om een stevige basis te creëren.

Mensen vragen mij vaak: “Geloof jij in ware liefde voor altijd?”. Dit vind ik een boeiende vraag. Er zijn koppels die 20,30 en veel meer jaren gelukkig samen zijn. Het kan zeker, maar ik geloof eerder in meerdere ware personen.

We groeien als individu. Een van de redenen dat veel koppels vandaag uit elkaar gaan is omdat ze ofwel niet samen evolueren, ofwel omdat de ene evolueert maar de andere niet. Nieuwe fases in je leven maken een ander mens van je (papa of mama worden, meer verantwoordelijkheden in je job bvb). Als veertigjarige zijn we niet meer dezelfde persoon als die 18-jarige van weleer. Gelukkig maar … De kracht van een koppel is die veranderingen en evoluties van elkaar te aanvaarden en hier samen verder op te bouwen. Maar daar knelt vaak het schoentje.... Als het niet meer gaat, moet je elkaar laten gaan. Getrouwd of samenwonend, kinderen of niet, als het echt op is, is het op. Als je alles hebt geprobeerd, moet je durven loslaten. Ook dit is liefde.

Is er nog hoop voor de liefde? Tuurlijk! Bekijk het positief. 1,7 miljoen singles, daar moet toch zeker iemand tussen zitten die jij leuk vindt. Leg contact en ga samen op date (ontmoeting), neem de tijd en wie weet …

En voor de koppels die het vandaag wat moeilijker hebben. Aandacht, een goed seksleven, waardering en communicatie zijn sleutels tot succes.

Liefde is en blijft simpel. Liefde is thuiskomen. Liefde is gemoedsrust, genieten en beleven. Willen we dit niet allemaal?